SEN YOKSUN

İMTİHAN

   Bir imtihan bu. Bilmiyorum belki de günahlarımın bir bedeli. Rabbim kuluna taşıyamayacağı yük vermezmiş. Bu yüzden mi ki alışıyorum sanki yokluğuna. Gerçi ne kadar alışabilirse bir insan. Özellikle sevdiği birinin yokluğuna. En zor imtihanımsın sen benim. İçimden çığlık atmak gelirken düğüm düğüm biriken. Kimselere söyleyemediğim, hep  içimde gizlediğim. Yoksun ama hep yanımdasın aslında. Aklımdasın, kalbimdesin. Yani hep benimlesin merak etme. En büyük sırrımsın sen benim. Kimseyle paylaşmadığım, sadece benim bildiğim bir sır. Sır dediğin iki kişi arasında olur. Biri sen biri ben. Üçüncüye yer yok.
  
   Bir kâbusdayım ben, gerçekleşmesinden korktuğum. Ama rüya değil bu. Acı bir gerçek. Ben, kaybettim seni. Bir daha Sevemem ben seni sevdiğim  kadar. Ve bir daha bulamam senin gibisini. Güven vermez kimse bana senin verdiğin kadar.. Yarım kaldım sensiz. Eksik kaldım. Aldığım nefesimdin sen benim.  Söyle bir insan nefessiz yaşayabilir mi? 

    Bazen kelimeler bile eksik kalıyor. Ne yazacağımı bilemiyorum. Bazen de  kendiliğinden dökülüyor kelimeler ardı ardına. Ve satırlar doluyor seni anlatırken. O kadar isterdim ki şu an burada olmanı. Sana sarılmayı, seninle konuşmayı. Benimle konuşmanı. Şimdiye kadar söylemek isteyipte söyleyemediğim ne varsa söylerdim. Hiç susmazdım. Sen usanıp yeter sus artık diyene kadar. Seni bıktırana kadar. Gerçi demezdin sabırlısındır sen. Ben yorulup susana kadar  dinlerdin belki de. Sana karşı olan tek pişmanlığım;keşke seninle daha çok vakit geçirseydim. Ama keşkeler birşey ifade etmiyor artık. Zamanı da geri alamayız. Eğer alabilseydik seni ne zaman özlesem senin yanımda olduğun bir ana giderdim. Ve zamanı durdurur o anda takılı kalırdım.

   Yüreğim yorgun benim. Çaresizlik içindeyim. Sen kolay olanı seçtin. Gittin. Zor olan kalıp sensizlikle başa çıkmaya çalışmak. Ben zoru seçtim, kaldım. Demek ki ben senden daha cesurum. Yine niye isyan doldu benim cümlelerim. Yine niye sana kızdım ben. Senin de bir suçun yok ki. Ama sensizlik zor işte. Canı yanıyor insanın. Sonrada ne söylediğini bilmiyor. Yazık oldu sana, bana, bize. Kaç kişinin hayatı mahvoldu  ansızın. Kaç kişi hasrete mahkum kaldı. Sensiz bir saat bile geçiremem diyen ben günleri, ayları, yılları arkamda bıraktım. Seni özlüyorum ama elimden de birşey gelmiyor. Ve zaman geçtikçe kendimden birşeyler kaybediyorum. Ne ben eski ben, ne de çevremdekiler o eski insanlar. Hiç birşey, hiç kimse eskisi gibi değil artık.

  Dönüşü olmayan bir yola girdik biz. Sen istesen de geri dönemezsin. Ben istesem de sana gelemem. Tutsak kaldık anlayacağın bu ayrılık oyununda. Oyun derken lafın gelişi. Çünkü oyun değil bizimkisi. Oyunun bir sonu olur. Bu ayrılığın var mı bi sonu bilinmez. Oyunda bir kaybeden olur bir de kazanan. Kaybeden benim. Seni kaybettim. Ama kazanan yok. Tek kaybeden var. Oda ben. Ama olsun. İyiki de tanımışım seni.

