Let's Make It Better - ft. Liam Payne (vervolg op It's Get Better)

Deel 21

Juul’s POV

Daar stonden we dan. Liam, Louis, Harry en ik, wachtend tot Niall en Zayn er ook zouden zijn. ‘Zo lang zijn die trappen toch niet?’ vroeg Louis geïrriteerd. Ik keek verbaasd op van zijn snauwende stem. Gelukkig merkte Harry het ook. ‘Wat heb jij!?’vroeg hij lichtelijk boos. Louis haalde boos zijn schouders op en draaide zich met zijn rug naar ons toe. Liam leek er niet echt aandacht voor te hebben, totdat we iemand heel hard hoorde lachen. ‘Is dat Niall?’ vroeg ik glimlachend. Zijn lach is zo aanstekelijk, als je die hoort, moet je wel lachen. Liam haalde zijn schouders op, maar vlak daarna hoorde ik duidelijk het gegrinnik van Zayn. ‘Dat zijn Niall en Zayn! Ik weet het zeker.’ Harry liep een stukje bij ons vandaan, kwam terug en knikte. Ze komen eraan, en volgens mij hebben ze het aardig naar hun zin..

Net toen hij dat zei, kwamen Niall en Zayn lachend de hoek om. ‘Hèhè!’  zeikte Louis.

Liam draaide zich boos naar Lou toe en gaf hem een duwtje. ‘we zijn hier om een leuke reden! Doe dan ook leuk mee, anders verdwijn je maar!’ Ik keek even verbaasd. Normaal is Liam nooit zo gehumeurd. ‘Relax buddy! Als je ons nu eindelijk eens verteld wat we gaan doen, ben ik misschien ook niet meer zo sacherijnig!’ zei Louis verontwaardig. Ik knikte Liam toe, hij kon het beter nu vertellen, anders snapte niemand het meer.

Maddy’s POV

Ik zat voorover gebogen aan het kleine tafeltje. Vandaag had een leuke dag moeten worden.. Vandaag had geweldig voor Rosie moeten zijn, maar het moest weer verpest worden..

Langzaam stond ik op en bewoog me voort via de tafel en een losstaande stoel. Ik nam de koffers in mijn handen en stopte er spullen in. Eerst maakte ik de koffer voor Rosie in orde, daarna kwam mijn eigen. De tranen liepen nu al uren over mijn gezicht en dropen langzaam in de koffer. Een van de tranen belandde op een foto van Rosie, mij en Tom. De tijd toen alles nog zo perfect leek..

Rosie werd langzaam wakker, ik merkte hoe haar gezondheid met de dag achteruit ging. Ik raakte mijn mooie lieve meisje kwijt. Nog elke dag miste ik de warmte van Tom, die er sinds een klein jaar niet meer was. Hij kwam om in een auto-ongeluk. Hij stierf onrustig, wetende dat Rosie zou moeten vechten voor haar leven. Ik schraapte mijn keel en nam de uitgeputte Rosie in mijn armen. Ik wiegde haar langzaam heen en weer, hopend dat ze haar ogen weer even zou sluiten. Hoe lang moest ik dit nog volhouden, zo alleen? Ik legde Rosie terug op het dunne matrasje. Nu ze nog een beetje sliep, was de last voor mij ook minder. Achter mij werd de deur langzaam opengedaan, een herkenbaar gekraak werd hoorbaar. Ik draaide me verbaasd om. De dokters hadden al afscheid genomen en verdere familie zou pas later die week komen. Er verscheen een klein glimlachje op mijn gezicht toen twee paar vriendelijke ogen mij aankeken. Ik liep op het tweetal af en omhelsde ze.

‘Julia, Liam! Wat fijn dat jullie nog even langskomen!’ piepte ik. Mijn stem sprong over en ik probeerde te vechten tegen mijn tranen. Liam wreef met zijn hand langzaam heen en weer over mijn rug, iets wat me kalmeerde. Julia keek verbaasd rond, ontdekkend dat ik alle spullen aan het inpakken was.