SEN YOKSUN

MEZUN OLDUM

Biliyor musun baba. Ben mezun oldum. Kızın mezun oldu. Ne zaman diye sorma. Oldum iste bi ara. Bende tam hatırlamıyorum tarihini. Sen olmadikdan sonra..

Seninle kayıt yaptırmaya gittiğim okuldan sensiz mezun oldum. Bitirdim okulu. Işte o gün tam da sana ihtiyacım vardı. İsmim okundu bir arkadaşla. İkişerli gruplar halinde çıktık sahneye. Tam karşımda bana bakan gülümseyen, benimle gurur duyan bir adam görmeye, babamı görmeye ihtiyacım vardı. Ama yoktun. Gelmedin. Gelemezdin de . Biliyordum. Ama canım yine de çok yandı.  Annem kardeşlerim vardı. Ben   ağlamak için zor tutarken kendimi gülmek zorundaydım. Onlar için. 

Herkesin yanında ailesi vardı. Benim de vardı. Çok şükür.  Ya onlar da olmasaydı. Ama yine de bi tarafım eksikti işte. Sen yoktun. Babam yoktu. Benimle gurur duysun istediğim adan yanımda  yoktu.  Sadece bi kere toplantıma gelebilmiştin. Bi ara karne vermişlerdi eline. Bana matematiğin zayıf demiştin. Bende düzelticem demiştim. Düzelttim baba. Gösteremedim sana. Çünkü seni tamda karneyi aldığım gün kaybetmiştim. Ama biliyorsundur  zaten. Biliyorsun demi baba. Çünkü sen beni görüyorsun. 

Mezuniyetimde yoktun. Herkes için özel bi gündü. Heyecanlıydılar. Mutluydular. Hakları zaten. Lise bitti yeni bi dönem başladı hayatlarında. Benim için ise biran önce geçsin bitsin diye dua ettiğim bi gündü. Zor bi gündü. Bitse de gitsek dediğim acı bi gündü baba.

Nasip olurda üniversiteye gidersem sen olmayacaksın. Nasip olursa  meslek sahibi olduğumda, önemli sınavlarım da, hayatıma biri girdiğinde, düğünüm de, kardeşlerimin düğünlerinde, bütün özel günlerde sen olmayacaksın.

Hele bayramlarda. Sevmiyorum artık bayramları . Elini öpeceğim bi babam yoksa yanımda bayram benim neyime  baba. Ben bayramlar da mezarını ziyaret etmek istemiyorum ben senin elini öpmek istiyorum baba. O değişik sıcak gülüşünü görmek istiyorum. Bayramın mübarek olsun baba dediğimde  senin de kızım dediğini duymak istiyorum.

Hani seni aradığımda telefonu hep noldu kızım diye açardın.  Şimdi seni arayamiyorum bile. Sesini duymuyorum, yüzünü görmüyorum. Ne kadar zor baba bi bilsen. Bi evlat için bir kız için  babasının yokluğu ne demek bir bilsen.  Anlardın beni belki.

   Şu geceler var ya baba . Daha bi koyuyor insana. Daha bi acı veriyor yüreğime. Nefesim kesiliyor sanki. Daha bi yalnız daha bi kederli daha bi   umutsuz daha bi kırgın... bütün duygular zirvede. Geceleri daha iyi anlıyorsun. Bu hayat acımasız. Ve kimse seni anlamıyor . Çoğu yumuşak yataklarında tatlı bi uyku çekiyor.  Zaten kendi çevren  anlamazken diğer insanlardan seni anlamalarını nasıl bekleyebilirsin ki..  Herkes kendi acısını yaşıyor işte.  Bir gün bilemedin iki gün gelirler sonra... bi bakarsın kimse yok etrafında. Sadece çekirdek aile. Sadece o çatının altındakiler. Ailen var . Olsun baba olsun. Onlar olsun da başkalarına da ihtiyacım yok zaten. Çok şükür. Biz herkes yerinde sağolsun deyip geçiyoruz. Hayatın kanunu bu zaten. Bu kocaman dünyada  herkesin bi dünyası var. Herkes kendi dünyasında kendi derdinde. Kapatıyorlar gözlerini, kulaklarını. Görmüyorlar, duymuyorlar.

Mezuniyet günü çok kalabalıktı. Ama Sen yoktun. Onca kalabalığın arasında sanki bi sen yoktun. Sanki bi sen sığmadın o kalabalığa baba bi sen. Hayal ediyorum bazen sen gitmemiş olsan tamda o gün seni görsem karşımda. Böyle kalabalığın arasından biri gelse bana doğru. Önce benzetsem sana sonra yüzümü yere eğsem sen deyilsindir diye. Sonra bi ses duysam kızım diye. Kaldırsam başımı bi süre baksam öyle yüzüne. Nasıl olur desem inanamasam. Sen benim şaşırmama şaşırsan. Benim ben baban  desen.  Ben ağlasam. Sevinçten ama. Sonra koşsam sarılsam sana. Böyle sımsıkı sarılsam  hıçkıra hıçkıra ağlasam. Sen ağlama ben burdayım gitmedim bi yere desen. Ölmedim ben desen. Gözyaşlarımı silsen.  Ama hayal işte baba. Sadece hayal. Hayllerde sınır olmaz ki. Olmayacak şeyler olur dimi. Nasıl istiyorsak neyi istiyorsak öyle şekillenir hayallerimiz. Benimde böyle işte.  Sınırsız, imkansız..