True Colors

Hoofdstuk 14

We zijn nu al ondertussen vijf maanden verder en in die vijf maanden is er niet echt iets interessant gebeurd. De ring rond mijn vinger heb ik wel even moeten uitleggen aan een heleboel mensen maar ik heb gezegd dat het gewoon een ring is dat Tyler voor mij heeft gekocht als teken dat hij mij graag ziet en meer niet. De mensen lijken het te geloven of doen toch alsof. 

Ik loop door het bos in het donker. Slim ben ik niet echt maar dat hadden wij allemaal al wel door denk. Ik hoor wat geluid en dan uit het niets word ik tegen de grond gedrukt. Ik kijk op en kijk recht in het gezicht van Patrick. "Patrick wat doe jij hier?"Vraag ik en de angst klinkt door in mijn stem. "Jou volgen",zegt hij eerlijk. Zijn hand glijd naar beneden naar mijn broek. Hij krijgt de knop los voor dat hij weg vliegt en tegen een boom aan knalt. Eerst dacht ik dat iemand van de Hunter's hier zijn of Emily of Karma maar dan wist ik het. Ik ben het zelf. Ik heb dat gedaan. Ik sta recht en ren weg. Weg van de plek dat mij iets heeft laten doen wat ik normaal niet zo mogen kunnen doen. Magie zou niet mogen bestaan en kijk mij nu. Ik gebruik het zelf. 

Ik kom op de baan terecht maar verminder mijn pas niet. Dan komt er een auto uit de bocht gescheurd en stopt hij vlak voor mij. Ik kijk met een opgetrokken wenkbrauw naar de auto en het donkere raampje gaat naar beneden. Ik tuur in de auto en zie Hayden dan zitten. Ik stap snel in en hij rijd weg. Ik weet niet wat het is maar er is iets aan de hand. "Hayden wat is er?"Vraag ik hem en hij antwoord niet. Ik herken de weg. Hij rijd naar de Hunter's. Waarom gaan wij naar daar? 

Eenmaal in het huis zie ik dat er heel wat mensen zijn die ik niet eens ken maar de mensen die ik nodig heb zijn er niet. Phoebe komt naar mij toe. "Heb jij Hope gezien?"Vraagt ze en ik schud met mijn hoofd. 

"Nee hoezo?"Ze kijkt verdrietig en haalt adem. 

"Hope heeft gisteren ontdekt dat de persoon waar zij zo verliefd op is nog leeft en ze is hem nu gaan zoeken om alles uit te praten." Ik geef Phoebe een knuffel en dan komt Tyler binnen. Wanneer hij mij ziet kijkt hij eerst even verbaasd maar komt hij snel naar mij toe. "Waarom ben jij hier?"Vraagt hij terwijl hij mij een kus geeft. Ik haal mijn schouders op. "Ik heb gevraagd om te komen",zegt Phoebe dan en ik kijk naar Hayden die in de hoek staat te praten met een of andere jongen van ongeveer onze leeftijd. "Karma en Emily zijn ook onderweg." Hoor ik iemand zeggen. Ik weet niet wie het was maar in ieder geval niet iemand bekend. Ik ga in de zetel zitten en Tyler wijkt geen enkele keer van mijn zijde. "Wie zijn al die mensen?"Fluister ik vragend. 

"Wat vrienden van de familie."Antwoord hij snel en ik knik. We wachtend een heel uur voor Emily en Karma er zijn. Emily komt meteen naar mij toe en gaat naast mij zitten. "Wat is er nu precies aan de hand?"Vraagt ze aan Tyler en Tyler legt heel het verhaal uit. 

"Die domme trien!"Sist Emily boos en ze balt haar handen tot vuisten. Ik leg mijn hand erom heen maar ze kalmeert niet. Na nog twee uur is er nog steeds geen nieuws over Hope. Ik zie dat Tyler zich zorgen begint te maken en ik sluit mijn ogen. Uit het niets hoor ik mensen praten. Ik kan de stem van Hope er uit halen. Ik concentreer mij helemaal in het gesprek en hoor alles glashelder wat ze zeggen. 

