Yassine, my life

-10-

Ik sta op en vlieg naar boven.
Tijdje geleden. Toen ik aan dit alles begon, heb ik een geheime ruimte gemaakt in Rachids huis. Hij weet van niks. Het is een soort van achterhuis.
Ik ren en ren. Tot ik bij mijn doel aangekomen ben. Ik loop de kamer in en draai die muur naar voor.
Ik ga in het hoekje zitten, maar die kankerdeur sluit niet. Ik hoor de voetstappen steeds dichterbijer. Net dat ik geen voetstappen meer hoor sluit die deur eindelijk.

Dit is het.

Saffi.

Ik ga dood.

"Ash7adoe an laila7a in lala7 wa ash7adoe anna Mohameden Rasouloelah" herhaal ik een paar x achter elkaar.

Na 7 minuten stil te hebben gezeten, hoor ik niks meer.

Dan hoor ik een stem praten; 'shit wellou flikker. Kamal vermoord ons, hij gaat zoiezo zeggen dat we aan Salims kant staan.'
En daarna een andere stem 'Beter wollah, Yassine is wel gaande weet je'

Na 5 minuten zit ik nog steeds doodstil. Hun laatste woorden waren 4 minuten geleden.
Ik blijf hier stil zitten.

Na 20 minuten durf ik me pas te verplaatsen. Ik sta heel rustig op.
Ik leun met mijn oor tegende muur. Ik hoor na 2 minuten nog niks.

Pas na anderhalf uur durf ik de muur te draaien.
Ik loop letterlijk op mijn tenen naar de trap. Ik blijf daar staan.
Als ik echt niks meer hoor, loop ik naar beneden.
Ik loop alle kamers in en uit.
De keuken. De badkamers. De toiletten. Helemaal niemand.

Ik sta nog stijf van de schrik.

Ik loop naar mijn telefoon, hij is uit omdat de batterij leeg was.
Ik stop hem met trillende vingers in het stopcontact. Na een paar seconden licht het scherm op.

Ik toets de pincode in en vervolgens mijn wachtwoord.
Ik toets het nummer van Rachid in en nadat ie 6 x is overgegaan hang ik op.

Ik probeer het nummer van Lamyae en die neemt gelukkig op.

'Lamyae? Waar zijn jullie?'
'Als ik mijn man kwijtraak he. Wollah ik vergeef je dit niet. Wollah Yassine!'
'Ik vroeg waar jullie je focking bevinden en niks anders.'
'VU Medisch Centrum.' zegt ze emotieloos.
Nog voor ik kon antwoorden, hangt ze op.

Ik slenter naar mijn scooter en rijd met een rustig tempo richting het ziekenhuis.
Na een kwartier parkeer ik mijn scooter.

Ik loop naar de balie en vraag waar Rachid Mourabit zich bevindt.
'Jongeman, hij ligt op het intensive care, aangezien wij niet weten waar de kogel is belandt. De patiënt zelf is nog even buiten bewustzijn. Verder wi-'
Ik onderbreek haar direct.
'Luister. Zeg mij alleen in welke focking kamer hij zit. Kowed met je kanker toespraak.'
'Meneer, wij tolereren zulk gedrag niet. Als u zo tegen mij praat, zonder enkele respect ben ik er gauw klaar mee. Ik help u niet verder.'
Deze chick he. Deze chick maakt me kanker para.
Ik buig over haar balie, waar ze al ondertussen met haar brilletje voor haar computer zit.
'Ik vraag je nog 1 x, welke kamer?' sis ik haar kant.
'119' zegt ze bijna onverstaanbaar.
Ik doe alsof ik haar niet zie staan en loop naar de lift.

Ik ga er vanuit dat de eerste 1 voor de 1e etage staat. En dan 17 is de kamer.
Ik stap uit de lift op de eerste etage en zoek kamer 17.

Voor de deur zitten Rajae en Ayoub te slapen. Lamyae ligt er halfslapen bij.

Ik loop langzaam naar haar toe.'Lamyae?'
'Hoe is het met Rachid?'

Na een paar akelig stille seconden kijkt ze op.

'Super goed joh! Er is alleen in zijn lichaam geschoten, maar ach who cares? Zolang Yassine er maar goed vanaf komt, want o wee als Yassine iets overkomt he. Jij scheinheilige bitch.'

Okeeee zeg wollah dit vond serieus plaats?
Niemand praat zo tegen mij vriend.

'Luister vieze kankerhoer. Rachid is mijn broer, ik herhaal MIJN broer. Wij delen dna, ouders, geluk en verdriet. Jij, jij bent zijn sletje maar, niks anders. Kowed met jou. En weer een hoertje erbij, nu hebben we dus
Rajae, Mohamed, Sanae en jij. Het lijkt wel of ik ze aantrek, had dat dan meteen gezegd!'

Met deze rake, zeer rake woorden laat ik haar perplex, meedogenloos en versteld achter ik loop naar buiten, waar naar toe? Wollah geen idee. Ik leef echt een ongeluk leven. Alsof al het geluk mij niet gegund is.

Zal ik je zeggen?

Eigenlijk ben ik hier wel klaar mee, met het hele leven. Voor wie leef ik? Voor wat? Waarom? Hoezo?

Wollah he, waarom leef ik?

Dit weer toont mijn emoties, hoe ik mij nu voel, motregen, donker en depressief.

Ik loop straat in en uit. Tot ik me bedenk dat ik mijn huissleutel nog heb. Ik slenter terug naar het ziekenhuis.

Ik race door de straten met mijn scooter tot ik eindelijk thuis ben.
Als ik mijn scooter op slot doe en naar de voordeur loop, zie ik licht schijnen in huis..

Is het Safae? Nee joh.
Ik loop naar binnen met de hoop dat Safae er is.

Doe normaal Yassine. Je bent het licht gewoon vergeten uit te zetten.

Toch zoek ik het huis door. Met hoop.

Elke kamer in en uit. Nergens.

De douche? Ook niet.

Toilet? Nee

De keuken? Met de laatste hoop die ik heb loop ik de keuken in..

Tevergeefs.

Toch kijk ik nog in de woonkamer.

Neee wollah er zit iets op de bank.

Ik zie een bobbel. De vorm van een slapend mens.

Met

Met een deken.

Met het allerlaatste beetje hoop dat ik nog heb loop ik er langzaam naar toe..