SEN YOKSUN

SEN BENİM

      En güzel duamdın sen benim. Öyle derinden, öyle içten, öyle samimi. Ve en büyük hayat tecrübemsin sen benim. Acı ve gerçek bir tecrübe. Ömür dediğin kısadır. Bunu da gidişinle öğrendim. Çünkü çok çabuk gittin sen. Bazen ben hayali birini mi düşünüyorum diye tereddüte  düşüyorum. Niye biliyor musun? Seni unutmaktan korkuyorum. Ya unutursam diye. Emin olmak istiyorum varlığına gitmiş olsan da. Sonra seninle yaşamış olduğum bir anım aklıma geliyor. İşte o zaman emin oluyorum. Bazen bir tebessüm yerleşiyor yüzüme seni düşünürken. Sonra gittiğin geliyor aklıma. Burada olmayışın geliyor. Ve oluşan o tebessüm saniyeler sonra siliniyor.  Yerini bir burukluk alıyor. Bazen de damla damla gözyaşı.

     Senle geçen günlerimi arıyorum inan. Tadı, tuzu yok hiçbirşeyin. O sevdiğin, izlediğin filmlere denk geliyorum bazen . İzlemiyorum artık o filmleri. Bana seni hatırlatıyorlar. Ve seni hatırlamak canımı yakıyor. Sensiz keyfi de çıkmıyor zaten.  Ne yapayım ben o filmleri. Bırak yarım kalsın kaç yazar. Ben sensiz kalmışım. Bırak filmlerde yarım kalsın.

     Sen Rabbim den bana verilen en büyük nimetsin. Şükür sebebimsin. Bana seni tanıtana şükürler olsun. Seni sevdirene  şükürler olsun. Sen benim huzur kaynağım. Sen benim dert ortağım. Ne zaman bir derdim olsa anlatıyorum sana. Duyuyor musun bilemem. Ama inanıyorum beni duyduğuna. Hissediyorsun eminim.

   Sen benim sessiz çığlıklarım, içimde biriken feryatlarımsın. Haykırırcasına bağardığım fakat kimselere duyuramadığım. Yüksek bir yere çıkıp avazım çıktığı kadar bağırmak, çığlıklar atmak istiyorum çoğu zaman. Kimseleri umursamadan. Sesimi duyanların boş gözlerle, deli misin bakışlarını umursamadan. Evet belki de deliyim ben. Aklımı yitirmiş olabilirim. Kim yitirmez ki? Kim sevdiği birini kaybedince, canından can gidince delirmez?. Bu yüzden umursamamalı başkalarını. Kimse bilemez insanın içinden geçenleri. Zaten anlamazlar da. Kimse kimseyi anlamak zorunda değildir de.
 
   Sen benim adı konulmamış şarkım, gerçekleşmemiş hayalim, yarım kalmış satırlarımsın. Kalbin evim, gülüşün mutluluğum, kokun nefesimdi. Sesin de dinlediğim en güzel masal misali. Şimdiyse hepsinden mağdurum. Sensizliğe mahkumum. Yani suçum ne bilmiyorum ama cezam ağır. Suçum belki de seni haddimden fazla sevmem. Suçum buysa eğer yapmadım diyemem. İnkar edemem. Seni sevmediğimi söyleyemem. Katlanırım sensizlik müebbetime. Boyun  eğerim  kaderime, sensizliğe.

    Kimse bana sensizliği öğretmedi ki. Bununla nasıl başa çıkmam gerektiğini kimse anlatmadı bana. Hadi onu da geçtim. Kimse birgün gidebileceğini, bizleri terk edebileceğini bile söylemedi. Bende hiç düşünmedim ki bunları. Şimdiyse neler neler düşünür oldum. Korkar oldum herşeyden. Birilerini daha kaybetmekten korkar oldum. Sensizlikten korkar oldum. Artık umudum bile kaldı mı, kalmadı mı bilmiyorum. En iyi öğrendiğim şey bu hayatın ne kadar acımasız olduğu. İnsanların ne kadar sahtekar olduğu. Sadece kendi çıkarlarını düşündükleri, senin ne hissettiğinin umrunda olmayışları oldu. Bu öğrendiklerim yetti de arttı bana.

