Voodoo Victim

Hoofdstuk 4

We lopen met z'n allen richting huis, want ja, we hebben geen auto, fiets of iets in bezit. Eva en ik lopen voorop, waarna onze ouders ons volgen. We naderen de grote bocht, dit is de bocht, waarbij de meeste ongelukken gebeuren. Het is er op zich nooit druk, maar de auto's rijden er wel heel hard, over het snelheidslimiet, waardoor je toch moet oppassen. Vanuit hier kijk je recht tegen het voetbalveldje, het 'ongeluksplekje' en het onze wijk aan. Je kunt vanuit hier rechts en links, als je rechts gaat, ga je richting het bos en ook richting de plek waar wij ons kampvuur feest hadden. Als je links gaat, dan ga je meer de bergen in, het binnenland in. Als je terug zou gaan, dan ga je richting de grote stad en kom je uiteindelijk bij het strand uit. We zijn daar ooit een keer heen geweest met ons hele gezin, dan kun je echt heerlijke skaten van strand naar strand. Dat is echt een herinnering die mij uit mijn jeugd is bijgebleven.

Als we de grote bocht zijn overgestoken, is het niet ver meer lopen. Vanuit hier zie je Jamaal zijn huis, maar ook die van Ariane. Ariane is ons buurtmeisje, zij is een geweldig persoon, die het altijd voor iedereen probeert op te nemen. Zij is hartstikke lief en heel gemakkelijk. Daarentegen haar broer Kirk, hij is echt verschrikkelijk. Hij is echt tot de ergste dingen in staat bij mensen, dus je wilt met hem ook echt geen ruzie. Hij slaat zijn ouders zelfs als ze ruzie met hem hebben! Zo was het een keer laat in de avond en hij wilde heel graag naar een feest toe samen met zijn vrienden, maar dat mocht hij niet van zijn ouders. Toen heeft hij z'n vader zo hard geraakt, dat hij uiteindelijk wel mocht. Het liefst heeft iedereen dat hij uit huis gaat, maar zijn ouders hebben daar het geld niet voor. Dus dat kan nog een lange tijd duren.

We lopen langs het voetbalveldje, waar overdag alle kleine jongetjes van een jaar of zeven zitten te voetballen. In de buurt is hier afgesproken dat zij tot half 5 de tijd krijgen en na het eten, mogen de oudere jongens. Hier zijn de kleine jongens het natuurlijk niet mee eens, maar ze durven er ook geen stap tegen te verzetten, dus doen ze maar gewoon wat anderen hen opdragen.

In nog een vier minuten zijn we alweer thuis. Eva en ik zijn erg nieuwsgierig hoe het nu gaat met Sam en Matthijs, aangezien zij een hele zware nacht hebben gehad. We lopen ons huis binnen en proberen zo stil mogelijk te lopen, al gaat dit best moeilijk, omdat het hout onder onze voeten erg kraakt. De binnenkant van ons huis is hout met golfplaten, die erg veel lawaai maken als het erg hard regent. Gelukkig komt dit bijna nooit voor. De verschillende kamers van ons zijn afgesloten met een soort gordijn, zo een dat mensen gebruiken als ze aan het douchen zijn. Deze hebben mensen dan bij het vuil gezet en dan pakken wij ze om te gebruiken voor ons eigen huis. Eva loopt voorop en ik volg haar naar de kamer van Sam en Matthijs. Als we het gordijn opzij schuiven zien we twee verschillende soorten haarkleuren boven het dekbed uitsteken. Aan de linkerkant zien we blond haar, daar ligt Sam, en aan de rechterkant zwart haar, dat is Matthijs.

Eva en ik stappen rustig naar binnen en Eva gaat zo ver mogelijk naar links zitten en ik naar rechts. Op dat moment schrikt Sam wakker en gaat omhoog. Hij grijpt naar rechts om een emmer te pakken die al in de kamer stond, haalt hem naar zijn gezicht en kotst erin. Dan zet hij snel de emmer weer weg en kijkt ons aan met hele waterige ogen.

"Gaat het wel, Sam?" vraagt Eva met een lacherig toontje.

Sam wrijft met zijn hand een keer over het gezicht en zucht dan diep. Hij kruipt onder zijn deken vandaan en gaat rechtop zitten tegenover ons. Op het moment dat Sam zich uit de dekens wurmt, wordt Matthijs ook wakker, doordat Sam zich waarschijnlijk te veel heen en weer bewoog. Matthijs gaat uit reactie ook rechtop zitten en binnen twee minuten zitten beide jongens tegenover ons, allebei heel charmant. Ze hebben beide hun haren door de war zitten en zitten recht tegenover ons. Sam met een t-shirt aan en Matthijs met een ontbloot bovenlichaam. Allebei staren ze ons met waterige ogen diep aan.

"Wat doen jullie hier?" vraagt Matthijs, terwijl hij met zijn hand van achter door zijn haar gaat.

"Nou, we willen graag weten hoe het met jullie gaat." zeg ik.