True Colors

Hoofdstuk 4

Vandaag ga ik liever naar school dan anders. En dat allemaal door Hem. Ik weet niet wat het is maar een hele nacht heb ik niet echt kunnen slapen door Hem. Vandaag zal ik achter zijn naam komen en zal ik tegen hem praten ik moet wel. Ik heb toch geen keus ik kan hem moeilijk gewoon negeren terwijl hij er zo goed uit ziet! Ik parkeer mijn brommer op de parking en loop de school binnen. Ik wandel naar mijn kluisje en tot mijn verbazing zie ik hem praten met iemand van zijn groepje. Ik zie het meisje mijn kant opkijken en kijk zelf weg. Zouden ze over mij praten? Zou hij er net zo over denken als ik? Dan voel ik twee handen op mijn schouders rusten. Ik draai mij om en kijk recht in de ogen van Patrick. Hij grijnst. "Wat moet je?"Vraag ik hem en hij komt dichter naar mij toe. Ik draai mijn hoofd weg en zie nu dat zowel de jongen als het meisje naar mij kijkt. 

"Ik wil jou.."Fluistert Patrick en ik lach. 

"Dan heb je pech want mij zal je niet krijgen."

"Waarom ben je zo? Sinds dat ik je ken en dat is al lang ben je al alleen geen enkele keer heb je een vriendje gehad waarom is dat zo?"

Ik denk aan mijn mama en mijn vader. Na dat ze uit elkaar zijn gegaan is mijn mama de verkeerde kant opgegaan en werden we ene tijdje overgeplaatst naar anderen mensen. 

"Omdat ik nog geen enkele keer behoefte heb gehad aan één of anderen klootzak die mij uiteindelijk toch zal kwetsen."

"Ik zal je niet kwetsen lieverd." Hij komt dichter en plaatst dan zijn lippen op mijn nek. 

"Nee Patrick laat mij los!" Ik probeer weg te raken maar dat lukt niet. Hij houd mij nog steviger vast en duwt mij tegen de kluisjes aan. Ik sluit mijn ogen en net als ik besluit hem een knietje te geven voel ik hem niet meer. Ik open mijn ogen en zie de jongen Patrick weg duwen. Patrick gaat uiteindelijk snel weg en de jongen draait zich naar me om. Zijn grijze ogen staan hard en zijn handen zijn tot vuisten gebald. 

"Gaat alles goed met je?" Zijn stem klinkt zwaar maar tegelijk ook hoog. Ik zoek naar de juiste woorden maar het lijkt net of dat mijn stem is weggenomen. Hij blijft staan en kijkt mij recht in de ogen. "Ja alles gaat goed."Zeg ik dan uiteindelijk en de bel gaat. Hoe lang stonden we daar zo? Hij draait zich meteen om en gaat weg. Ik sta daar en staar hem na. Ik kan nog niet goed begrijpen wat er net is gebeurd. Ik loop verdoofd naar de les met steeds zijn dwingende boze ogen in mijn geheugen. 

"Mevrouw Walker!" Ik schrik op en zie mevrouw van Steen boos naar mij kijken.

"Ja?"

"Geef antwoord op mijn vraag of je vliegt buiten!" Ik pak mijn boeken al bijeen en sta recht waardoor ze nog bozer word. "Je komt mijn les niet meer binnen!" Roept ze boos voor ik de deur uitloop. Al dat gezaag heel de tijd ik word er zot van. Ik wandel naar een bankje dicht tegen een boom aan. Ik steek mijn oortjes in mijn oren en zet mijn liedje op. Zonder dat ik het door heb is die jongen naast mij komen zitten. Ik doe mijn oortjes uit mijn oren en kijk hem aan. "Hé..Hey?"Zeg ik half vragend. Er verschijnt eindelijk een glimlach op zijn gezicht. Waardoor hij nog mooier is dan anders als dat nog kan tenminste. 

"Hoi." Mijn hart begint razendsnel te slaan en ik voel mijn wangen rood worden. Ik verstop mijn wangen onder mijn sjaal en hij lacht. 

"Trouwens mijn naam is Tyler en die van jou is?"

"Selena maar je mag me Elena noemen zoals de meeste wel doen",zeg ik snel en hij knikt glimlachend zonder zijn ogen van mijn gezicht af te wenden. 

"Selena.." Hij zegt mijn naam zo stil en zwoel dat ik het er warm van krijg en dat de tintelingen door mijn lijf gaan. "Dus Elena waarom zit je hier?"Vraagt hij na een korte-maar lange voor mij- stilte. "Klas uitgegooid",zeg ik en hij knikt alleen.