  Seni kaybettiğimden beri birşeyler oluyor sol yanıma. Kalbim küstü sanki bana. Niye bıraktın onu der gibi. Ama bilmiyor ki ben hiç bırakmadım seni. Hala yüreğimin en diplerinde saklıyorum seni.   Sen benim içimde ince bir sızımsın. Ansızın kalbimi acıtan. Sürekli benden bir parça çalan. Canımı yakan. Nefesimi daraltan. Beni, bana düşman yapan. Sensizlik çekilmez bir hâl alıyor artık. Dayanıyorum ama nasıl. Ben sussam da sen anlatsan sensizliği. Hadi. Ben sustum sen anlat sensizliği. Anlatamazsın ki. Sen,sensizliği anlayamazsın ki. Zaten sensizlik anlatılmaz ki. Ağırdır sensizlik. Taşıyamaz kelimeler. Ve herkes hissedemez benim hissettiklerimi. Herkesin bir derdi var mutlaka. Benimki de sen. İşte bu yüzden de avutuyorum kendimi çoğu zaman. Tek derdi olan sen değilsin diyorum kendime. Biraz daha dayanıp sabretmem için ikaz ediyorum kendimi. Yani kendi kendimi teselli ediyorum ben. Çünkü sensizliği en iyi ben biliyorum. Ve bununla nasıl başa çıkmam gerektiğini öğrenmeye çalışıyorum. Var mı ki senin yokluğunla başa çıkmanın yolları? Varsa da ne zaman öğreneceğim ben bu yolları? Sen biliyorsan söyle ne olur. Çünkü dayanamıyorum artık  sensizliğe.
  
   Bir yerde bir söz okumuştum. Bak şöyle diyordu :Ben ne aklımla severim. Ne de kalbimle. Olur ya kalp durur, akıl unutur. Ben ruhumla severim. O ne durur ne de unutur. Ben de seni ruhumla sevdim. Ne duracak ne de seni unutacak. Ben seni ruhumla sevdim. Herşeyimle sevdim. Bu yüzden kopamam senden. Unutamam seni. Yine çok şeyler birikti içimde. Ve yine sana anlatıyorum bütün dertlerimi. Sen ne zaman girdin ki hayatıma öyle hemen gittin. Hayır ne düşündün de gittin. Uzun zamandır hayatındayım artık daha fazla rahatsız etmeyeyim mi dedin. O yüzden mi gittin. Eğer öyleyse  geri dön. Ben sıkılmadım ki senden. Sıkılmayı bırak daha doyamadım bile sana. Hiç rahatsız olmadım senden. Aksine senin yanında rahatım ben. O kadar uzun zaman da olmadı. Bu zaman bana yetmedi. Bak ben seni çok özledim. Hadi gel artık geri.

   Eğer dönmeyeceksen geri. Tamam öyle olsun. Gidişin başım üstüne. Ben sensizliğe de razıyım. Çünkü ben senden olan herşeye eyvallah dedim. Daha kötüsü de olabilirdi öyle değil mi? Mesela sen hiç girmeseydin hayatıma. Ben hiç tanımasaydım seni. Emin ol bu daha kötü. O yüzden sensizliğe de şükrediyorum ben.

  Buralar şimdi yangın yeri.  Yokluğun yangının alevleri. Küle döndü bütün umutlar, hayaller. Rüzgar savurdu şimdi o külleri. Kalmadı geriye hiçbirşey. Geriye kalan sensizlik, sessizlik. Ve çaresizlik. Ey sevgili! Sendin benim umut etme sebebim. Sendin benim hayal kurma sebebim. Sen yoksan önemi yok hiçbirşeyin.

   Yoruldum artık. Gidişin öyle ağır bir yük yükledi ki omuzlarıma. Taşıyamıyorum. Nefes alamıyorum. İçten gelen bir kahkaha bile atamıyorum. Sensiz ben yaşayamıyorum. Sensizliği kaldıramıyorum. Öyle bir çakıldım ki yere. Kalkamıyorum.. Ben senin yokluğunla başa çıkamıyorum. Ben artık ben olamıyorum. Sensiz ben sanki ölüyorum. Ama ben böyle olmamalıydım. Sensizliğe alışmalıydım. Sen yokken bile mutlu olmalıydım. Çünkü sen beni görüyorsun biliyorum. Seni üzmemeliydim. Böyle olmamalıydım.

  Senden binlerce kez özür diliyorum. Yaptıklarım ve yapamadıklarım için. En çok da yapamadıklarım için. Sana söyleyemediklerim için.

ÖZÜR DİLERİM!!!