Voodoo Victim

Hoofdstuk 18

"Pak allemaal jullie boeken op tafel op hoofdstuk acht!" roept meneer Riviros door het lokaal.

Ik leun naar beneden, zodat ik bij mijn gele eastpack kan komen waar al mijn schoolboeken inzitten. Zuchtend pak ik de aardrijkskunde boeken uit mijn tas en leg ze open op tafel.

Eindelijk, denk ik bij mezelf, terwijl ik uit het raam staar. Bijna is het weekend. Het laatste lesuurtje van de week. Een afsluiter dat zich aardrijkskunde noemt, maar daarna ben ik wel voor twee dagen even van school verlost. Niet dat het saai is hoor, integendeel zelfs, ik heb het super gezellig met Diego, Valentino, Rosemary, Sara en Sofia. Alleen het feit dat ik het te druk heb aan m'n hoofd maakt dat ik nu totaal mijn aandacht er niet meer bij kan houden.

"Julia, aandacht erbij houden!" Schreeuwt meneer Riviros naar mij, terwijl hij richting mijn boekt wijst. Riviros, die naam eigenlijk. Best een geniale naam voor een man die zichzelf een aardrijkskunde leraar mag noemen, want tja, de aardrijkskunde heeft toch alles met rivieren te maken. Toch past zijn naam niet echt bij zijn karakter. Een jonge leraar van rond de vijfentwintig jaar oud, met een achternaam waar je iemand van rond de zestig jaar alleen nog maar mee ziet lopen. Toch is het wel een vlotte leraar met z'n blonde haren en het, ook wel door mij, kaal/kaal/kort kapsel genoemd. De rage waar veel mannen kortgeleden nog aan mee deden, maar wij hij net iets te lang in is blijven hangen.

"Als ik dat kon, dan had ik het ook wel gedaan," mompel ik tegen mezelf. Langzaam maar zeker draait mijn hoofd zichzelf weer richting het raam. Het is niet eerlijk, deze drie dagen waren de meest rare dagen die ik me in mijn leven heb meegemaakt. Je moet je voorstellen, voordat ik ben verhuist, was mijn leven normaal. Ik had een huis, ik had vrienden en ik was gewoon gelukkig met alles wat ik had. Ondanks het feit dat ik lijdt aan een onverklaarbare ziekte, wat geen ziekte blijkt te zijn, was ik gelukkig. Nu ben ik verhuist en is mijn leven in minder dan één minuut drastisch omgegooid en zoveel luxer geworden. Ik ga naar school, heb meer vrienden, krijg toegang tot allerlei dingen waarvan ik vroeger nog niet eens het besef over had dat het bestond. En dan nog Sam... De meest dappere jongen in mijn leven. Een jongen die zijn eigen leven opoffert om zijn zusje te helpen. Iedere dag gaan we samen langs Sam om te kijken hoe het met hem gaat.

Van al deze dagen was de eerste dag toch wel het meest dramatisch. Zijn bed stond rechts achterin. Hij had verband om zijn hoofd en hij had zijn arm in het gips. De dokter vertelde ons dat zijn ribben zwaar gekneusd zijn. Volgens hem is hij er nog erg goed vanaf gekomen, maar één ding was het meest verschrikkelijke nieuws om te horen. Tijdens de aanrijding is de auto tegen zijn rug aan geknald, waardoor hij naar voren is geduwd tegen de muur aan. Hierdoor heeft hij een keiharde klap tegen zijn hoofd aangekregen wat resulteert in een hersenschudding. Om nog concreter te zijn, een zware hersenschudding. Door deze hersenschudding heeft hij een geheugenverlies opgelopen. Hierdoor is er een deel van zijn geheugen gewist. Sowieso vanaf het moment de verhuizing, maar het kom verder terug zijn. Dat konden ze alleen niet precies vertellen, dat moesten we tegen die tijd zelf ontdekken. Het moeilijke aan deze situatie is dat Sam ook alles over ons onderzoek is kwijtgeraakt. Precies hetgeen dat de dader graag wil.

Ik voel een pen tegen mijn rug aan getikt. Ik draai me om en zie Diego voorovergebogen gehangen over zijn tafel.

"He," fluistert hij "Gaat het wel?"

Ik kijk hem wat moeilijk aan en fluister terug "Jawel, hoezo?"

Diego kijkt twijfelend terug alsof hij niet zeker weet of hij het wel moet zeggen. Een typisch kenmerk van Diego. Hij is een voorbeeld van een persoon die niemand wil kwetsen. Toch fluistert hij terug "Nou je kijkt niet zoals Julia, je hebt een verdrietige blik in je ogen."