Yassine, my life

-29-

Dat uw linkerbeen geamputeerd moet worden.. Merendeels van uw zenuwen waren ter plekke uitgestorven. Dit hadden we kunnen voorkomen indien u niet had bewogen en direct behandeld werd. Dit is helaas niet het geval, wat betekend dat - "

Ik versta er helemaal niets meer van. Het enige wat ik gehoord, begrepen en verstaan heb, is dat mijn been geamputeerd wordt..

De tranen rollen over mn wangen. Dit kan er ook nog wel eens bij. De volgende tegenslag is zeker "je zusje is dood."

De arts kijkt me vragend aan. "Wat is er?" Vraag ik droog. De arts knikt niet begrijpend.
"Ik snap dat het moeilijk is meneer, het spijt me dat ik dit mee moet delen, maar helaas is het niet anders."

Het boeit me allemaal geen ene kanker. "Wat nu?" Vraag ik nog droger.
De arts begint weer met zijn levensverhaal; "Het is de bedoeling dat -" mijn gedachtes gaan hun gang. Mijn oren sluiten zich af van de woorden die uit de mond van de arts ratelen. Nors blijft mijn blik gericht op de snel bewegende mond van de arts. Denkend aan, ja aan wat denk ik eigenlijk? Aan helemaal niets!

---

Ik schrik wakker. O mijn Allaah, ik heb nog nooit zo'n echt lijkende droom gehad!
Waauuw. Dit was echt eng..
Ik voel me licht in mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen stijfjes dicht. Vervolgens kom ik langzaam tot orde en ga op de rand van het bed zitten. Ik denk 3x na. Oh ja, ik ben in het Van Der Valk hotel, dat was het! In de kamer hiernaast slaapt Salim.

Ik tril, ik shake, trillend loop ik naar de badkamer. Deze droom leek net echt. Ik kijk naar mijn been, ik voel aan mijn been, ik strek mijn been. Alhamdullilah, niks mis mee.

Ik kijk op mijn telefoon en ik zie dat het 08.43uur is. Ik besluit nog even te gaan slapen.

Ik kijk weer op mijn telefoon, de klok geeft nu 09.51uu aan. En nog steeds ben ik wakker. Ik ben moe, nee, niet slaperig moe, maar futloos. Ik ben levensmoe. Dat woord is wat ik zocht, levensmoe.
Ik ben mijn leven zat. Af entoe denk ik weleens aan zelfmoord. Zelfmoord wa3udhubillah..
Dan ben ik dood, fijn bij yemma (mama). Weg van deze aarde. Weg van alle stress. Weg van alle pijn.

Zal ik..?

Geschrokken schud ik de gedachte van me af.

Ik heb vaak genoeg gezegd te stoppen met al het verkeerde. Ik vraag me af waarom ik geen normale jongen kan zijn. Een jongen met werk, gefocust op zijn deen (geloof) en gewoon iemand die bijna klaar is om te settelen, huisje, boompje, beestje.

Deze gedachte bezorgd een traan op mijn wang. Een traan die gevolgd wordt door meerdere..

Mijn gedachtes dwalen af naar Sanae, flashbacks van haar preken en flashbacks naar de scheldpartijen en rake klappen die ze kreeg.

Safae, een lijkend lief, mooi, onschuldig meisje die een slet blijkt te zijn.. Waar zal Safae momenteel zijn.. Waar..?

Mijn oh zo lieve broers, Rachid en Mohammed.. Waar hangen die uit.. Druk met hun eigen gezin, te druk om zich af te vragen wat hun zusjes en broertje doen..

Ons huis.. Hoe gaat het met ons huis.. Onbewoond?

Rajae, mijn oh zo lieve vriendin, mijn steun en toeverlaat.. Hervatting.. Mijn EXvriendin..

Brok in mijn keel, steek in mijn hart en tranen die ik hun de vrije loop laat gaan..

Waar is mijn leven op gebaseerd..? Voor wie leef ik..? Voor wat leef ik..? Ik moet mijn levensstijl gaan veranderen.. Ik moet maatregelen gaan nemen..

Ik moet mijn familie weer herenigd hebben..

Ik moet dit wereldje uit..

Ik moet Rajae terugkrijgen..

Ik moet standvastig in mijn geloof gaan worden..

Ik moet veel, heel veel..

Ik besluit om morgen naar mijn ouderlijk huis te gaan..

Met deze gedachtes en dit besluit val ik in een diepe slaap..