True Colors

Hoofdstuk 9

Het is een hele lange tijd stil. 

"Oké het zit zo."Begint hij. Ik knik en wacht.

"Ik ben niet zoals jij.. Mijn familie is niet zoals die van jou. Hope is alleen maar boos omdat haar vriend onze vijand is. En jij bent dat niet. Jij bent de ware voor mij. Dat hebben wij allemaal gezien toen wij elkaar voor het eerst zagen. Elk van ons voelden het net zoals Hope daarom dat ze zo flipte. Ik kan niet goed uitleggen wat wij zijn dus kijk maar gewoon",zegt hij en nu voor het eerst begin ik bang te worden. Hij pakt mijn handen vast en sluit zijn ogen. Ik kijk hem alleen maar aan en wacht tot er iets gaat gebeuren. Dan verschijnt er een fel wit licht. 

Flashback

Voor dat alles zwart wordt zie ik een fel wit licht en drie mensen staan. Ik herken de mensen niet maar hun ogen gloeien zo fel dat je ze van mijlenver nog kan zien. "Emily pas op!"Gil ik nog net voor het echt helemaal zwart wordt.

(A/N : Dit stukje is inderdaad niet in het begin gekomen maar dat is ook de bedoeling) 

Einde Flashback

Ik trek mijn handen terug in shock door wat ik net heb gezien. Ik sta recht en wil weg rennen wat niet lukt door Tyler. Hij slaagt zijn armen om mij heen en ik slaag in het rond. 

"Nee Tyler laat me los! Jij moordenaar! Ze was mijn beste vriendin! Waar is ze?"Vraag ik. Tyler geeft geen antwoord en houd mij stevig vast wat pijn doet aan mijn armen. Ik voel mij niet zo goed en zak neer op de grond. Tyler gaat naast mij zitten en laat mij niet los. 

"Ik heb het niet gedaan Selena."Zijn ogen kijken mij indringend aan. Het enige dat ik nu voel is haat jegens zijn hele familie en zeker tegen hem. Hoe kan ik nu verliefd zijn geworden op een monster! Ik had het moeten weten. 

"Tyler het kan me iets schelen. Laat mij los."

"Nee!"

"Want anders ga je me vermoorden als ik toch weg geraak?" Ik voel zijn grip op mijn armen verslappen waardoor ik mijn handen kan wegtrekken. Hij wilt ze terug vast grijpen maar ik slaag hem recht in zijn gezicht. Ik sta recht en ren weg zo snel ik kan. Terwijl ik weg ren bel ik naar Hayden en zet ik het op luidspreker. 

Hallo? Hoor ik zijn warme bekende stem zeggen.

Hayden kom mij halen! Ik ben nu net op de weg richting school kom mij zo snel mogelijk tegen met de auto.

Oké is goed. Hoor ik hem zeggen zonder te vragen waarom. Ik blijf door rennen zonder naar achter te kijken. Ik hoor via de telefoon dat Hayden in zijn auto zit en dat hij al onderweg is. Ik blijf aan de lijn met hem. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voor ik zijn auto zie. Ik hang op en stap dan in als Hayden naast mij zijn auto stopt. "Wat is er aan de hand?"Vraagt hij en ik schud mijn hoofd. "Nu even geen vragen rijd zo ver weg als je kan weg van hier."Zeg ik en hij doet wat ik zeg zonder nog iets anders te vragen. Ik kijk de hele tijd door de autospiegels naar achteren en buiten om te zien of Tyler of iemand van zijn familie hier niet toevallig is. Mijn angst zakt steeds een beetje meer hoe verder weg we rijden en al zeker als wij voorbij de grens zijn. "Naar waar wil je dat ik ga?"Vraagt hij en ik denk snel na. 

"Rijd naar Seattle naar de markt waar er veel mensen zijn daar leg ik je alles uit." Hij geeft gas bij. Niet veel later zijn we er en stappen wij uit. We lopen naar de markt en gaan zitten op een bank. Ik kijk rond en zie dat er niemand bekend is. "Oké vertel mij nu alles",zegt hij en ik haal diep adem. 

"Emily is verdwenen door de Hunter's." Hayden staart mij geshockt aan. 

"Zoals in Roselynn Hunter?"Vraagt hij aan mij en ik knik. "Dat kan niet",mompelt hij. "Toch is het zo en hun achternaam zegt het ook al wel wat ze zijn",zeg ik en Hayden trekt een wenkbrauw op.