You've always hated me

1

POV Denise Horan

Geirriteerd plof ik neer op mijn bed, morgen komt mijn broer weer terug van zijn Take Me Home tour. Hij zit in de band One Direction.

Ik ben super blij dat hij weer terug komt hoor, want ik heb hem enorm gemist. Ik en Niall hebben een redelijke goede band. Ook komen zijn vrienden bij ons wonen, ze hebben in totaal 7 weken vakantie. Totdat school begint dus.

Ik ging vorig jaar nog maar net over omdat ik het moeilijk had met het vertrek van Niall.

Maar ik ben zo geirriteerd omdat Zayn, een van mijn broers bandgenoten ook meekomt naar Ierland. Vanaf de eerste dag toen Niall hem voorstelde was hij zo koud.

Hij leek wel van ijzer, ik mag hem dus totaal niet. Hij is zo ijdel, en alles draait om hem. De rest van zijn band mag ik wel.

- Volgende dag -

Ik hoor de deurbel en ren meteen er naar toe. Mijn ouders lopen achter me aan naar de deur.

Niall zie ik weer in het echt, ik kan hem weer aanraken. Als ik de deur open maak vlieg ik hem om de hals. ''Je kan me nu wel loslaten hoor.'' begint Niall. Ik kijk hem aan en verondschuldig me.

Hij kijkt me aan en grinnikt, daarna begroet hij ook onze ouders. Ik begin met Harry en Louis te praten, ze praten over hun tour en hoe vermoeid ze zijn. Maar ook over de prachtige fans die altijd voor hun klaar stonden. In mijn ooghoeken zie ik dat Zayn naar me kijkt, ik werp automatisch een boze blik naar hem toe. Hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar negeert me verder.

''Mam, pap dat menen jullie niet! Zelfs jullie weten dat ik hem niet kan uitstaan. Ik haat hem, snappen jullie dat niet?'' Begin ik zo rustig mogelijk te zeggen. Bang dat ik uitbarst van woede en dat de jongens me kunnen horen.

''Denise, wij willen alleen dat je een goeie band krijgt met de jongens. Dus ook met Zayn, daarom hebben wij met Niall besloten dat ik en je vader samen op vakantie gaan en dat jullie met zijn alle thuis blijven. Zo komt er vast wel een einde aan jullie eeuwige ruzies.''

Ik kijk mijn moeder pisnijdig aan. Hoe durft ze me alleen te laten? Ik loop boos de keuken uit en smijt met de deur. Ik loop snel naar mijn eigen kamer, en ga achter mijn witte piano zitten.

Ik begin zachtjes The Climb van Miley Cyrus te spelen met zingen. Als langzaam de noten wegsterven, komt er een brede glimlach op mijn gezicht.

''Denise je word alleen nog maar beter, geef je op met een talentenjacht.. Je kunt het echt, je stem is prachtig.''

Ik kijk in de deuropening, ik zie mijn broer met een grijns op zijn gezicht. ''Bedankt Niall.'' antwoord ik terug. Hij komt naast me zitten en we zingen en spelen nog wat liedjes van vroeger, voor de X-Factor.

Het lijkt zolang geleden denk ik bij mezelf. Ik hoor geklop op mijn kamerdeur, en even later hoor ik iemand binnenkomen.

Mijn mond valt open als ik zie wie het is, wat doet Zayn in mijn kamer? ''Ik laat jullie wel eventjes alleen.'' zegt Niall om de ongemakkelijke stilte te verbreken.

Hij loopt vervolgens snel mn kamer uit, ik kijk Zayn met een hatelijke blik aan. ''Wat doe je in mijn kamer?'' zeg ik bot tegen Zayn.

''Ik snap niet waarom we zo raar tegen elkaar doen, al vanaf de eerste dag dat we elkaar hebben leren kennen. We hadden niet eens fatsoenlijk gepraat en we negeerde elkaar al het liefst. Wat deed ik fout?'' Ik kijk in zijn ogen voordat ik antwoord gaf. Ik zag zijn ogen twinkelen. Daarna kijkt hij snel naar de grond.

Ik doe mijn mond open om wat te zeggen, maar ik wist helemaal niks om te zeggen.. Hij had gelijk, waarom haten we elkaar al sinds het begin? ''Ik weet het niet... Ik weet dat ik niet mag oordelen op uiterlijk maar dat deed ik wel een beetje bij jou..'' Zucht ik.

Dit kwam recht uit mijn hart, en ik durf Zayn niet eens aan te kijken. Ik bleef kijken naar mijn voeten, het is echt heel ongemakkelijk.. Ik wist gewoon dat Zayn me nu aankeek, totdat ik hem zou aankijken. Ineens ging de deur open, Louis.

''Hey Louis.'' zeggen Zayn en ik in koor. Louis begroet ons vrolijk terug. Daarna verdwijnt zijn glimlach en staat er een hele grote vraagteken op zijn gezicht.

''Huh? Hebben jullie je ruzie nou eindelijk opgelost? Na al die tijd?'' Roept hij vragend maar ik hoor zijn hoop in zijn stem.

Ik haal mijn schouders op en kijk naar Zayn. ''Ik weet het niet' mompelt hij. Louis zucht en kijkt ons een voor een aan.

''Jullie hebben een nutteloze ruzie en weetje niet hoe moeilijk dit is voor Niall? Zijn zusje waar hij alles voor over heeft en zijn beste vriend waar hij zoveel plezier mee heeft gehad hebben ruzie, al ongeveer 3 jaar lang al. Niall verlangt elke keer weer om terug te komen bij zijn eigen huis. Hij springt dagen lang op en neer dat hij bijna naar zijn huis gaat. Elke keer maken jullie het niet goed, dit maakt Niall alleen maar depressiever hoor. Wij blijven hier 7 weken lang, als jullie elkaar 7 weken lang zoveel mogelijk elkaar blijven negeren dan slopen jullie Niall echt. Jullie hebben 3 jaar lang ruzie gehad om niks.'' Schreeuwt Louis.

Ik zie dat Louis bloed serieus is. Bij elke zin hoorde je mijn hart breken, Louis had gelijk. Ik had altijd aan mezelf gedacht, maar hoe zou mijn broer zich voelen? Hij had altijd alles voor mij over, moet ik het dan ook niet een keer terug doen?