Let's Make It Better - ft. Liam Payne (vervolg op It's Get Better)

Deel 11

Juul's POV

Ik wilde het in een keer zeggen, maar toch eigenlijk ook subtiel brengen. ‘Oke.. Het is tijd om afscheid te nemen van.. deze ellendige ziekhuiskamer! Ik mag naar huis!’schreeuwde ik in een adem. Liam schoot in de lach en ga me een high-five. Mijn ouders veerden overeind en ondanks dat ze iets heel anders verwacht hadden, waren ze natuurlijk heel erg blij. Maddy begon te lachen en stond op. ‘wat fijn, lieverd!’ zei ze met tranen in haar ogen.

Nadat mijn ouders me uitgebreid geknuffeld hadden, waren de boys aan de beurt. ‘Verschrikkelijk, wat liet jij ons schrikken!’ herhaalde Louis toen hij me tegen zich aan klemde. Ik knikte en glimlachte.

‘Wil jij me helpen met inpakken, Li?’ Liam knikte vastbesloten en kort daarna lagen al mijn spullen overhoop, klaar om ingepakt te worden. Nadat de koffers ingepakt waren en ik mijn schoenen aangetrokken had, wilde ik proberen om zelf weer te gaan lopen. Liam ondersteunde mijn rug en arm en met zijn hulp, lukte het me om rustig op te staan. ‘Ik wil nog even naar Rosie..’ zei Liam. Ik knikte en keek hem aan. ‘Ik wil met je mee.. Ik wil Rosie nu ook wel eens leren kennen!’ Liam keek even bedenkelijk maar stemde daarna mee in. Hij moest me wel helopen met lopen en ondanks dat het heel langzaam ging, kwamen we toch bij de kamer van Rosie aan. Liam klopte voorzichtig twee keer op de deur en duwde hem daarna open. Voetje voor voetje, schuifelden we naar binnen. Maddy stond met een bekertje koffie in haar handen voor het raam, veder was de kamer leeg. Ik kuchte een keer, waarop Maddy reageerde. ‘Oh, hallo jongens! Wat brengt jullie hier?’ ik hoorde aan haar stem dat ze emotioneel was. ‘We kwamen bij Rosie kijken, en afscheid nemen..’ zei Liam beheerst.

Maddy glimlachte en liep naar ons toe. ‘Rosie komt zo terug, ze moest even met een zuster mee.’ Ze keek me kort aan en legde toen haar hand op mijn schouder. ‘Fijn, Julia. Dat het alweer zoveel beter met je gaat!’ Ik knikte lachend, schuifelde naar een stoel en ging er op zitten. Liam knielde voor mij neer. ‘Alles goed?’ ik knikte en gaf hem een speelse duw. ‘Alles oke.’ Zei ik lachend. Ondertussen werd de deur open geduwd en stapte een klein vrolijk meisje de kamer binnen. ‘Hier is ze weer!’ zei een zuster die achter haar liep. Het meisje keek even verbaasd toen ze ons zag maar rende toen langs haar moeder heen, recht in de armen van Liam.  ‘LIAM!’ schreeuwde ze vrolijk. Maddy liep naar Liam toe en probeerde het meisje van hem af te halen. Liam daarin tegen trok het meisje nog dichter tegen zich aan en glimlachte. Daarna knielde hij neer en plaatste het vrolijke kind op zijn rechterknie.

‘Kijk Rosie, dit is Julia. Maar je mag haar ook gewoon Juul noemen. Juul was ook ziek, ze had hetzelfde als jou…’ even stokte zijn adem en keek hij van mij weer terug naar Rosie. ‘…maar nu is ze weer een beetje beter en mag ze naar huis..’ Het was even stil en we hoorden Maddy zachtjes snikken. Ik wist dat ze blij was dat ik weer naar huis kon, maar het bleef voor haar natuurlijk pijnlijk, omdat er voor Rosie geen thuiskomst was gepland. ‘..maar Liam weet zeker dat Rosie ook weer naar huis komt.. Maar eerst moet je nog een poosje hier slapen!’ Rosie knikte begrijpend en bleef maar glimlachen, alsof niemand die glimlach eraf kon poetsen.