Cliché, but then a little different *Pauze*

3

Crystal Wright:

Zo normaal mogelijk loop ik door de aula. Zoekend naar Seth of Amelia. Als eerste vind ik Seth, waardoor ik bij hem ga zitten. Hij zit aan een tafeltje, een beetje achteraan. Maar daardoor kun je wel de hele aula in de gaten houden. Waaronder het tafeltje van Ace en zijn vrienden valt. Ik zie dat Ace boos wordt op Drew, iets uit zijn handen pakt en het doormidden breekt.

Precies waar ik al bang voor was. Mijn recorderpen ligt nu in stukjes op de grond.

Die klootzak. Hoe durft hij mijn pen in stukjes te breken.

Ik trek een grimas en neem een hap van mijn appel.

'Hoe gaat de opdracht, Crystal? Je weet toch nog wel waarvoor je het doet?' vraagt Seth me. Ik knik.

'Het gaat prima, althans. Net ging het prima. Nu heeft die klootzak van een Ace mijn pen gemold en kan ik weer opnieuw beginnen. En nee, Ik zal nooit vergeten waarvoor ik het doe.' mompel ik terwijl ik terug denk aan die noodlottige dag.

Flashback:

Ik ren, ren harder dan ik ooit gedaan heb. Ze zitten ons achterna. Normaal ben ik hier niet bang voor. Maar mijn moeder en zusje zijn er ook in betrokken. Normaal laten we ze erbuiten. We zeggen dat we gaan jagen, of iets in die trant, iets waar mijn moeder en zusje een hekel aan hebben, maar in werkelijkheid zijn we bezig met opdrachten. Dit keer wilden ze mee. Ze hebben zichzelf meegesmokkeld. We konden niet meer terug. Maar nu ik hier aan het rennen ben en tegen mijn zusje aan het schreeuwen dat ze zich moet verstoppen, wilde ik dat we ze gewoon hadden terug gebracht. Alleen zou ons dit nog wel lukken, maar met aanhang van mijn moeder en zusje niet.

Een schot. En mijn wereld stond stil. Een tweede schot ontwaakte me weer uit mijn trance. Ik draaide me om en zag nog net mijn kleine zusje instorten. Op haar witte jurkje ontstond een bloedvlek. Mijn moeder lag naast haar, uit haar hoofd kwam bloed. In een roes van woede begon ik op de schutters te schieten, maar ze waren al weg gevlucht.

Als je een lid van de Wright familie iets aan doet is het serieuze buisness. Dan kom je er meestal niet levend weg.

Snel ren ik naar mijn zusje en moeder toe, waar mijn vader ondertussen ook al zit. Ik leg mijn geweer aan de kant en leg mijn zusjes hoofd op haar schoot. Dan sluit ze haar ogen.

Hier zullen ze voor boeten.

Een week later was de crematie van mijn zusje. Mijn moeder lag in een coma en haar staat was kritiek. Nog steeds. Mijn vader, ik en Seth zijn de enigen op de crematie. Mijn zusje had niet zo heel veel kennissen.

Dat is nu een jaar geleden. Toen kwam Seth bij ons wonen.

En nog steeds wil ik dat ze ervoor gaan boeten.

Einde van Flashback

Mijn moeder ligt nog steeds in Coma. Nog steeds op dezelfde kamer. Met nog steeds dezelfde doktoren. Zelf heb ik wel een deel van het as van mijn zusje in een ketting zitten.

'Ik moet gaan Seth. Ik heb zo gym en dan moet je tien minuten eerder komen. Kinderhaters.' het laatste mompel ik. Maar Seth heeft het gehoord en grinnikt. Dan lijkt hij zich plots iets te herinneren en houdt hij me tegen.

'Je tatoeage. Zorg dat ze hem niet zien.' fluistert hij.

'Zal ik voor zorgen.' antwoord ik. Mijn tatoeage, daar had ik helemaal nog niet over nagedacht. Een exemplaar op mijn onderrug. Een diamantje. Omdat mijn zusje Diamond heette. Ze was mijn alles. Wij waren Crystal en Diamond, onafscheidelijk.

Ik loop door de gang, op weg naar mijn kluisje als ineens een of andere kluns tegen me aan loopt. Ik moet moeite doen om hem niet gelijk uit te gaan schelden.

'Kun je niet uit je doppen kijken ofzo!' roept de jongen boos. Ik kijk op en kijk recht in de blauwe ogen van Ace Marron.

'Oeps, sorry.' zeg ik droog. Iets wat ik beter niet had kunnen doen, want Ace duwt me ruw tegen de kluisjes. Een pijnlijke duw, dat moet ik eerlijk toegeven. Drew staat met een verontschuldigend gezicht achter hem, samen met al die andere vrienden, die grijnzend toe staan te kijken.

