Voodoo Victim

Hoofdstuk 9

De volgende ochtend wordt ik wakker van een stem die fluistert "Julia, wakker worden." Ik schrik wakker en kijk op naar rechts, waardoor ik Brandon toegebogen naar mij zie.


"Ook goedemorgen." Zeg ik tegen hem.

"Nou ja, goedemorgen? Goedemiddag zul je bedoelen!" Zegt Brandon lachend.

Ik kijk hem met een verbaast gezicht aan "Huh, Goedemiddag.... Hoe laat is het dan?"

Brandon begint te lachen en roept dan naar mij "Het is al 2 uur slaapkop! Ik ben al een uur op".

In het begin realiseer ik me Brandon's woorden nog niet, maar op het moment dat ik besef dat hij het over 2 uur in de middag heeft denk ik omg. Ik heb echt heel erg lang geslapen, maar ik moet zeggen dat ik ook nog nooit in zo'n heerlijk boxspring bed heb gelegen. Dit is heel wat anders dan mijn matje met fleecedeken thuis. Toch bedenk ik me later dat ik om half 4 bij de dokter moet zijn, omdat ik dan weer opnieuw een onderzoek heb voor mijn 'aandoening', zo kun je het wel noemen.

"Brandon, ik moet me even snel klaarmaken." zeg ik vluchtig "Ik moet even opschieten."

Brandon kijkt me moeilijk aan en dat is ook te zien aan de reactie "Hoezo dan Julia? Vanwaar al die haast?"

Eigenlijk ben ik op dit moment Brandon een uitleg verschuldigd, na alles wat hij vandaag en gister nog voor me heeft gedaan. Daarom zeg ik maar "Ja, ik moet om half 4 op het ziekenhuis zijn."

Misschien dat ik het ook beter niet had kunnen zeggen, omdat er een bezorgde blik op zijn gezicht ontstaat "Gaat het wel goed met je?" vraagt hij "Hoezo moet je naar het ziekenhuis?"

Ik kijk bedenkelijk naar Brandon, eigenlijk afvragend of ik hem dit wel vertrouwelijk kan zeggen. Toch besluit ik om het te zeggen. "Ik heb een onderzoek vanmiddag. Toen bij onze kampvuur avond viel ik neer, weet je nog?"

Brandon knikt en ik zucht en ga verder "Sinds dat ik vier jaar oud ben, misschien al wel eerder, maar sinds dat ik vier jaar ben, heb ik al last van steken in mijn lichaam. Mijn lichaam valt op sommige momenten uit, waardoor ik flauwval. Ik val keihard op de grond of heb altijd veel wonden aan mijn lichaam. De doktoren proberen ieder jaar weer te kunnen achterhalen wat ik precies heb, alleen zijn ze er nog nooit achtergekomen. Soms doen ze ook nog een extra onderzoek, zoals nu, als ik bijvoorbeeld bijna dood had kunnen zijn, dan geven ze me nog een onderzoek, in de hoop dat het dan niet weer gebeurd. Ik zou nu zelf ook wel eens willen weten wat er aan de hand is, ik zou het geen probleem vinden als het stopt."

Brandon legt een hand op mijn schouder en zegt dan "Heel veel succes, maak jij je maar klaar, dan zorg ik dat de lunch beneden klaar is, oké?"

"Je bent een schat, Brandon." zeg ik, terwijl ik hem een kus op zijn wang geef en hem een knuffel geef.

Brandon glimlacht terug en bloost. Hij staat op en trekt een sprintje naar beneden.

*****

Na minder dan een kwartier heb ik me een soort van klaargemaakt. Zo heb ik mijn kleding aangetrokken, mijn mond met water gespoeld en mijn haar vastgebonden in een klein knotje. Helaas kan ik geen schone kleding aandoen of mijn haren kammen, aangezien ik helemaal geen toiletspullen of iets bij me heb. Als ik de deur van de keuken heb opengedaan zie ik een grote gedekte tafel voor mij met een uitgebreid ontbijt, wat je beter een lunch kunt noemen, aangezien het al 2 uur in de middag is. Aan tafel zit Brandon in zijn pyjama en zijn kleine zusje Rosa, die een tekening aan het inkleuren is.

"Hai Julja" roept Rosa heel enthousiast als ik binnenkom. Ze kan mijn naam bijna uitspreken, maar het klinkt altijd wel schattig als Rosa mijn naam uitspreekt.