Let's Make It Better - ft. Liam Payne (vervolg op It's Get Better)

Deel 7

Julia’s POV

‘Ben je klaar voor vandaag?’ Liam stond naast mijn bed en keek me vragend aan. Ik twijfelde maar knikte daarna toch. Vandaag was het dan zover. Vanmiddag had ik een afspraak met mijn behandelend arts en hij zou me gaan vertellen of ik naar huis mocht. ‘Hoe laat is die afspraak?’

Ik keek naar de klok en toen weer naar Liam. ‘Pas over een uur of vier.’ Zei ik zuchtend. Ik schoof wat veder omhoog en ging wat rechter zitten. Liam knikte en friemelde zenuwachtig aan mijn dekbed. Ik glimlachte en legde mijn hand op de zijne. ‘Het komt goed, Li. Ik ben al bijna niet meer misselijk en mijn haren beginnen alweer te groeien!’ Ik wees naar mijn hoofd en trok daar de doek vanaf. Ik droeg altijd een gekleurde doek om mijn hoofd, om mensen niet af te schrikken met mijn kale kop. Liam knikte opgelucht en lachte. ‘Ik ben trots op je!’ fluisterde hij zacht. Hij aaide voorzichtig met zijn hand over mijn hoofd. Er verschenen al weer kleine bruine haartjes. ‘Nog even en dan kan ik weer met je lange haren spelen!’ fluisterde Liam in mijn oor. Daarna duwde hij een kus op mijn neus.

‘Wat wil je vandaag nog meer gaan doen?’ Ik glimlachte en duwde Liam van me af. ‘We kunnen gaan wa…’ Ik werd onderbroken door een paar klopjes op de deur. Ik keek verbaasd op. ‘Mijn ouders kwam toch pas om half drie?’ Liam stond schouderhalend op en liep naar de deur. Ineens begon hij te lachen. ‘Wat stom dat ik dat vergeten was!’ Ik keek hem vragend aan toen hij de deur opende. In de deuropening stond een vrouwtje met lang rood, rossig haar en een vriendelijke lag. ‘Oh hallo Liam! Leuk je weer te zien!’ Ze omhelsde Liam en gaf hem drie zoenen. Ik keek nu nog verbaasder van de een naar de ander. Liam en de vrouw kwamen weer naar me toe gelopen en de vrouw stak haar hand naar me uit. ‘Maddy!’ Liam begon te lachen. ‘Julia, dit is Maddy. Maddy dit is nu Julia, mijn vriendin!’ Liam gaf me een kus en schoof een kruk naar Maddy toe. Ze gingen beiden aan een kant van mijn bed zitten en keken elkaar kort aan. Ik trok Liam aan zijn mauw en trok mijn wenkbrauwen op. ‘Euhm… Uitleg?’

Maddy’s POV

‘Sorry natuurlijk ken jij me nog niet!’ Julia keek verbaasd naar Liam en toen weer naar mij. ‘Maddy is de..’ ik kapte Liam af en maakte zijn zin af. ‘….Ik ben de moeder van Rosie.  Dat patientje hier tegenover!’ Ik draaide me een kwartslag om en wees naar de kamer tegenover de kamer waar we nu waren. Ik ontdekte dat Julia nog steeds geen idee had waar ik het over had. ‘Wacht.’ Zei ik snel. Ik haalde een ketting onder mijn shirt vandaan en haalde de zilveren hanger open. ‘Kijk.. Dit is nu Rosie!’ Ik liet Liam en Julia die kleine foto in mijn kettinghanger zien en klapte het daarna weer dicht. ‘Rosie wilde dolgraag met me mee, maar ze is gewoon te moe. Soms is ademen al te zwaar voor die kleine meid..’ Ik wilde niet dat Julia zou zien dat er tranen in mijn ogen verschenen dus ik kuchte een keer en legde mijn hand op haar knie. ‘Maar daarvoor ben ik niet hier! Hoe is het met je?’ Er verscheen een kleine glimlach op de mond van Julia en daarna ook bij die van Liam. ‘Heel erg goed! Ik ben al bijna niet misselijk meer. Vandaag heb ik een afspraak met de arts. Hij gaat me vertellen hoe ik er nu voor sta.’ Ik knikte begrijpend en keek naar Liam. ‘Ook alles goed met jou?’ Liam knikte kort. ‘Beetje nerveus..’ bromde hij zachtjes. ‘Dat is toch niet anders dan normaal?’ antwoordde ik hem. Hij haalde twijfelachtig zijn schouders op. ‘Maar wat doet uw dochtertje dan hier?’ hoorde ik Julia twijfelend de vraag stellen. ‘Noem me maar gewoon jij hoor!’ Ik werd even stil en besefte toen dat ik het toch ooit moest gaan vertellen.. Liam wist het immers toch ook al? Net toen ik wilde beginnen, hoorde ik een herkenbaar gesnotter en gehuil. ‘Sorry.. Ik moet even bij Rosie gaan kijken.. Ik kom nog wel eens terug..’ zei ik toen ik voorzichtig van de kruk op stond. Liam knikte even en liep met me mee naar de deur. ‘Vertel jij het haar maar..’ fluisterde ik nog snel naar Liam, voordat hij de deur weer sloot. Hij glimlachte, waardoor ik wist dat het goed zou komen.