'Wat zei je?' vraagt hij nog een keer bot.

'Ik zei: Oops, sorry. En ik geloof dat ik het nogal hard zei ook.' antwoord ik boos.

'Ja. Ik wilde het alleen nog een keer horen. Want, nieuwe, goed nieuws. Jij bent mijn nieuwe doelwit. En dat betekend dat je van mij word.' Het laatste fluistert hij in mijn oor, iets wat me rillingen geeft.

Als ik geen Good Girl imago nodig had, dan had ik hem allang een knietje gegeven en had ik hem van me af geduwd.

Maar, ik denk dat dat niet is wat een Good Girl doet. Een Good Girl zou daar alleen maar hopeloos staan. Dus dat is wat ik nu doe.

'Misschien weet je het nog niet, maar nieuwe is niet mijn naam. En wat zal ik verder nog zeggen. Ik denk niet dat ik zo 'n leuk idee vind om "van jou" te zijn. Ik heb het op mijn vrijheid.' antwoord ik. Drew kan nog net een lachbui onderdrukken.

'Zo, en wat is die naam dan wel van het meisje met zoveel lef om zo tegen mij te praten, Nieuwe?' vraagt hij.

'Crystal.' antwoord ik. 'En nu zou ik het waarderen als je me los laat zodat ik naar mijn les kan gaan.' vervolg ik mezelf. Ace lijkt verbaast door dit, waardoor ik hem een klein stukje van me af kan duwen en weg kan lopen nadat ik mijn tas had gepakt.

'Zo kan ik het ook spelen, Crystal!' roept hij me nog na.

Man wat had ik nu graag mijn middelvinger opgestoken.

Maar dat doe ik niet, in tegenstelling. Negeer ik hem en loop ik gewoon naar mijn kluisje toe, pak mijn gymtas en loop naar de kleedkamers. Om me vervolgens om te kleden en proberen te voorkomen dat iemand mijn tatoeage ziet. Niet dat het iemand op zou moeten vallen. Ik sta met mijn rug naar de muur toe, en iedereen is druk aan het kletsen.

Dat was dan ook het moment dat Amelia me een kleine hartaanval bezorgde.

'Hey Crystal. Waar was je in de pauze? Ik kon je nergens vinden.' begint ze gelijk.

'Ik zat bij mijn neef omdat ik jou niet kon vinden. Maar ik ga alvast naar de gymzaal.' zeg ik. Amelia knikt terwijl ook zij haar gymkleding aan begint te doen. Zelf loop ik naar de gymzaal. Waar nog bijna niemand is. Mijn haar heb ik al van een vlecht naar een hoge staart verandert, dus dat hoef ik ook niet te doen.

'Kan ik ergens mee helpen?' vraag ik aan de gymdocent, die moeizaam met de grote matten aan het tillen is.

'Graag.' antwoordt hij. Ik help hem met de eerste mat en al gauw komen er meer mensen helpen, waardoor het al gauw klaar ligt.

'Neem allemaal alsjeblieft even plaats op de mat, dan kan ik uitleggen wat we gaan doen.' zegt de docent. Iedereen gaat op de mat zitten, waaronder ik, en luistert naar de docent. Hij pakt een blauwe stift en schrijft op het whiteboard zijn naam.

'Ik ben meneer Rasmo. En vandaag gaan we kracht en conditie, plus vechtsporten doen. Als we daar tijd voor hebben tenminste. Om te beginnen gaan jullie vier rondjes rond de gymzaal rennen, langs de buitenste lijnen.' legt hij uit. Iedereen laat een teleurgesteld gemompel horen, terwijl ik het juist leuk vind.

'Nou hup! Rennen.' zegt hij. Iedereen komt moeizaam overeind en we beginnen te rennen. Ik ren voorop, maar word al snel ingehaald door vijf jongens. De laatste duwt me een klein stukje aan de kant.

'Oops, sorry Nieuwe.' zegt Ace. Ik kijk hem dodelijk aan. Die krijgt hij nog wel terug.

'Heei, Crystal. Sorry. Ace heeft je pen gemold. Ik wil wel een nieuwe voor je kopen.' zegt Drew terwijl hij naast me komt rennen.

'Het is oké. Je hoeft geen nieuwe te kopen.' zeg ik terwijl we verder rennen.

Na nog drie rondjes zijn we eindelijk klaar met rennen en verdeelt meneer Rasmo ons in groepjes van acht.

En natuurlijk heb ik het geluk weer om bij vijf idioten, mijn roodharige vriendin en een meisje genaamd Drizella te moeten.