Killer...

Polowanie

Siedziałam na gałęzi 3 metry nad ziemią. Przyglądałam się oddalonemu o kilkadziesiąt metrów miasteczku. Zapalone w oknach światła, słyszalne z dala śmiechy i głośne rozmowy...nie mieli pojęcia co ich czeka. Co roku wybieraliśmy inne miasteczko, ale schemat był ten sam...
Czekać na sygnał, zaatakować dwójkami, znaleźć rekrutów, resztę...cóż mają do czynienia z Ligą zabójców. Zawsze dziwiło mnie, że się nie spodziewali.
W tybetańskich górach od wieków krążyła legenda o duchach, które raz do roku napadały na wioski. Podobno zjawy szukały pomsty za zniszczenie starego klasztoru, ukrytego w górach...
Najlepsze było to, że w pewnym sensie mieli rację. Liga osiedliła się w klasztorze zaraz po jej utworzeniu. Budynek był ukryty i podobno otoczony magią, która nie pozwalała go odnaleźć. W dzień stulecia powstania Ligi część jej członków chciała obalić obecnego przywódcę, jednak kiedy im się nie udało spalili klasztor, a przynajmniej jej część. Liczyli na to, że wszyscy zginęli więc założyli sobie miasteczka w okolicach klasztoru. Od tamtej pory urządzamy polowanie...
-Lari-szepnął Killian przerywając moje rozmyślania-Ruszamy.
_________________________________________________

Kiedy dotarliśmy do wioski dało się słyszeć krzyki. Mężczyźni różnej postury wybiegali z domów, chcąc bronić swoich bliskich. Jeden z nich rzucił się na mnie z siekierą, jednak rzut noża go zatrzymał. Wyciągnęłam ostrze z jego klatki piersiowej i ruszyłam na kolejnego napastnika To nawet nie była walka. Istna rzeź. Ci ludzie nie miel szans ze szkolonymi od lat wojownikami...
Podeszłam do jednego z domów i wyważyłam drzwi. Wewnątrz małego pomieszczenia stał pokaźny mężczyzna, zasłaniając swoim ciałem dwójkę małych dzieci. Jak na mój gust 6 lat. Bliźniaki. W oczach dziewczynki było widać przerażenie, jednak chłopczyk ściskając ją za rękę rzucał na mnie wyzywające spojrzenie.

-Nie weźmiecie ich, nie pozwolę na to!-Zawył ojciec i wycelował we mnie spluwę. Amator. Uchyliłam się i kiedy próbował przeładować pistolet skoczyłam na niego. Kilka uderzeń w łączenia nerwów i padł nieruchomo na ziemię. Był świadomy i widział co się działo, jednak na najbliższe kilka godzin był sparaliżowany.

-Wy-zawołałam wskazując na dzieciaki-Idziecie ze mną!
Spanikowane ruszyły do wyjścia, przy którym stał Killian siłując się z dwójką napastników. Jeden rzut shurikenami i obaj padli na glebę.

-Zwariowałaś? To dzieci!-zawołał widząc przerażoną dwójkę stojącą za mną.
-I tak nie mają już rodziny-odparłam i kazałam chłopakowi odprowadzić maluchy do punktu zbiórki.
Wkroczyłam do kolejnego domu, ten sam schemat, tyle, że tym razem kilkunastoletni chłopak został moim rekrutem. Będzie dobry, bo rzucił się na mnie i powalił na deski. Kiedy na jego twarz wpłynął zwycięski uśmiech zadałam mu cios trzonkiem noża w tył głowy. Omamiony poluźnił uścisk, a ja wykorzystując jego rozproszenie pozbawiłam go przytomności. Ponownie przy wejściu stał Killian i czekał na "towar" do dostarczenia. Z niesmakiem zaciągnął chłopaka a ja ruszyłam dalej.
W ostatnim domu, do ktorego postanowiłam zajrzeć było ciemno. Na ziemi siedziała kobieta i przy małej świeczce śpiewała kilkumiesięcznemu dziecku kołysankę.
-Wiem po co tu jesteś-powiedziała smutno kiedy z hukiem wpadłam do jej domu. Coś mnie tknęło. Mieliśmy nikogo nie oszczędzać, jednak widziałam w jej oczach coś, za czym tęskniłam od czasu wypadku. Matczyna miłość. Kobieta wstała i cała we łzach podeszła do mnie.

-Zostań tu, zgaś świecę i dopilnuj żeby dziecko nie płakało dopóki nie znikniemy-poleciłam i odwróciłam się szybko. Widziałam jeszcze szok malujący się na jej twarzy i ciche chlipnięcie, kiedy uświadomiła sobie, że poza tym, że pozwoliłam jej żyć, to nie zabrałam małego.

-No proszę, Varali ma jednak serce-zakpił Killian, który przyglądał się temu z progu.

-Zamknij się i dopilnuj, żeby nikt tu nie wchodził-syknęłam i ruszyłam dalej. Jednak nie skupiałam się już na szukaniu potencjalnych członków. Oddałam się walce. Współczucie było słabością. Litość to mankament, na który nie powinnam była sobie pozwolić...