Cliché, but then a little different *Pauze*

15

En de wifi lag eruit toen ik gisterenavond dit hoofdstuk publiceerde, dus helft van het hoofdstuk weg. *zucht*. Maar, hier is jullie hoofdstuk! Xx Yara 

Crystal p.o.v: 

Oké. Ik heb het verpest. Ik heb het compleet, volkomen verpest. Ace weet dat ik de dochter van Wright ben, hoewel hij dat niet wilt geloven. Daar heb ik nog een klein voordeel mee, dat hij het niet wilt geloven. Misschien denkt hij dat hij het zich verbeeld heeft. 

Rillend loop ik naar mijn plek, waar een dienblad met shotjes staat. Er zijn er nog drie over, en ik pak trillend een roze die ik achterover sla. 

'I-ik ga even naar buiten.' schreeuw ik boven de muziek uit. Iedereen knikt en ik loop naar de achterdeur toe. De tuin is een stuk rustiger, terwijl de muziek er alsnog klinkt. Ik ga aan de rand van het zwembad zitten en tuur over het water. 

'Het is dus waar.' de stem van Drew. Ik draai me om en zie dat hij naast me komt zitten. 

'Ja.' is het enige dat ik zeg. 

'Ace is nogal gechoqueerd, en ik ook eigenlijk. Hoe heb je het zo goed voor ons verborgen kunnen houden?' vraagt Drew verbaast aan me. Ik zeg geen woord. 

'Oké, dan zeg je niks. Ook goed.' zuchtte Drew. 

'Sorry, Drew. Maar ik kan er niks over zeggen.' besloot ik maar te zeggen. 

'Ik snap het. Maar wil je ons alsjeblieft niet meer zo laten schrikken. Niemand had zien aankomen dat jij Wrights dochter bent.' grinnikt hij. 

'Jij was degene die zei dat ik niet stoer was op de eerste schooldag.' kaats ik terug. Iets waardoor hij nog erger lacht. 

'Daar heb je gelijk in.' besluit hij te zeggen. Het is een tijdje stil. 

'Hebben jullie morgen een afspraak met Gyan Craig?' vroeg ik na een tijdje. Ik had het opgevangen in een gesprek, en het was precies de situatie die ik nodig had. Ik wist bijna zeker dat de organisatie van Ace er niks mee te maken had, dus moest het Gyan wel zijn die mijn zusje had vermoord. Daarom moest ik er heen, en jammer genoeg kwam daar iets anders aan vast. Seth had het me al voorgelegd van de week. Het moest wel. Het was nodig. 

'Ja. Hoezo?' vroeg hij verbaast. En nu kwam het. Datgene wat nodig was als ik mijn zusje wilde wreken. 

'Ik wil dat jij niet gaat. Jij moet spullen pakken voor jezelf en Ace. En Amelia ook als je daar iets mee hebt. Ik wil dat je op de parkeerplaats gaat staan van daar waar jullie hebben afgesproken. Je moet klaar staan. Ik ga daar naar binnen om mijn zusje te wreken, en dan kunnen we ons daarna 4 tot 5 weken niet laten zien. We gaan naar Las Vegas. En jullie gaan mee, want jullie zijn zijn aartsvijanden.' leg ik uit. 

'Begrepen. We moeten dus 4 tot 5 weken naar Vegas. Dan moet ik vast ook wat feestkleren voor hem inpakken.' grinnikt Drew sarcastisch. Ik knik. 

'Je bent serieus. Ik denk niet dat Ace dat goed gaat vinden.' waarschuwt hij me. 

'Dat boeit me helemaal niks. Als hij dood wilt is het zijn eigen schuld. Ik probeer jullie er allemaal van te redden.' snauw ik naar hem. Drew houd onschuldig zijn handen in de lucht. 

'Ik zal ervoor zorgen.' zegt hij. 

'Het word menes. We hebben al drie kamers gereserveerd in Las Vegas. Eleanora en Casper gaan ook mee. We moeten snel handelen. Het kan niet anders.' zeg ik. 

'Begrepen, Wright.' zegt hij. 

'Nu zitten we er allemaal in. Jullie willen hem dood hebben, ik wil hem dood hebben. We gaan samen werken.' zeg ik met een glimlach. Drew knikt. 

'Oh ja, en zeg niks tegen Ace. Anders loopt alles in de soep.'  zeg ik nog. 

'Dat begrijp ik. Naar welk hotel gaan we? En ik ga Amelia wel meenemen, we hebben iets samen.' zegt hij met een schattige blos op zijn wangen. 

'Grand Hotel. En leuk dat jullie samen zijn. Dan zeg ik tot morgen, Drew.' zeg ik. 

'Tot morgen, Crystal Wright.' 

Ik loop weg van het zwembad, terug naar binnen. De mensen die met mij mee zijn staan te dansen en ik voeg me bij ze en beweeg mee op de beat. Al gauw voel ik iemand achter me staan die zijn handen op mijn armen legt. Ik draai me om en sta oog in oog met Ace, die zo te zien dronken is. 

'Is het echt waar, Crystal. Ben jij de dochter van Wright?' vraagt hij, zijn pupillen zijn groot. 

'Ja, en daar kan ik niks aan veranderen.' zeg ik tegen hem. 

'Dat weet ik.' zegt hij met een schorre stem. 

'Wil je met me dansen?' vraagt hij daarna. Ik denk even na. 

'Ja.' zeg ik uiteindelijk. Hij slaat zijn armen om mijn heupen en ik sla mijn armen om zijn nek. 

Alleen dansen kan niks kwaad toch. We dansen alleen maar. Niks meer niks minder. 

Maar waren voel ik dan dat warme gevoel in mijn maag als hij naar me kijkt, als hij dicht bij me staat. Ik weet niet wat het is, maar ik wil dat het stopt. Ik wil niet voelen wat hij met me doet. Maar ik kan er amper om heen. 

In die tijd dat ik dacht dat ik hem haatte, is er misschien iets anders voor in de plaats gekomen. Ik wil het niet. Maar het is er wel. Ik voel het. 

En ik wil het niet voelen. 

Ace is nog niet zo dronken dat hij niet kan lopen, maar hij is wel dronken om niet te beseffen wat hij doet. 

Dus voor de tweede keer dit weekend zet hij zijn lippen op de mijne, en terwijl ik me de eerste niet kon herinneren, herinnerde ik me deze wel. Ik had bijna niks gedronken en mijn geest was nog helder, en toch liet ik me meeslepen door Ace. Liet ik me meeslepen door zijn lippen op de mijne, door zijn handen op mijn huid en mijn handen in zijn hals. Liet ik me meeslepen de diepte in. Toen hij zich lostrok keek hij me verwildert aan. Ik keek met grote ogen terug. 

'Wat was dat?' vroeg Ace verbaast. Hij was er dus nog wel bij. 

Ik zeg niks en draai me om voor ik de menigte in verdwijn met een dubbel gevoel. 

Als ik probeer uit te vogelen wat het is, kan ik maar één ding bedenken. En dat is het enige wat ik niet wil. 

Maar het is waarschijnlijk toch dat ene wat ik dacht. 

Shit. 

Ik ben verliefd aan het worden op Ace Marron.