'Damon, ik hou van je. Ik ben zelfs weggelopen van huis toen ik er achter kwam dat je nog leeft.'

'Ik weet niet of ik je kan geloven Hope. Je bent een monster je hoort bij hun.'  'Nee echt niet ik bewijs het je toch. Ik heb geen enkel mens vermoord of ook maar aangeraakt. Ik ben je altijd trouw geweest ook al leek je er niets om te geven. Ik heb op je gewacht.'  Ik kan haar horen huilen. 'Hope..' 

'Ik hou van jou Damon, geef me nog een kans?'  Ik hoor nu niets meer en word terug in het nu getrokken. "Gaat het?"Vraagt Emily en ik knik vaagjes. 

"Ik heb iets gehoord tussen Hope en Damon. Ik hoorde ze praten."Leg ik uit. Ze staren mij beide aan of ik gek ben. 

"Zeg nu niet dat het niet kan. Jullie zijn het bewijs!" Tyler pakt mijn hand vast en ik kijk hem aan. "Selena wat heb je gehoord?"Vraagt hij en ik zeg alles dat ik net heb gehoord. Ik zie zijn gezicht verstrakken. Hij loopt weg en ik ben nu alleen met Emily en de zoveel anderen mensen die ik niet ken. Ik zie dat Emily in gedachten is verzonken en besluit naar Hayden te gaan. Ik sta weer recht en loop richting Hayden. Wanneer ik hem heb gevonden lopen wij samen naar buiten en gaan wij op het gras zitten. 

"Dit allemaal is zo ingewikkeld!"Zucht ik diep en Hayden stemt er mee in. "Nooit gedacht dat Emily zo bijzonder zou zijn",zegt hij grappend en ik lach. "Inderdaad."Stem ik in en ga liggen. Hayden blijft zitten maar komt wel dichter naar mij toe. 

"Ik zal blij zijn als Emily jarig is. Dan is er een deel van al dit drama weg."Breng ik uit zonder nadenken en Hayden kijkt mij raar aan. Juist dat deel wist hij nog niet. Wat moet ik nu doen? Hem gewoon alles vertellen of zo laten en iets verzinnen? 

"Selena de waarheid graag",zegt Hayden nog voor ik iets heb gezegd en ik zucht voor ik alles van begin tot einde helemaal aan hem uitleg. Zelfs over dat ik zelf ook over iets beschik waarvan ik niet weet wat het is. Hij kijkt voor zich uit met een grijns op zijn gezicht. "Dit is nog vreemder geworden dan daarvoor",zegt hij en ik knik. 

"Inderdaad maar wat ik mij afvraag is. Zou dit ook zo zijn gebeurd als de Hunter's pas later zouden zijn aangekomen en alles anders was?"

"Ik denk dat wij daar geen antwoord op zullen hebben, jammer genoeg."

"Waarom jammer?"

"Wat heb je liever? De hele waarheid of een beetje waarheid en veel leugen?" Ik denk daar even over na. "De hele waarheid zou ik liever hebben, maar ik hoef nu echt niet alles te weten",zeg ik dan voorzichtig zodat ik zeker niets verkeerds kan zeggen. 

-----

Tyler brengt mij weer naar huis. Voor mijn huis blijf  ik zitten in de auto. "Kom je vanavond?"Vraag ik hem en hij schud zijn hoofd. 

"Nee vanavond niet ik moet Hope de hele nacht gaan zoeken." Ik knik. Hij geeft mij een kus en ik stap uit. "Ik laat je nog wel iets weten als ik nieuws heb",zegt hij en ik knik. Ik loop naar mijn huis en wandel naar binnen. Ik laat alle stress even varen en denk aan niets niet meer.