Cliché, but then a little different *Pauze*

5

Ace Marron:

Ik scheur de auto weg zodra Drew instapt. Waarom vindt hij Crystal nou zo aardig? We kunnen geen andere vrienden hebben behalve elkaar. Anders brengen we andere mensen in gevaar. Ik moet toegeven dat Crystal er beter uit zag in de kleding die ze aan had gehad. Ze leek zich er beter in te voelen.

'Waarom moest je nou zo nodig die domme ketting terug geven.' mompel ik terwijl ik de snelheidsmeter naar 170 laat gaan.

'Ik weet niet of Crystal wil dat ik je dat vertel.' is zijn antwoord. Ik draai mijn hoofd een stukje op zij.

'Serieus. Man, ik kom er toch wel achter. En als je er geen goede reden voor geeft heb ik een reden om je nog zo 'n blauw oog te geven.' zeg ik, doelend op het blauwe oog dat ik hem bezorgt heb.

'Als je dan perse alles moet weten. Haar zusje is dood en de as van haar zusje zat in die ketting.' snauwt hij naar me.

Fuck. Dat heb ik weer.

'Soms ben ik een regelrechte klootzak, je mag het zeggen. Maar kan ik er wat aan doen. Ik wist dat toch ook niet. En ik wilde Crystal gewoon even jennen.' zeg ik als Drew me afwachtend aankijkt.

'Het is alweer oké. Als je Crystal nou gewoon met rust laat.' vervolgt Drew.

'Daar heb ik nou weer niet zo 'n zin in. Ik heb het haar gezegd, ze is mijn nieuwe doelwit. Ze zal voor me gaan vallen. Dat doet ieder meisje.' zeg ik grijnzend. Drew schudt zijn hoofd.

'Jij bent een regelrechte klootzak.' zegt hij. Ik grinnik, rijd nog wat verder en dan komen we aan op onze ontmoetingsplaats.

Als deze deal fout gaat kunnen we het wel schudden. Het is een deal met een organisatie waar we nog nooit eerder mee samen hebben gewerkt. Ze zijn Italiaans als ik het goed heb.

Ik stap uit mijn auto en sla de deur met een klap dicht. Ik zet mijn zonnebril op en kijk naar Drew, die hetzelfde doet.

'Laten we dit maar snel fixen, dan kunnen we weer weg.' mompel ik terwijl ik mijn geweer laad en in mijn broek stop. Drew zelf heeft een mes, hij heeft het niet zo op geweren. Ik weet niet wat het is. Ik controleer nog even of ik mijn portemonnee bij heb. Check.

We lopen zo 'n vijf minuutjes en komen uit bij een klein gebouw. Het is verlaten en de planten groeien er overal. Over het gehele gebouw heen. Ertussen zie je kleine delen grijs steen. De deur staat op een kier, dus lopen we op onze hoede naar binnen. Eerst moeten we een trap op die echt ongelooflijk oud is. Overal zitten scheuren en gaten. In een kleine kamer zit een man op een luxe leren stoel. Iets dat niet past in dit gebouw. Naast hem staan twee mannen en op een tafel voor hem ligt een koffertje. Het is een zilveren exemplaar waar een slot op zit. De man spreekt met een Italiaans accent, waar ik uit opmaak dat hij Italiaans is.

'Mannen. Dit is wat ik jullie te bieden heb.' zegt hij terwijl hij het koffertje open maakt. Er zit een blauw flesje in. Het is klein, maar o zo dodelijk. En dat is precies wat ik nodig heb om mijn vijanden uit te schakelen.

'We doen het.' zeg ik terwijl ik mijn geld uit mijn portemonnee haal. Het is maar één flesje, maar dat is al gauw 200 euro. Omdat het zo dodelijk is. De man neemt het geld aan en geeft me het koffertje. Ik doe hem op slot en richt me naar de man.

'Fijn zaken met U te doen. Ik moest dit van mijn zoon geven.' zegt de man.

'Insgelijks.' antwoord ik terwijl ik de brief aanpak. Een uitnodiging. Drew wenkt me dat ik moet komen en we lopen naar de trap.

'Dacht je echt dat je er zo makkelijk af zou komen, Marron?' hoor ik een stem lachend achter me vragen. Ik draai me om en zie niemand minder dan Gyan Craig staan.