You've always hated me

2

Duizende vragen gingen door mijn hoofd, kan je iemand wel vergeven die je 3 jaar lang haatte?

Hoe zouden mijn ouders reageren als ze weten dat 1 dag na hun vertrek alles weer goed is?

Waarom heeft Niall mij dit nooit vertelt?

Waarom is de vrolijke Louis nu ineens kwaad? Zou hij er ook last van hebben?

Overal in mijn hoofd waren vragen, maar ik wist van geen 1 vraag het antwoord. Ik keek om me heen, ze zaten allebei doodstil in mijn kamer. Ik besefte dat er een traan over mijn wang rolt, al snel komen er meerdere tranen.

''Laat ook maar, denk maar lekker aan jullie zelf. Lekker egoïstisch.'' Snauwt Louis. Zonder nog iets te zeggen, slaat hij de deur dicht en loopt mijn kamer uit. Ik voel me schuldig dat ik de jongens dit aandoe. ''Gaat het wel?'' vraagt Zayn terwijl hij ondertussen naast me komt zitten.

''Wat denk je zelf Zayn, door mij heeft Niall 3 jaar lang ellende geleden.. Ik geef jou nog altijd de schuld van dit allemaal. Zonder jou was dit nooit gebeurd Zayn, waarom jij?'' Antwoord ik boos, en veeg snel mijn tranen weg. Ongelovelijk dat ik heb gehuild voor Zayn's ogen. 

Zayn kijkt mij met grote ogen aan, geloof ik vol woede maar dat wilt hij verbergen lijkt het wel.

'Denise, het is makkelijk om andere de schuld te geven maar geloof ik begon jij mij te haten zonder mij echt te leren kennen. Je ging op mijn uiterlijk af, je kent mijn innerlijk niet eens. Je hebt me nog nooit gekent, denk je dat ik het fantastisch vind dat een van mijn beste vriend zich ongelukkig voelt HALF door mij, en HALF door jou. Ik ben ook niet altijd aardig tegen je geweest. Dat klopt. Maar denk je dat ik echt 3 jaar lang alleen arrogante en boze blikken naar je toe wou werpen? Nee, iedereen zegt dat je super veel op Niall lijkt. Maar in mijn ogen niet, Niall geeft mij teminste een kans. Ik hoop dat jij mij ooit ook een kans zou kunnen geven.'' Met deze woorden verlaat hij mijn kamer, ik ga liggen in mijn bed.

Hij had gelijk, alles wat hij zei klopte. Zelfs in zijn ogen kon je lezen dat hij het recht uit zijn hart sprak. Ik heb iedereen gekwetst. Iedereen die om me gaf, die zich zorgen maakte over me. Ergens snap ik waarom mijn ouders weg wouden, gewoon verweg van mij. 7 weken zonder mij is het beste wat iemand ooit is overkomen.

Ineens voel ik mijn mobiel trillen, mijn ouders..

''Hey lieverd, hoe is het daar? Is het erge oorlog?'' Hoor ik aan de andere kant van de lijn, het is de liefdevolle stem van mijn moeder. Ik schud nee, maar besef dat ze het niet kan zien. Snel bedenk ik dat ik haar hiervan niet mee moet betrekken.

''Valt wel mee, het is wel leuk hier hoor. Maar ik mis jullie wel heel erg.'' lieg ik. Mijn moeder begint te vertellen hoe het is in Spanje.

''Mam, houd je eigenlijk van me?'' Begin ik als ze uit vertelt is. Ik hoor mijn moeder aan de andere kant van de lijn lachen. ''Tuurlijk houd is van je, je bent mijn dochter, gekkerd!'' Ik bijt op mijn lip, dus ze houd alleen van me omdat ik haar kind ben.. Fijn om te weten.

Tijdens het eten waren er allemaal verschillende onderwerpen, maar werden er ook veel blikken uitgewisselt.

Ik was wat afstandelijker van Louis, Zayn en Niall omdat ik ze eigenlijk niet eens durfte aan te kijken. Als we allemaal onze pizza's op hebben kijkt Niall me aan. "Ik moet zometeen nog even met je praten, onder 4 ogen." Zegt hij zacht.

''Wat is er?'' Vraag ik zo onschuldig mogelijk als ik de gang in loop waar hij staat. ''Waarom doe je ineens zo vreemd tegen over Louis en mij?'' Vraagt hij en kijkt me onderzoekend aan.

''Doe ik dat dan?'' zeg ik scheinheilig, maar ik voel de tranen al branden. ''Denise, vertel is wat je dwars zit..'' zegt Niall en trekt me in een knuffel. Nu beginnen de tranen te lopen, en stopt het niet meer.