The Unpainted End (FOREVER HIATUS)

12

Fiele's POV

Habang naglalakad ako kanina sa may hallway ng mga quarters bigla akong kinabahan sa narinig kong pinag-uusapan ni Sir Benz at ni Alie. Lahat naman kasi kami nagtaka talaga nung nakita namin si Alie dahil mag-isa na lang siya nung bumalik siya sa mismong field kung saan nandon kaming lahat, ang ilan kasi may kanya-kanyang paraan para mahanap yung damuhong E-jay na yun e, Speaking of him, Nahanp na ang loko, nagtatago lang pala tssk, kaasar. So balik tayo kay Alie, sabi niya kasi nawala daw bigla si Jasmine? Arsh. Bigla nga kaming kinabahan talaga e kasi may narinig kaming putok ng baril. Arsh. Ano ba talaga yung nangyayari? Puro bahid na ng dugo ang mga nangyayari sa section namin.

Napatingin na lang kami kay Jelo at Cara na sobrang hassle ang dating at mukha silang kinakabahan.

"Ano ang nangyari? " tanong ni Jessica.

"Nahanap na namin si Jasmine. "

__

Jasmine's POV

Nang imulat ko ang aking mata, nagulata ko sa aking nakita. Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa lumang silid na ito na napaliligiran ng mga lumang gamit.

Nasaan ba ako?

Napatingin ako sa babaeng naglalakad sa harapan ko. Pamilyar sa akin ang mukha niya pero hindi ko alam kung sino. Pero, alam kong nakita ko na talaga siya dati e.

Teka nga, pota bakit ab ako nandito? Bakit ba ako nahiwalay kay Alie?

"Hi Jasmine. " Sa napapansin ko iba ang tono ng boses niya. Parang may mangyayaring something e. Kinakabahan na ako.

"Sino ka?"

"Kinalimutan mo na ako agad? Ang sakit naman non. By the way, Ako nga pala yung pinlastik mo. Remember me? "

Kasarap sapakin nito. Ako plastik? Oo minsan, pero teka ano ba pakielam niya at ano pa ang balak niya? Nakakapota e.

"Eh ano naman sayo? Baliw ka po? Naligaw ? "

Sayang maganda talaga siya e kaso iniimpokrita niya ako.

Gusto ko siyang sapakin kaso naalala ko na nakatali nga pala ako.

Ha? nakatali ako?

Ano bang kaimpaktuhan ang nangyayare?

"Kinalimutan nyo na nga talaga ako. " Ano ba ang pinagsasabi niya?

"Sino ka ba kasi? "

"Ako si --------"

__

Iris' POV

Bago ko sabihin sa kanya kung sino talaga ako, tinusok ko muna ng ballpen ang mukha niya.

"AHH!"

Hindi ako naaawa, hindi ko na alam ang salitang yun ngayon.

"Para ito sa lahat ng kademonyohan mo!" sinapak-sapak ko siya. Wala akong pakielam kung umiyak siya. Dahil kahit kailan hindi rin niya inisip kung ano ang mararamdaman ko nung mga araw na yun.

"S-Sino ka ba talaga, a-ano ba ang kasalanan ko? "

"Tama na lande! Mamatay ka din naman kaya wag - ka - ng - umiyak -dahil - walang - may - pake!-~"Hindi ko na siya muli pang pinagsalita. Kinuha ko na ang kutsilyo sa bulsa ko at itinusok ito sa dibdib niya, tingnan lang natin kung mabuhay ka pa.

"S-sino k-ka b-ba?"

Aba! Iba nga naman talaga pag demonyo at masamang damo, nakuha pang magtanong ng p*ta.

Sinindihan ko yung kandila na nakalaan para sa kanya. At unti-unti ko itong ipinatak sa mata niya. Sumisigaw ang loka, pero wala na akong puso ngayon. Hindi na ako marunong maawa. Hindi na ako yung tulad ng dati na nakilala nila.

Hinawakan ko ang bibig niya at ipinatak din dun ang kandila.

Ramdam ko na unti-unti na ding namamatay ang babaeng ito.

Bago ko siya iwan ng tuluyan. Kinuha ko muna yung baril na nakuha ko kanina sa firing lesson at ipinutok ito sa ulo niya para masigurado na patay na talaga siya.

Ganun siguro talaga ang nagagawa ng galit sa isang tao. Parang gusto mo na lang maghiganti.

Kaya maghihiganti ako at ang buhay nila ang kapalit.

--

Dalawa na ang killer. HAHHAHAAHAA. Si Alexsa at Iris. Yooooo!