Voodoo Victim

Hoofdstuk 7

Het liefst zou ik nu willen schreeuwen en zorgen dat de jongens weggaan, maar natuurlijk weet ik dat als ik nu zou schreeuwen naar ze, ik ook zou worden beetgenomen. Plots hoor ik achter mij een zachte stem, ik draai me om en daar staat hij, Brandon.

"Wat doe je?" vraagt Brandon.

Ik gebaar naar hem dat hij zachter moet praten, doordat ik mijn vinger op mijn mond druk, terwijl ik hem gebaar dat hij mijn kant op moet komen. Brandon komt dichter naar mij toe en ik voel dat hij met zijn arm zachtjes mijn rug vastpakt, terwijl hij met zijn hoofd dichter naar mij toekomt.

"Wat is er aan de hand?" vraagt Brandon op een fluistertoon.

"Kijk dan!" fluister ik terug naar Brandon, terwijl ik wijs richting het groepje jongens. Ik voel dat er tranen opwellen in mijn ogen "Eva wordt gepakt door Kirk en ik weet niet wat ik moet doen!"

"Kom dan, dan zullen we ze even confronteren met hun daden." zegt Brandon zelfverzekerd, terwijl hij mijn hand vastpakt en naar voren stapt. Recht voor de groep gaat hij heel zelfverzekerd staan en roept "Eh! Wel een beetje zielig hé met z'n allen op een persoon!"

Eva kijkt als eerst op en haar ogen worden groot van verbazing. Dan kijken Kirk en de rest van de groep ook zijn kant op en zegt "Ach, ga toch lekker naar je eigen bed kleuter!"

Brandon zucht en kijkt kwader en kwader. Zo kwaad heb ik hem nog nooit gezien. "Rot op, Kirk, of ik haal de buurt en zo bij." roept hij Kirk na. Kirk kijkt even om naar zijn groep en knikt dan naar hen terug. Terwijl Brandon zich wil omdraaien om de rest van de buurt erbij te halen, roept Kirk snel "Oké, oké, rustig man. We stoppen al, maar we komen terug!". Hij stapt naar beneden en geeft een duw tegen Brandon en loopt dan weg, terwijl de rest van de groep hem volgt.

Als iedereen weg is, ren ik naar Eva toe, die nog altijd snikkend op de grond ligt. Als ik dichterbij kom, zie ik dat haar kleding is gescheurd. Ik ren haar kant op om haar te omhelzen en te knuffelen. "Eef, wat is er gebeurd?" vraag ik heel bezorgd.

Eva probeert te antwoorden, maar is te moe om nog een woord uit te brengen. Toch hoor ik dat ze zacht in mijn oor probeert te zeggen "Help me..." Terwijl ik die woorden hoor, staar ik haar met grote ogen vol bezorgdheid. Ze buigt zich nog een keer in mijn richting en zegt dan "Julia, haal alsjeblieft hulp, alles, maar dan ook echt alles doet pijn." Ik omhels Eva harder en draai mijn hoofd in Brandon's richting en roep "Brandon, kun je alsjeblieft een ambulance bellen!"

Brandon knikt en rent weg richting zijn huis. Brandon's huishouden is een van de weinige huishoudens die ervoor heeft gekozen om in onze wijk te gaan wonen, maar ervoor gezorgd heeft om telefoonverbinding te krijgen. In dit geval is het heel erg fijn, want zo kan er toch een ambulance onze kant opkomen. Ondanks dat ik altijd van Brandon de telefoon mag gebruiken, vind ik het toch onbeschoft om het aan hem te vragen, terwijl het geen noodgeval is.

Ik blijf de hele tijd bij Eva zitten, wachtend totdat er een ambulance onze kant opkomt. Eva is het ondertussen gelukt om zichzelf van plek te verschuiven, zodat ze met haar benen op de grond staat en ze zelf op het randje van het zand zit. Als ik zie hoe Eva zich verschuift schrik ik heel erg. Overal zitten bloed en tranen.

Niet veel later, ik heb geen tijdsbesef op dit moment, hoor ik vanuit de verte een ambulance aankomen. Ze kunnen maar tot aan de plek 'rechtsaf' komen. Vanuit de verte zie ik twee ambulancemedewerkers aankomen rennen met een brancard. Allebei hebben ze een ziekenhuis uniform aan, deze is groen met witte strepen. Ook dragen ze een vierkante pet, met daarop hetzelfde patroon als het uniform zelf. Als ze net voor Eva staan, leggen ze de brandcard op de grond. Ze lopen naar Eva toe en stellen haar een paar vragen, waarop Eva haar antwoord alleen een paar knikjes zijn. De ambulancemedewerkers tillen Eva samen op en leggen haar op de brandcard. Dan nemen ze haar mee de ambulance in en rijden ze weg.

Ik staar voor me uit, niet wetend wat ik op dit moment moet doen. Op dat moment kom Brandon mijn kant oplopen en slaat een arm om mij heen. Hij draait zijn hoofd naar mij toe en kust me op mijn wang. Op dat moment denk ik aan wat mijn oma heeft gezegd 'je mag diegene dan wel heel erg bedanken'. Dan draai ik mijn hoofd zijn richting op en plant een kus op zijn wang. Brandon bloost en zegt dan "Wil je anders bij mij een nachtje slapen, aangezien er iets verschrikkelijks voor onze avond is gevallen en je anders toch maar alleen ligt."

Ik kijk Brandon aan met een glimlach en zeg "Graag."

Brandon lacht terug en zegt "Zullen we maar gaan dan?"

"Prima." zeg ik en samen lopen we het verschrikkelijke bosje uit op weg naar Brandon's huis.