The Lost Boy || Ft. B-Brave

2:

Robin
Ik stel vandaag vast dat ik thuis blijf. Ik heb buikpijn als ik weet niet wat! Ik plof op de bank en zet de televisie aan. Pak een boterham met kaas en neem er een grote hap van, humm.. Ik kon ook gewoon blijven slapen but i dont care. Ik kreeg een appje, van een Sophie?

S; hoi.
R; eh.. Ken ik jou?
S; ja! Ik zat bij je op zang..
R; ohja!!

Ik wist btw begod niet waar ze het over had maar ja..

S; haha.
R; maar ik moet gaan, doei x
S; byee!

En ik zette mijn mobiel uit, zappte een beetje op tv, er was niet echt iets boeiends op..
Ik zuchte.. Als ik gewoon naar school was gegaan had ik sowieso de dag van mijn leven met Rosalie en Kaylee, maar.. Oef, een pijnlijke steek in mijn buik. Ik rende naar de wc, in die tussentijd kwam alles naar boven. Ik hing erboven en braakte. Toen ik klaar was zuchtte ik vermoeiend..

Ik zat nu al heel lang te lammen op de bank, toen de deurbel ging. Ik liep erheen. 'Hey!' 'Hey Roos! Waar is Kay?' 'Daarvoor kom ik..' Ik schrok.

'Hoezo?' Vroeg ik gespannen.

'Ze ligt in het ziekenhuis..' Ik schrik. 'Kunnen we er nu heen?' 'Kleed je eerst maar eens aan.' Zei Rosalie haastig. 'Hum.. Oke..' En ik snelde naar boven

Pastelroze overseisde trui met zwarte skinny jeans en witte converse? Oké dan..

'Schiet je op?' 'Ja, nog ff mijn make-up!' 'Maar ik dacht dat je ziek was.' Ik hoor een paar gniffeltjes van beneden. 'Ja, heel erg!' Ik kuchte zielig.

'Nou, komop!!' En ik liep naar beneden. 'Kom snel.' En we stapte in de auto. Rosalie reed gespannen naar het ziekenhuis. 'Roos..' 'J-Ja..' Ze huilde. 'Het komt allemaal goed, hè.' 'Ik weet het niet..'

Nothing Really Matters.

Ik stapte uit de auto en rende naar de balie. 'Mevrouw, waar ligt Kaylee Oomen?' 'Eh.. Kamer 204c.' 'Waar is dat?' 'De lift in, verdieping 4 en dan de trap op. En daarna naar links.' Ik begreep er nu al niks van. Maar ik knikte maar gewoon.

'Kom.' Zei ik en ik pakte Rosalie haar hand. 'Hokè..' Snifte ze. Ik trok aan haar arm en stapte de lift in. 'Rosalie..' En ze duwde haar hoofd op mijn schouder en snotterde alles eruit. 'Ik wil niet dat Kay overleid!' 'Overleid?!' Zei ik geschrokken. 'Ja.. Ze heeft een hersentumor..' 'WAT?!' Rosalie keek verslagen weg. De lift opende zich. We liepen de trap op en daarna naar links. Mijn sjaal nestelde zich om mijn benen. 'Kay..' Fluisterde Rosalie. 'Ja..' Kreunde Kaylee. 'Hoe gaat het?' 'Slecht..' Ik heb nu pas opgemerkt dat ze geschoren is. Ik streel haar wang.

'Kaylee.. Het komt al-le-maal goed..' Ik zucht diep en weet dat er maar 1 op de 4 kans is om te overleven, please dear god!

De dokter kwam binnen. 'Het bezoekersuur is voorbij, ze krijgt nu een bestraling.' Ze werd met haar bed meegerolt. Rosalie stond met tranen in haar ogen te kijken.

'Rosalie..' 'Ik weet het, het komt niet goed..' 'Dat weet ik.' En Rosalie's ogen gingen open en haar tranen vlogen eruit. 'Ik wil dat niet!' 'Je kan er niks aan doen..' Ik wilde zo graag dat Kaylee bleef leven.. Mijn tranen prikkelde in mijn ogen.