True Colors

Hoofdstuk 7

Voor een keer zal er ook iemand anders zijn die zal spreken.

Selena

"Klaar?"Vraagt Tyler en ik knik. Mijn hart gaat snel en het zweet breekt uit. We stappen uit en lopen naar de voordeur. Tyler doet hem open en we stappen naar binnen. We staan nu in de hal. Recht voor ons staat er een grote zwarte trap waar er nu twee mensen staan. Ze lopen naar beneden en de angst neemt toe. Angst voor dat ze mij niet gaan mogen. Tyler doet de deur achter mij dicht en we lopen naar de mensen toe. De mensen die nu voor mij staan zien er niet zo oud uit. Heel misschien begin veertig maar zeker niet ouder. 

"Hallo u bent Selena Walker toch?"Vraagt de man en ik knik verrast door dat hij mijn achternaam weet. Ik schud zijn hand en glimlach. "Dat klopt meneer",zeg ik dan. Hij glimlacht. 

"U moeder is zeer geliefd hier in de stad." De vrouw glimlacht als ze het zegt en ik glimlach ook. "Ja mijn moeder is iemand speciaal",zeg ik en de mensen lachen.

 "Dat kunnen wij inderdaad niet ontkennen Selena",zegt de man en Tyler schraapt zijn keel. Dan na dat de man en Tyler een woordenwisseling hebben gehad lopen wij door de trap op. Ik zie verschillende deuren en een ingang waar de keuken is. We lopen naar achter de laatste deur in en staan dan in de living. Ik zie de twee meisjes die ik al vaker op school zie en dan nog een jongen. In de hoek zie ik nog een meisje die ik nog niet eerder heb gezien. Het blonde meisje staat recht en ik weet meteen wie ze is. Dat is Roselynn. Ze loopt op mij af en een glimlach is niet van haar gezicht af te slaan. 

"Selena wat leuk!" Haar hoge stem klinkt nog hoger dan anders als ze mij ziet.

"Hallo."Zeg ik en ze geeft mij een knuffel. Ik omhels haar terug. Ik zie het meisje met de chocolade bruine boos naar mij kijken. Ik voel de haat in de lucht en ik zie Tyler woest staren naar zijn zus. Ik raak zijn hand aan en hij kijkt mij aan. Roselynn is bij haar zus gaan staan en is nu druk met haar aan het praten. Wel dit is leuk. De eerste die mij al niet mag en ik heb geen idee waarom ze mij niet mag. De jongen die in de zetel tv zat te kijken staat nu bij mij en Tyler.

 "Let maar niet op haar. Ze heeft maar weer eens haar moeilijke bui."Lacht de jongen wier naam ik niet meer weet. Ik knik en kijk naar het meisje en nu pas kan ik mij haar naam herinneren. Hope Hunter. "Kom ik geef je een rondleiding door het huis",zegt Tyler de stilte verbrekend en ik knik. Hoe sneller ik hier weg ben hoe beter. "Dus iedereen zal mij mogen hé",zeg ik met een grijns en hij kijkt mij met een beetje verdriet in zijn ogen aan. 

"Let maar niet op Hope. Zoals Ben zei ze heeft gewoon maar weer eens haar wekelijks moeilijke bui."

"Is het wel slim dat ik nog lang blijf?"Vraag ik hem en hij neemt mij in zijn armen.

"Ja jij hoort bij mij",zegt hij wat een rilling over mijn lichaam laat lopen.  Ik glimlach en we lopen verder het huis door. Na de hele rondleiding staan we in zijn slaapkamer. Hij neemt mij in zijn armen en zo blijven wij een tijdje staan. "Ik zal maar eens naar huis gaan",zeg ik dan en hij knikt. "Het komt wel weer goed. Volgende keer kom je gewoon terug",zegt hij en ik knik niet echt enthousiast. We lopen naar beneden en we horen geroep en gehuil. Met tegenzin volg ik Tyler naar de living waar Hope huilt en Roselynn haar arm ligt om die van haar heen. Hope kijkt op en staart woest naar Tyler. "Jij klootzak! Ik ga dit nooit niet goedkeuren! Ik moest het met Damon breken door wat jullie zijn! En door wat ik aan het worden ben!" Ik kijk Hope vragend aan. Wat zijn ze dan? "Dus jij moet en zal het breken met Selena",zegt ze en kijkt mij nu boos aan. Ik merk nu pas dat haar ogen er anders uit zien dan die van de rest. Ze zijn bruin en dan weer blauw en dan weer bruin met wat groen. Wat is dit? Ik kijk op naar Tyler met nu voor het eerst angst. "Tyler wat bedoeld ze?"Vraag ik hem maar hij geeft geen antwoord. Hij loopt naar zijn zus toe en zegt iets tegen haar wat ik niet kan verstaan. Dan zie ik een wit licht de kamer door schieten. Ik schrik en nu pas dringt het tot mij door dat Tyler en zijn familie niet normaal zijn. Ik stap achteruit en ren naar buiten. Ik ren zo snel ik kan naar de auto en dan voel ik twee armen om mij heen. "Nee! Laat mij los!"Gil ik wat niets uit haalt en Tyler draait mij om zodat ik naar hem moet kijken. Hij kijkt mij met een gepijnigd gezicht aan.