    Sen benim yüreği temiz sevdiğim. Söyle yakıştı mı sana bu gidişin? Bilmiyorum artık nerelerdesin. Kimlerlesin? Ne haldesin? Öyle özlüyorum ki ben seni anlatmaya kelimeler yeter mi inan bilmiyorum. Hiç acelem yok. Sensizliği sindire sindire yaşıyorum. Meğer ne de zormuş yokluğunla başa çıkması. Ne de zormuş insanın sevdiği birini kaybetmesi. Söyle sende özledin mi beni? Merak ediyorum biliyor musun? Kalan mı daha çok acı çeker , üzülür? Yoksa giden mi? Giden ne hisseder ben bilemem. Ben giden taraf olmadım ki hiç. Kalanı bilirim ama. Kalan üzülür de acı da çeker. Çaresizce bekler geride. Sevdiği o insan belki birgün gelir diye.

    Yoruldum artık baktığım her yerde seni görmekten. Yoruldum fotoğrafına bakıp bakıp seninle konuşmaktan. Sabır sabır da bi yere kadar. Daha ne kadar sabredebilirim sensizliğe söylesene. Ben bile şaşıyorum kendime nasıl dayanıyorum diye. Ama Rabbim kimseye taşıyamayacağı yük vermezmiş. Demek ki sensizliği taşıyabiliyor bu beden,bu yürek. Kalbim kabulleniyor yokluğunu. Ey hayat onu benden aldın. Öyle olsun. Başım gözüm üstüne. Ama sen sanma ki hayat, onu benden aldın. Ben vermem ki onu kimselere sen alasın. Kalbime kazıdım ben onu kolay mı sanırsın.  Ona olan sevgim biter mi sanırsın. O bende saklı gider mi sanırsın. Söyle hayat onu sana bırakırım mı sanırsın.
   
    Sen benim kimselerle paylaşamadığımsın. Sadece kendime sakladığımsın. Hep kaybetmekten korktuğum sonunda da kaybettiğimsin.  Ben mutluluk denen şeyi seninle kaybettim. Senin gidişinle mutluluğuma son verdim. Kendimi senin hasretine hapsettim. İnsan arıyor biliyor musun? Senin gibi bakanı, senin gibi konuşanı, senin gibi seveni, senin gibi güleni ve hatta senin gibi susanı. Ben suskunluğunu da arıyorum. Seni arıyorum. Uzun zaman oldu seni kaybedeli. Ama hala dün gibi. Hep çıkıp gelecekmişsin gibi hissediyorum. Çıkacaksın da ben hiç gitmedim ki diyeceksin. Haklısın sen hiç gitmedin. Çünkü ben, benden gitmene hiç izin vermedim. Sen hep benimleydin ve benimle olmaya devam edeceksin. Ben seni sevmeyi yaşattım içimde. Ve yaşamak  için seni sevmeyi tercih ettim her seferinde. Bir şekilde sana tutundum yine.

  Sen benim  mutluluğumu paylaşmak istediğimsin. Ama şu işe bak ki yanımda değilsin. Sen benim kimsesizliğimsin. Her gece Rabbim den istediğimsin. O kadar uzaktasın ki bana en azından rüyalarıma girmen için dua etmekteyim. Sensiz bir saniye bile geçmezken  söyle bu ömür nasıl geçmekte böyle. Yanlış giden birşeyler yok mu sence de. Dursun bu zaman. Sensiz akıp  geçmesin. Daha fazla sensizlik gelmesin.

  Herşey geçti bitti diyebilseydim keşke. Bazı şeyler var ki geçiyor ama bitmiyor. Ne yapsan geçmiyor. Derinlerde gizleniyor ve bazen ansızın çıkıp içini acıtıyor.  Nefesini kesiyor. Ah! Sana tapan bu kalp ah! Bak şimdi ne halde. Sensizlik bataklığına saplanmış çıkmak için çırpınmakda.

