BUDALA

Arayan Kim ?

Bir masaya oturduk.
Yemekleri siparis ettik. Sohbet ediyorduk. Denizin telefonu çaldı. Çok endişeliydi açarken suratı bembeyaz olmuştu öksürmeye başladı ve kravatını gevşetti..
Deniz, Deniz iyi misin ??
Özür dilerim dedi ve masadan kalktı.
Deniz gitme demeden uçtu gitti. Kim arıyordu kim ne mesajı attı. Beynim allak bullak olmuştu. Tek düşündüğüm şey beni akşam sokakta bırakıp gidebilecek kadar neydi önemli olan.. Masadan kalktım.. Biraz sahilde yürüdüm sonra harun abiyi aradım ve beni sahilden aldı. Hava soğuktu ama kalbimde soğuktu. Neydi beni anında önemsiz kılan neydi seni bu kadar şaşırtan. Bir defa daha anladım terkedilmek nasıl birsey. Sende beni o masa da terkettin. Şimdi nasıl biz olalım sen gitmişken anlayamıyorum...
Harun abi beni eve getirdi Üstümü çıkardım duş aldım ve uyudum. Sabah kalktığımda saat 6:00'dı uyuyamadim bir türlü o gün okula gitmedim. Annem gelicekti bugün ona böyle görünememem gerekirdi. Kendime çeki düzen verdim. Telefon düşmedi elimden gün boyunca ne arayan var ne soran .
Canım sıkılmıştı. Annemin uçağı inmişti. Harun abi havalimanına onu almaya gitmişti. Bende annemi beklerken koltukta uyuya kalmışım... Annem gelmişti.. Kapı sesini duyar duymaz fırladım yerimden. Kapıya doğru koştum. Sarıldım uzun uzun. Anlamıştı bişeyler olduğunu. Terkedilmek kötüydü işte, hemde ikinci defa. Korkuyordum birine bağlanmaktan. Annemle başbaşa bir yemek yemeye gittik. Ben yokken neler oldu dedi. Sen yokken hayatıma biri girdi,çok sürmeden gitti, dedim.. Gözlerime baktı.. Ellerimi tuttu ve bu hayatta tek bir kişi gitmeyecek, ve hep senin yanında olucak, annen dedi. Gülümsedim ve sarıldım. Ağlamak istemiyordum. En son babam gittiğinde ağlamıştım...