Playboyun İntikamı(Şebsel)

Acı Çekmeni İstiyorum

Bomba gibi bir bölümle karşınızdayım.İyi okumalar.

Selim
Beynimde sürekli Şebnemin hamileyim deyişi yankılanıyordu.Çalıştığı yeri terkedip hemen eve geldim.Biz birlikte olmayalı üç ay olmuştu.O adama ait değilim dedi.Kimden bu çocuk kimden.Zil çaldı.Şebnem elinde birsürü poşetle gelmişti.Ne kadar sinirli olsam da elinden poşetleri alıp mutfağa koydum.Şebnem koltuğa yayılmıştı bende yanına oturdum.Sinirle yüzüne baktım.
"Niye öyle bakıyorsun acaba?"
"Sence?"
"Çalışıyorum diye kızıyorsun ama biraz da beni anla.Herşeye hazır konmak istemiyorum.Gündüzleri evde olmuyorsun zaten canım sıkılıyor."
"Ağır bir iş yapmıyorsun değil mi?"
"Yok canım gayet kolay işler."
"Pekela öyle olsun.Bana söylemek istediğin birşey var mı?
"H-hayır?"
"Kilo mu aldın sen?"
"Yoo hiçte bile."

Çok güzel bir plan yapmıştım.Şebneme itiraf ettirecektim.

"Şebnemcim ben bugün ayağımı burktum da.Sen bana bir yardım etsen de yatağıma götürürüversen."
"Aa ne gerek var canım.Ben battaniyeneni getireyim burada yat."
"Ama-"
"Hadi Selimcim sen yat ben senin üzerini örterim."

Şebne üzerimi örtü.Ben de salaklığımla kaldım.Ne kadar malca bir plan yaptığımın sonradan farkına vardım.Hem güzelim yatağımdan oldum hemde hiçbir şey öğrenemedim.Bu çocuğun benden başkasının olmasına ihtimal bile vermek istemiyorum.Ama benim değilse ne yaparım bilmiyorum.Şebnemi ortada bırakamam ama ona olan kızgınlığım asla geçmez.Eğer bendense bizi güzel bir hayat bekliyor.Artık ailemle mutlu olmak istiyorum.Ben düşünürken Şebnemin merdivenden ayak sesi geldi.Gözlerimi kapadım uyumuş numarası yaptım.Şebnem yanıma gelip üstümü örttü.Saçlarımı okşadı ve gitt.Ben bu kadına hastayım.Gülüşünden öpesim geliyor.Kokusu cennet gibi.Bazen böyle bir intikama iyiki bulaşmışım diyorum.Onu iyiki tanımışım.Öfkemi dindirdi.Zifiri karanlığıma dinmeyen güneş oldu.Bu düşüncelerle uyumam zor olacak...

Sabah
Erkenden kalkıp Şebneme kahvaltı hazırladım.Herşeyi itiraf etsin istiyorum ama herşey çok zor olucak.Anıl Şebnemden boşanmak istemiyor ama ben boşanmaları için elimden geleni yapacağım.

"Oo erkenciyiz bugün."
"Bugün Anılla konuşacağım."
"Seni onun yanına tek gönderemem."
"Birşey olmaz Selim.Sadece konuşacağım."
"Olmaz Şebnem.Seni dövdü sen hala onun yanına tek gideceğim diyorsun.                                                                                                                             "Selim kendim halledebilirim.Hem seni görürse benden asla boşanmaz."
"Hadi beni gördü boşanmak istemedi ya karnındaki bebek?"

Söylememek için kendimi zor tutuyordum ama birden ağzımdan kaçtı.Şebnem ağlamaya başladı.Gözyaşlarının arasında konuşmaya başladı.

"N-nerden biliyorsun?"
"D-dün çalıştığın yere gittim.Seni alıp gidecektim ama bir adamla konuşmalarınızı duydum.Sana birşeyler kaldırmanı söyledi sende hamileyim dedin."

Şebnem ağlayarak ayağa kalktı.Gitmeye yeltenirken kolundan tuttum.Neredeyse burnumuz birbirine deyecek kadar yakındı.Gözyaşlarım kendini koyuvermişti.
"Nereye gidiyorsun?
"Bırak beni."
"Seni ve bebeğimi asla bırakamam."
"Bu kadar olaydan sonra biz birlikte olamayız Selim."
"Neden?Elalem ne der diyemi yoksa beni sevmediğin için mi?"
"İkiside değil Selim.Korkuyorum.Çok korkuyorum."
"Korkmana gerek yok artık.Ben yanındayım.Bizi çok güzel günler bekliyor."

Şebneme sarıldım ve alnından öptüm.

"Seninle ömür boyu sarılı kalabilirim."
"Selim sana söylemem gereken birşey var."
"Söyle hayatım."
"Senden birşey saklamak istemiyorum.Bebeği aldırmazsam ölebilirmişim ama birşey olmıyacak eminim."

Şebnem
Selimin gözleri dolmuştu.Bir o kadar da sinirliydi.
"Bu bebeği doğurmayacaksın!"
"Böyle birşeyi nasıl söylersin!O bizim bebeğimiz."
"Kendini tehlikeye atmana izin veremem tamam mı?!"
"Bu bebeği aldırmaya-"
"Kes artık.Söylediklerin deli saçması.Sana son kez söylüyorum.Bu bebeği aldıracaksın!"

Selim beni dinlemeden çıkıp gitti.O bebeği asla aldırmayacağım.Düşüncelerimden ayrılıp çalan telefonuma döndüm.

"Alo?"
"Buyrun Cem Bey."
"Kontrollere niye gelmediniz.Zaten ikiniz de tehlikedesiniz."
"Merak etmeyin.Bebeğimde bende gayet iyiyiz."
"Şebnem Ha-"
"İyi günler."

Selim
Anılın Şebnemi çağırdığı parka geldim.Hızlıca yanına gittim.Ağzında kürdanı vardı.Pis pis sırıtıyordu.
"Oo Şebnem Hanımı beklerken eks aşkı gelmiş."
"Ne diyorsun lan sen.Dağıtırım seni."
"Neyse seninle bunları konuşacak vaktim yok.
"Şebnemde boşanıcaksın."
"Bir şartım var."
"Ne şartı?"
"Tüm malını mülkünü bana vericeksin.Ha bide annenden sana kalan o evi yakıcaksın.Şebnemi korkutacaksın.İntikam ateşin o evde son bulacak."
"Manyak mısın lan sen?Ne istiyorsun o evden!"
"Acı çekmeni istiyorum."
"Böyle birşey asla olmıyacak."

Arkamı dönmüş giderken Anıl seslendi.

"Sen bilirsin.O evin içinde şu an Şebnem var.Adamlarımı aradım.O evle birlikte onuda yok edeceğim."

Telefonumu alıp Şebnemi arayacakken arkadan birileri beni tuttu.
"Bırakın lann beni?"
"Aa Selimcim erkek adam ağlarmı hiç?"
"Geberticem lan seni."
"Senin gücün beni öldürmeye yeter mi zannediyorsun ha.?
"Kimsin lan sen?
Anıl dibimde bitti.Konuşmasına devam etti.
"Ben senin hayatın katili olacağım.İzin veriyorum evi yak-"
"T-tamam dediklerinin hepsini yapacağım."
"Herşey için çok geç.Şebnem Gürsoya elveda."
"Şebnemmmmmmmmm!"