Let's Make It Better - ft. Liam Payne (vervolg op It's Get Better)

Deel 25

Juul’s POV

Ik liep de kamer uit en sloot zo zacht mogelijk de deur achter mij. Ik keek even om mee heen en merkte Harry al snel op. Hij zat op een stoel in de gang mijn zijn handen voor zijn gezicht geslagen.

Ik liep er stil heen en tikte op zijn schouder. ‘Mag ik naast je zitten, Hazza?’ Harry haalde zijn schouders op en dat nam ik als een bevestiging. Ik zakte naast hem neer op een stoel en legde mijn hand op zijn schouder. Na een paar minuten ging ik verzitten en haalde mijn hand van zijn schouder.

‘Ga je me nog vertellen wat je dwars zit?’ vroeg ik voorzichtig. Harry gaf geen verandering, dus ik stond op en liep bij hem weg.

‘Het is gewoon…  weet ik veel..’ begon hij toch voorzichtig. Ik draaide me terug om naar hem en ging weer naast hem zitten. ‘Rustig, en vanaf het begin..’ Harry draaide zijn gezicht naar me toen en keek me aan. Zijn ogen waren rood en betraand. Harry huilde bijna nooit, daardoor schrok ik er ook van.

Hij glimlachte flauwtjes en kwam omhoog. ‘Rosie is totaal niet bang.. Ze is nog zo onbevangen.. Ze heeft geen idee, wat er gebeuren gaat.’ Ik knikte begrijpend en wachtte tot hij veder vertelde.

‘We hechten ons aan dit kleine wondertje, maar over een poosje is ze er niet meer..’ zei hij zuchtend.

Ik keek hem boos maar toch ook begripvol aan. ‘Je mag dat niet zeggen, Hazza! Kijk naar mij! Ik ben er toch ook nog..?’ Harry lachte en gaf me een duwtje. ‘Ja maar jij bent genezen verklaart, Rosie is opgegeven..’ Ik voelde een steek van binnen toen hij dat hardop zei. Ik wist dat hij gelijk had, hoeveel pijn het me ook deed. Ik ging staan en stak mijn hand uit. ‘Kom op, Harry! Kop op.. Kijk naar Rosie, zolang zei niet opgeeft, moeten wij dat zeker niet doen!’ Harry nam mijn hand en stond op.

‘Bedankt..’ zuchtte hij. Ik sloeg mijn arm om zijn schouder en waggelend liepen we terug naar de kamer. Zijn ogen waren nog lichtjes rood, maar dat zouden de jongens toch wel merken.

Ik duwde de klink van de deur naar beneden en keek verbaasd toen Maddy en Rosie er net uit kwamen. ‘We moeten nu echt gaan, lieverds..’ Ik knikte en voelde de tranen opkomen.

Vandaag zouden we er een feestje van maken. Vandaag zou de dag voor Rosie moeten worden. Ondanks dat het heel gezellig was, voelde het als een laatste keer. Ik gaf Rosie, maar ook Maddy een dikke knuffel en zwaaide ze toen uit. Rosie draaide zich nog een keer om en wees naar het hoofddoekje om haar hoofd, het doekje dat ik haar een poosje geleden gegeven had. Ik stak mijn duim naar haar op en lachte, met de tranen in mijn ogen.

Liam nam me beschermend in zijn armen. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en liet mijn tranen lopen. ‘Zijn we haar kwijt?’ vroeg ik huilend. Liam duwde zich van me af en schudde zijn hoofd.

‘Rosie is sterk! Net als jou!’ Ik knikte, ook al wist ik dat Liam niet overtuigd was. We zouden haar kwijt raken..  Als het niet vandaag is, dan wel volgende week en anders een maand na vandaag..