  Bak yine hava kararmak üzere. Yine akşam olmuş. Bu sensiz birgün daha demek. Şu akşamlar yok mu? Şu geceler yok mu? Daha bir efkarlı oluyor insan. Yalnızlık daha çok işliyor insanın içine. Daha bi hüzünlü oluyorsun. Bir an önce sabah olsun istiyorsun. Çünkü biliyorsun sabah olunca acın biraz da olsa hafifleyecek. Geçmeyecek ama azalacak. Gecelerde daha bi küskün oluyorsun hayata. Kafanda bin bir türlü düşünce. Delirecek gibi oluyorsun. Düşünmemek için uyumak istiyorsun ama düşünceler uyutmuyor bu sefer de. Saatlerce dönüp duruyorsun yatakta. Sonra bu böyle olmayacak diyorsun kalkıp hava alıyorsun, dolaşıyorsun biraz. Tabi düşünceler bırakmıyor peşini. Saatler ilerliyor. Sonunda tükeniyorsun biraz. Uykuya teslim oluyor artık gözlerin. Uykuya dalıyorsun. Bir iki saat oldu olmadı uyanıyorsun. Bide bakıyorsun sabah olmuş. Buruk bir tebessüm. Bugün de gelmedin rüyalarıma. Ve ben sensiz bir güne daha başladım bile.

  İçimden hiçbirşey gelmiyor inan. Bütün umutlarımı kaybettim senden sonra. Dinlediğim her müzik sanki beni anlatıyor. Hepsi benim için yazılmış gibi. Benim hislerimi kelimelere dökmüşler benden habersiz. Şimdi gel de gör şu halimi. Sensizlik bak beni neyledi. Beni benden etti. Sanki beni dipsiz bir kuyuya hapsetti. Uğraşmıyorum çıkmak için. Çünkü ne kadar uğraşırsam o kadar dibe batıyorum. Sorun değil ben karanlıklara alışkınım  zaten. Gittiğin o günden beri karanlıklara mahkumum ben.

  Ne  yapsam silinmez bu acı. Ve bu acıların gizli sebebi sensin. En derinlerime işlemişsin. Benden bi parça haline gelmişsin. Öyle bir girmişsin ki yüreğime ben,ben değil sen olmuşum. Seni özler olmuşum. Bağımlılık yapmışsın bende. Bırakamıyorum, bırakmak istemiyorum. Şimdi ben yürürüm tek başıma da olsa kalan yolları. Bilsem ki yollar sana çıkacak uçarak aşarım bütün yolları. Ama sen öyle bir yerdesin ki sevgili. Oraya nasıl gelinir ben bilmem. Sana gelemem. O yüzden yerimde sayıyorum halâ. Seni özlüyorum.

  Farklı be sevgili. Sensizlik çok farklı birşey. En derinlerimde tuhaf şeyler oluyor. Canım yanıyor. Daralıyorum çoğu zaman. Çekip gidesim geliyor. Ama nereye? Bende bilmiyorum ki nereye. Neresi olursa işte. Nereye gitsem sen olmayacaksın, o yüzden neresi olduğunun bir önemi yok. Garip şey şu sensizlik. Kelimelere dökemiyorum, anlatamıyorum, tarif edemiyorum. İçimi yakıyor. Söküp atamıyorum. Canımı acıta acıta bununla yaşıyorum. Yoruluyorum artık. Çok yoruluyorum. Artık dayanamıyorum.

Sen benim güven kaynağım,umudum,sevincimdin. Herşeyimdin. En güzel  hayalim, umut dolu yarınlarımdın. Ilerde başardıklarımla gurur duyacaktın belki de. Ama olsun inşAllah yaparım da sen yine  de gurur duyarsın  benimle. Ben bilmesem de görmesem de.