Yassine, my life

-28-

Ik heb geen tijd om na te denken. Binnen 1 seconde spring ik de auto uit. Ik voel een schot in mijn linkerbeen, ondanks dit, ren ik door. Ik ren, ik ren, ik ren, ik ren, ik ren tot ik erbij neer val. Ik voel de achtervolging. Ik heb gezien hoe mijn vriend, broer, neef van dichtbij doodgeschoten is. Salim is dood.. "De volgende ben ik" galmt telkens door mijn hoofd..

Ik durf niet achterom te kijken. Ik heb het gevoel dat ik al een uur aan het rennen ben. Ik kijk naar links, naar rechts. Van rechts naar links en weer andersom.
Ik zie rechts een kliko. Ik ga hier inpassen. Zonder erbij na te denken spring ik in die kliko. Het stinkt naar verotte vis, naar een lijk. Gadverdamme.. Geen tijd Yassine
Het draait nu om leven of dood. Leven of dood. Dood of leven.

Muisstil blijf ik zitten. Ik hoor voetstappen langs me heen lopen. Ik voel ze echt dichtbij. Ik voel die warmte, ik hoor het gehijg en de voetstappen..
Ik hoor het geluid steeds verderaf, steeds minder..

Ik voel licht op me schijnen, de deksel van de kliko wordt opengemaakt. Ik kijk langzaam omhoog. Ik kijk recht de helderblauwe lucht in. Ik kijk rechts en ik zie een Hollandse man van rond de 50 jaar mij aankijken.

Hij kucht; "Jongeman, wat heeft dit te betekenen?" Vraagt hij netjes.
Ik negeer zijn vraag, "kunt u mij hieruit helpen?" Zonder te antwoorden geeft hij mij een hand en trekt me de kliko uit.
Ik besef zelf niet eens wat er vannacht gebeurd is.
Zonder de man ook maar 1 blik of woord te gunnen loop ik weg.
Vraag me niet waar ik ben.
Na een uur gelopen te hebben, pak ik de bus.
Ik voel mijn linkerbeen amper. Is het niet tijd voor een dokter? Voor een arts? De eerste hulp?
Ik lach mezelf uit. "Sterk zijn Yassine sterk zijn" herhaal ik tegen mezelf.
Ik stap de bus uit en loop richting huis.
Het wordt tijd me te gaan praktiseren in mijn geloof, spreek ik mezelf streng toe. Tijd om het rechte pad terug te gaan zoeken Yassine..

---------------

Nadat ik heb gedoucht bel ik een arts en vertel hem oppervlakkig wat er gebeurd is. Niet de details natuurlijk.
Ik heb een afspraak gemaakt om 14:20 uur. Ik heb nog 50 minuten.

Ik besluit even langs de HFC te gaan en daarna naar de arts.

Ik loop het ziekenhuis in. Ik denk dat ze gewoon de kogel eruit zullen halen, althans als die dr wel in zit. Heb namelijk het gevoel dat de kogel rakelings langs mijn been is gevlogen.

Na 20 minuten gewacht te hebben wordt ik eindelijk geroepen.
"De heer Mourabit?" Ik knik en sta op.
Ik loop met de arts mee.
Nadat de arts mijn been uitvoerig heeft bekeken wilt hij een foto maken."Meneer, kunt u er nog wel normaal op lopen?" Vraagt hij sociaal. Ik knik en ja. "En strekken en bewegen?" "Ja meneer, dat lukt ook. Maar dat gaat niet zoals eerst." Reageer ik nors.
"Ik ga even overleggen met dokter van Straalen, ik ben zo bij u terug" zegt de arts vriendelijk.
"Dank u wel meneer" bedank ik hem met een gedwongen lachje.

Na een paar lange minuten zie ik de dokter de behandelkamer binnenlopen. "Wij willen graag een scan en wat fotos van uw been maken meneer Mourabit" zegt de dokter op een leraar-achtige toontje. "We vrezen het ergste meneer" voegt hij er aarzelend aan toe.
Ik kijk hem bang aan "H-het ergste..?" Vraag ik serieus.
De dokter knikt: "U mag even blijven zitten." Zegt de dokter, vervolgens geeft hij mij mn schoen aan en loopt weg.
Ik doe mijn schoen aan. Ik zie dat de dokter gauw weer terug is met een rolstoel. "Het is de bedoeling dat u uw been zo min mogelijk gebruikt tot dat we de uitslag hebben. We willen hem natuurlijk niet belasten." Zegt de dokter weer vriendelijk, maar toch aarzelend..
Ik ben akelig stil. Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Ik vrees het ergste. Ik voel dat er iets niet klopt.. Wat? Allahoe3alam (Allaah weet het alleen).

De dokter helpt mij de rolstoel in. Ik voel hevige pijnscheuten in mijn been.
Stil blijf ik zitten, de dokter duwt mij een lange gang in, we stappen de lift in, bij de 4e etage stappen we uit. Ik lees in het groot AFDELING RADIOLOGIE op de muur.
Ik zucht herhaaldelijk.
De dokter is stil, ik ben stil.
De dokter duwt mij rechts naar een één of andere afdeling. Ik zie een vrouw van rond de 25 achter de balie zitten. De dokter laat mij staan en loopt naar de balie. Ze overleggen fluisterend. De dokter wijst nog naar mij en loopt dan weer terug mijn kant op. "Je zult even moeten wachten meneer, maar ze komen u zo helpen. Ze hebben het helaas wat druk." Zegt de dokter.
"Oke, mag ik u wel vragen wat nu de volgende stappen zijn?" Reageer ik op hem.
"Natuurlijk, meneer, dit is de afdeling radiologie, deze artsen zullen een scan en een aantal foto's van uw been maken. Eventueel nog van andere delen van uw lichaam." Zegt hij.
Ik knik "heeft u enig idee wat er mis zou kunnen zijn?" Vraag ik zo kalm mogelijk. Ondanks dat ik kalm probeer te blijven hoor je toch de trilling in mijn stem.
"Daar durven wij nog geen enkele uitspraak over te doen. Of het valt enorm mee of het valt enorm tegen. Wij vrezen het ergste" zegt hij weer op zijn beurt. "Succes en wij hebben straks nog even contact" voegt hij er aan toe.
"Dank u wel meneer" zeg ik droog.

-------

Na ruim 50 minuten loopt er eindelijk een arts naar me toe. Ze legt in het kort uit wat ze van me verwacht en wat er gaat gebeuren. Het enige wat ik kwa gebaar los kan laten is een aantal droge knikjes..

----------

De foto's zijn gemaakt. Ik ben teruggebracht naar de dokter die mij te woord staat sinds ik hier ben.
Ik heb wat flauw eten gekregen. Ik zit aan tafel en kijk er zuur naar.
Op dit moment verlang ik ontzettend erg naar een kapsalon met een liter sambal saus, knoflook saus en extra veel uitjes..

Ik word ruw uit mn droom gewekt. "De heer Mourabit. Ik rijd u even mee naar de spreekkamer van mij. We hebben de uitslag van uw scans" zegt de dokter streng.
Bang kijk ik voor me uit.

Na een aantal tellen schraapt de dokter zijn keel.
"Meneer, de uitslag is slechter dan we verwacht hadden..

Spijtig, maar ik moet u helaas mededelen dat-

......

Wordt vervolgd..