True Colors

Hoofdstuk 16

Ik open mijn ogen en sluit ze ook meteen weer tegen het felle licht. Ik voel mij zo licht in mijn hoofd en open mijn ogen voorzichtig weer. Ik kruip recht en zie een grote raam voor mij. Alle muren zijn ramen maar wat mijn vraag is is waar dat ik ben. Ik stap van het bed en loop naar het raam toe. Als ik het wil open doen gaat er een schok door mijn lijf en lig ik op de grond. 

"Auw!"Roep ik en kijk naar mijn hand die nu vuurrood ziet. Ik kruip weer recht en zie dan Tyler voor het eerst staan. 

"Tyler?"Vraag ik dan toch nog aarzelend. Hij komt naar mij toe en neemt mij in zijn armen. 

"Ik ben het, rustig maar",zegt hij dan en staart in mijn ogen. Ik verschiet wanneer ik in zijn ogen kijk. Ik zie mijn eigen ogen schitteren in de zijne. Ik raak de onderkant van mijn oog aan en Tyler slaagt zijn ogen dicht. "Ik kan het uitleggen",zegt hij en ik kijk hem verward aan. 

"Kom mee." 

Hij pakt mijn hand en trekt mij mee naar buiten langs de achter kant. Niet langs de kant waar ik uit wou gaan. "Er zijn plekken waar jij op moment nog niet kan komen, nu toch nog niet."

"Waarom niet?"

"Dat zal ik je allemaal nog eens uitleggen maar niet nu." 

We stappen de Hunter's hun huis binnen waar de rest ook zit. Ik zie John, Phoebe en Roselynn in de kamer zitten. Roselynn klopt op de plek naast haar en ik neem daar plaats terwijl Tyler weg snelt naar boven. Even later komt hij terug binnen met een spiegel in zijn handen. Hij geeft mij de spiegel aan en ik kijk naar de nieuwe ik. Mijn ogen zien er helemaal anders uit dan in het begin maar ze zijn ook niet helemaal het zelfde als die van Tyler en de rest. Ze zijn een beetje donkerder en de rand is pikzwart. 

"Wat ben ik?" Vraag ik ook al weet ik het antwoord al. "Je bent nu een Hunter. Onze naam is niet alleen maar een achternaam, onze naam betekent echt iets. Jagers." Vertelt John en ik knik terwijl ik de spiegel terug op zijn plek leg wat mij doet verschieten. Ik kijk naar mijn handen en haal een paar keer diep adem. 

"Dus dit is wat Emily ook word?"Vraag ik hun en ze knikken. 

"Ja maar bij haar zijn er wel wat problemen. Het kwaad speelt een hele grote rol bij haar aangezien ze niet één van de braafste is." Ik lach aangezien ik wel weet wat hij daar mee bedoelt.  We zullen wel zien wat er nog allemaal gebeurd. Denk ik grimmig en sta recht. "Kan ik naar huis gaan?"Vraag ik hun en dan richten ze al hun blikken naar de grond. 

"Hallo ik vraag iets." Herhaal ik en Tyler kijkt mij recht aan. 

"Selena we moeten je iets vertellen",zegt Tyler dan en ik kijk hem vol verwarring aan. "Wat is er?"

"We waren op jacht. Op de slechte maar je familie was toen daar en echt iedereen, je vader, je moeder en je broer. Ik heb er alles aan gedaan om u familie in veiligheid te brengen wat niet is gelukt. Zij zijn geraakt en wel jammer genoeg hebben ze het niet overleeft." 

Het dringt pas laat door wat hij zegt. En op welke manier dat hij dat ook zegt is wat mij nog het boost maakt ook. "Jij hebt wat gedaan!"Gil ik en hij kijkt verdrietig voor zich uit. 

"Selena het was niet de bedoeling."Probeert hij nog en ik schud mijn hoofd. 

"Jij hebt mij beloofd dat je nooit meer ging jagen en je doet het toch! Dat bewijst hoeveel je echt om mij geeft Tyler!" Ik spuw het zowat uit en ren dan weg. Eenmaal buiten besef ik dat ik evengoed gebruik kan maken van mijn krachten en straal ik weg naar Karma en Emily. Eenmaal daar voor de deur klop ik hard en lang op de deur. Al snel doet Karma open en schrikt ze. Ze laat mij binnen en roept Emily die er ook meteen aankomt. 

"Wat is er gebeurd?"Vraagt ze aan mij. 

"Ze hebben mijn familie vermoord!"Breng ik vol haat uit en een wit licht gloeit vanuit mijn handen.

"Selena rustig, laat je niet beïnvloeden door hun",zegt Karma. Ik haal diep adem wat na een tijdje lijkt te werken. "Blijf hier maar vannacht",zegt ze dan en ik knik aangezien ik nergens heen kan. 

"Ik zal naar Hayden bellen",zegt Emily en grist haar Telefoon uit haar broekzak. Ik zucht en laat dan even alle emotie uit mijn lijf lopen. De tranen beginnen te vloeien en ik laat het doen. Hoe sneller dat gedaan is hoe sneller ik terug op krachten ben. 

Vijf minuten later

Hayden is er nu ook al en we zitten op Emily's kamer. "Jou ouders en broer?"Vraagt Hayden vol ongeloof en ik knik zuchtend. Hayden schud met zijn hoofd en ik zie dat zijn handen tot vuisten zijn gevormd. 

"Maar wat ik niet snap is is waarom jij nu zoals hun bent."

"Hey wat wil je daarmee zeggen?"Vraagt Emily met een grijns. 

"Niets schat",zegt hij met een knipoog en Emily lacht. 

"Nog twee dagen tot de Grote dag."

We kijken allemaal naar Emily die naar buiten staart. 

Hey mensseeeeeeen!!!! 

Ik ga elke hoofdstuk wat korter maken aangezien het bijna gedaan is met dit boek 

Dusjaaah 

Kusjes voor de liefste, tofste lezertjes!