a human mate

Hoofdstuk 34

Lauren White

Ik liep door het bos richting de roedel met het mes nog in mijn hand. Je weet maar nooit of er nog meer rogue's in de buurt zijn. Toen besefte ik pas wat ik had gedaan. Ik had gewoon zonet 2 mensen vermoord ! waar ben ik in vredesnaam mee bezig ?! het grootte ogen keek ik naar mijn handen waar allemaal bloed op zat en naar het mes die ook helemaal onder het bloed zat. Ik had gewoon 2 mensen uit hun leven geleid zonder na te denken ! langzaam liep ik verder maar bij elke stap dat ik zette trilde ik. Mijn vingers begonnen voor me kriegelige bewegingen te maken en ik kon niet stoppen met om me heen kijken. Waarom heb ik dat net gedaan ? kwam het door de stress ? kwam het door de angst die ik op dat moment had ? woede ? ik weet het allemaal niet meer. Alle beelden van dat mijn vader voor mijn ogen werd vermoord kwamen naar boven en ik kreeg ze ook niet meer weg.

Na ongeveer 45 minuten te hebben gelopen richting de roedel zag ik in de verte een klein dorpje wat het moest zijn. Ook zei iets in me dat het daar wel moest zijn. Ik liep er heen, nog steeds trillend en kriegelige bewegingen makend met mijn vingers. Ik hoorde geschreeuw wat me maar aan 1 iemand deed denken, Ethan. hij zei iets van " jullie ... achtergelaten ... jullie ... wel " de rest kon ik niet verstaan. Ik liep achter de bomen vandaan en stopte weer bij de bosrand. Daar bleef ik trillend staan en mijn ogen keken naar beneden. " Lauren ?" zei iemand wat ik herkende als Jesse. Ze zijn dus veilig aangekomen. Ik keek op en zag iedereen me aankijken. Mijn handen gingen met het mes naar voren. Ik zag hoe Ethan naar me toe kwam gerend maar ik hielt hem tegen door te roepen. " alsjeblieft kom niet dichterbij !". ze keken me allemaal bezorgd en verbaast aan. Het enigste wat ik op dit moment wil is niemand pijn doen. Ik snap niet waarom ik die 2 mensen had vermoord. Ethan zette weer 1 stap dichterbij me en ik wees met het mes naar hem, hij stopte direct. " Lauren leg dat mes neer voordat je iemand of jezelf bezeerd ". " ik wil niemand pijn doen ". " nee dat wil je niet " zei hij. Jesse kwam nu naast Ethan staan en keek me recht in de ogen aan. " Lauren, luister naar je hart " zei Jesse. Ik hielt het mes al iets lager. " ze probeerde me te vermoorden ". " wie ?" vroeg Ethan onbegrijpelijk. " de zelfde mensen als die pap hebben vermoord ". Ik verzonk helemaal in mijn gedachte. Ik dacht aan de beelden van de moord van mijn vader en de beelden van ongeveer een uur geleden. Ik had niet in de gaten dat Ethan weer iets dichterbij was gekomen en me vol bezorgdheid aankeek. Hij pakte langzaam het mes uit mijn handen en gooide hem naast hem op de grond. Hij nam me in zijn armen en ik kroop in zijn t-shirt. Ik kon mijn tranen niet meer tegen houden en liet ze dus maar lopen. " je bent veilig nu " stelde hij me gerust. Ik voelde een hand op mijn schouder en keek op. Mijn moeder keek me opgelucht aan. Ik liet Ethan los en trok daarna mijn moeder en in een omhelzing. Ze aaide met haar hand over mijn haar. " mam, ben je gewond ?" vroeg ik haar. " nee lieverd, ik ben alleen maar een beetje geschrokken " antwoordde ze me. " ik wil dat je niets overkomt ". " dat heb ik gemerkt ja " zei ze met een kleine lach. Ik begon ook een beetje te grinniken. " waar is die oude Lauren gebleven die zich bijna elke dag opsloot in haar kamer en bang was voor alles en iedereen ". " die is voor een lange en onbepaalde tijd weg ". " en wat vind de nieuwe Lauren ?". " helemaal geweldig " antwoordde ik. Ik knikte nog een keer. " ik ben niet meer de oude Lauren ". ik liep naar Jesse toe die me glimlachend aankeek. Voor hem stopte ik en wees naar mezelf. " wat vind jij ervan ?". hij kwam naar me toegelopen en gaf me een stootje op mijn schouder. " moet ik daar nog antwoord opgeven ? ik ben trots op je ". Een lach kwam tevoorschijn op mijn gezicht. " je hebt een goeie mate " zei hij en knikte een keer naar de plek waar Ethan stond. Ik keek naar Ethan en mijn lach werd nog groter. " ik heb mijn hart gevolgd en hij bracht me hier ". " dan heb je een goeie keuze gemaakt ". Ik liep naar Ethan toe en ging naast hem staan. " hey " zei ik. " hey ". " dus, en nu ?". " ik had je moeten vertellen over Debbie en mij, ze houd er maar niet over op, het spijt me ". " je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik ben al lang blij dat ik terug ben ". Ik pakte zijn hand vast en hij keek er eerst naar, daarna keek hij me recht in de ogen aan. Zonder na te denken drukte ik mijn lippen op de zijne en hij die van hem op de mijne. hij liet los en keek me serieus aan. " weet je zeker dat je hier wilt blijven ?". ik knikte. " ik wil luna worden. ik wil de roedel lijden aan jou zij. Ik wil bij jou blijven ". " en hoe weet je dat opeens zo zeker ?". " makkelijk. Ik volg mijn hart en kijk waar hij me brengt. Ik weet het niet Ethan, ik voel het ". Voor ik het wist had hij zijn lippen weer op de mijne.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
dat werd tijd, ze is eindelijk terug XD.
we zijn bijna bij het einde gekomen van ' a human mate '.
willen jullie dat ik deel 1 en deel 2 meng met elkaar dat het 1 deel word op gewoon 2 delen ??

like ? comment ? follow ?