Let's Make It Better - ft. Liam Payne (vervolg op It's Get Better)

Deel 28

Maddy’s POV

‘Lieverd.. Niet aan die gordijnen zitten.. Rosie kom eens bij me..’ probeerde ik uitgeput, maar toch doordringbaar te zijn. Rosie kwam naar me toegelopen. Bij elke kleine stap begon te meer te wiebelen, totdat ze uiteindelijk uitgeput in elkaar zakte. Ik kon nog net mijn verslapte armen onder haar kleine lichaampje duwen, zodat ze niet op de grond zou vallen. Inmiddels was ik gewend aan die flauwvallen, het gebeurde minstens drie keer op een dag. Ik legde de uitgeputte Rosie op de bank en legde een kleine warme deken over haar heen. Ik maakte me elke keer weer zorgen, of ze überhaupt wel weer wakker zou worden. Het is nu bijna vier weken nadat we uit het ziekenhuis kwamen. De dokters gaven haar minimaal een week, maar nu we steeds veder komen, krijg ik steeds meer hoop.

Ik hoorde het koffieapparaat langzaam doorlopen en een beetje pruttelen, waardoor ik wist dat mijn koffie klaar was. Zuchtend en kreunend liep ik richting de keuken. Ik haalde met trillende handen een mok uit het keukenkastje en probeerde het niet te laten vallen.  Ik was uitgeput. Overdag maar ook vooral s’nachts had Rosie me veel en vaak nodig. Ik wilde alles doen om haar er doorheen te slepen, maar nu ging alles ten koste van mezelf. Ik schonk de koffie in de mok. Het enige middel om me nog een beetje wakker te houden. Ik schrok van de deurbel, waardoor en een klots koffie over de rand van de mok stroomde. Snel haalde ik een doekje over het aanrecht en liep naar de voordeur.

Ik had de knop in mijn handen, toen ik merkte dat Rosie weer wakker begon te worden. Snel opende ik de deur, draaide me om en strompelde naar de kamer. ‘Deur is open!’ schreeuwde ik terwijl ik neerknielde bij Rosie.

Ik streelde met mijn hand over haar voorhoofd en probeerde haar te kalmeren. ‘Wat woon je hier toch mooi! En wat is er veel verandert in die tussen jaren!’ Verward draaide ik me om. ‘Jeanette?’ riep ik verontwaardig uit. Jeanette keek me verbaasd aan. ‘Heeft die jongen je dan niet verteld dat ik je zou komen halen? Waarom ben je nog niet omgekleed?’ Nu was ik helemaal de kluts kwijt. ‘Welke jongen?’ vroeg ik stamelend. ‘Euhm.. hoe heette hij ook al weer.. Euhm Lian.. nee dat was het niet.’

‘Liam!’ maakte ik haar vraag tot een antwoord. Op hetzelfde moment kwamen Liam en Julia de woonkamer binnen. ‘Verrassing!’

Liam’s POV

Nadat we het hele verhaal uitgelegd hadden, besloot Maddy om dan toch maar met Jeanette mee te gaan. Het was ook zo sneu om haar die hele weg weer terug te laten reizen. Nadat we eindelijk Maddy en Jeanette de deur uit hadden gewerkt, nestelde Juul en Rosie zich op de bank. Rosie sliep nog steeds en wist niet eens dat wij er waren. Ik knielde voor het tweetal neer en knipoogde naar Julia. ‘Roos? ..Rosie..?’ fluisterde ik zo lief mogelijk. Langzaam opende ze haar rode oogjes. Er stonden enorme wallen onder en haar wangen waren roodgloeiend. ‘Liam?’ vroeg ze met een schorre stem. Ik knikte en pakte voorzichtig haar handje. ‘Julia en ik komen een avondje op je passen, rigth?’ Rosie knikte met een glimlach op haar mond en opende toen haar ogen. Met de minuut werd ze wakkerder, ook al vond ik dat ze er erg slecht uit zag. Rosie deed een cd op van mij en de boys en wilde met ons dansen. Natuurlijk stemden we mee in en een paar minuten later stonden we te dansen en springen door de kamer. Ik had de stoelen en tafel aan de kant geschoven en een videocamera weer klaargezet. Ik wilde alle mooie moment vastleggen, voor later. Ik deed het nu al een paar weken en daardoor had ik ook heel wat beeldmateriaal van Rosie.

Hoe gezellig het ook was, na een uurtje zakte Rosie uitgeput in elkaar. Haar lichaam schokte een aantal keer en ook haar ademhaling leek onregelmatig. Juul maakte zich zorgen maar Maddy zei ons, voordat ze vertrok dat het wel vaker gebeurde. Ik liep naar de keuken en haalde drinken voor mijzelf en Julia op. Rosie was te zwak en mocht alleen op vaste tijden eten of drinken. Het deed me verschrikkelijk pijn om haar zo te zien. Haar gezicht werd steeds smaller en alles leek erop te wijzen dat Rosie snel zou overlijden. Toch bleef ze vol houden. In gedachten liep ik terug naar de keuken, maar eenmaal in de gang liet ik alles uit mijn handen vallen door een harde gil, vervolgt door geschreeuw en huilen. Geschrokt rende ik richting de kamer. Het gene wat ik verwachtte was gebeurt..