Voodoo Victim

Hoofdstuk 19

Als twee dikke ijsberen die net uit de sahara komen, lopen we het laatste stuk van onze tocht richting het ziekenhuis. Het is niet veel warmer dan andere dagen dan dat wij hier liepen. Nee, dat zeker niet. Het is alleen een stuk vermoeiender, alleen de reden daarvoor kan ik zo niet geven.

"Was Matthijs hier nu maar," kreun ik, terwijl ik het gevoel krijg dat mijn lichaam steeds krommer gaat lopen door de vermoeidheid. Alsof een zware hardloopwedstrijd je compleet heeft uitgeschakeld, maar je toch verder moet.

Eva kijkt mijn richting op met opgeheven wenkbrauw en zet haar handen in haar zij "Hoezo dan? Ben ik geen leuk gezelschap?"

Ik kijk naar Eva en kan nog net een glimlach onderdrukken. "Natuurlijk wel," zeg ik terwijl ik een arm om haar heen sla "Maar als Matthijs hier was geweest had hij mij kunnen dragen, hij is wel zo sterk dat hij ons beide mee krijgt. Dan had ik hier nou niet als een kromme banaan naast jou gelopen. Met als extra impuls dat mijn hemdje ook nog geel is.En daarbij is ons richtingsgevoel zo laag, dat we best wel hulp hadden kunnen gebruiken. Ik bedoel, zie ons hier nou lopen. Volgens mij waren we die vorige afslag al vier keer tegen gekomen."

"Ik bedoel maar," zegt Eva lachend "Maar op zich valt me deze tocht nog best mee."

Ik kijk Eva aan met een opgeheven wenkbrauw en schut zó hevig nee dat als mijn hoofd een spijker was geweest, ik het zo van mijn lichaam af had kunnen draaien. "Dat ben ik dus niet met je eens, Eva Hogekamp."

Één ding is zeker. Als je Eva en mij samen laat lopen in een onbekend gebied dan raken wij geheid de weg kwijt. Je moet ons gewoon nooit samen op pad laten gaan. Of beter gezegd, je moet ons niet samen de weg laten zoeken. Als wij samen de weg moeten zoeken, dan gaat dat altijd mis. Wij hebben echt geen enkel richtingsgevoel en tevens geen wegherkenning. Daarom lopen wij gewoon standaard verkeerd. En dan te bedenken dat als wij verkeerd lopen, wij ook nog niet eens het gevoel hebben gehad dat we er ooit hebben gelopen. Dat zorgt er dan weer voor dat wij wel vijf keer dezelfde weg kunnen lopen, voordat we pas echt doorhebben dat we verkeerd zitten. Hiervan kun je waarschijnlijk wel voorspellen dat zo nu en dan de nodige frustraties in ons naar boven komen, zoals dit moment.

En dan nog over Matthijs gesproken. Hij staat in onze familie beter bekend als de spierbundel. De man met de sterkste spieren in het lichaam. Als je hem naast je hebt lopen, loop je én nooit de verkeerde weg in, maar kan hij je vermoeidheid ook nog eens verlichten door zijn kracht. Vroeger sportte hij dan ook veel, vooral om als een macho over te komen. Alleen sinds hij ontdekt heeft dat zijn spieren en een 'goddelijk lijf' hebben niet alles is, is hij gestopt met sporten. Al merken wij nu juist dat een krachtpatser in de familie wel erg handig kan zijn.

Gelukkig voor deze keer zijn we in een keer goed gelopen. Al moet dat ook wel een keer na een hele week alleen maar deze weg lopen. Dit keer was het dan ook niet het verkeerd lopen dat het probleem was. De vermoeidheid was wel echt een flinke tegenzitter deze tocht. Waarschijnlijk niet de oorzaak van alleen deze tocht, maar meer een combinatie van een aantal factoren, zoals Sam dat op zijn professor-manier zou zeggen. Toch is er ook geen andere optie, want een auto dat bestaat niet, een fiets bestaat ook niet en een skateboard is nou eenmaal te gevaarlijk. Daarom toch maar weer gekozen voor onze gezonde benen. Een verbetering mag er zijn aan mijn sportieve vaardigheid.

Al moet ik zeggen dat de weg naar het ziekenhuis toe 'gewoonweg' ook een afstand is. Ik grinnik. Gewoonweg, snap je hem? Ik hou van dubbelzinnige humor. In ieder geval, wij staan sinds een paar dagen ingeschreven bij een 'nieuwer' ziekenhuis. Een zowel verbeterd ziekenhuis qua voorzieningen als nieuw qua locatie. Het ouderlijk ziekenhuis lag namelijk dichtbij de sloppenwijken. Dat was gebouwd op loopafstand, aangezien de meeste mensen daar geen ander vervoersmiddel hadden dan hen benen. Nu is het zo dat ons huis gebouwd is rondom het centrum, dus niet letterlijk 'in' het centrum. Het enige probleem hierbij is dat er alleen in het centrum een ziekenhuis is, waardoor wij helemaal daarheen moeten lopen. Wat aardig een afstand is. Er is helaas geen ziekenhuis gebouwd rondom de wijk, alleen in het centrum zelf. Overigens zitten de school, bibliotheek, etc. allemaal wel binnen iedere 'ring'.