This Is My Story~ Orcus

#Hoofdstuk 2

{Allison}

Ik zucht opgelucht als de bel gaat om te zeggen dat we naar huis mogen. Ik neem mijn spullen bij elkaar en ren jet lokaal uit. Ik bots tegen een gestalte aan waardoor mijn boeken op de grond vallen. Ik neem snel mijn boeken op. "Sorry!" Zeg ik snel zonder naar de persoon te kijken. "Is niks hoor." Zegt een bekende stem. Ik kijk snel op. Dylan. Ik rol met mijn ogen en loop emotie loos langs hem heen. Ik stop gelijk als ik derek zie. Die voor de verandering weer naar me kijkt. Ik loop snel langs hem heen met mijn gezicht naar beneden en ren dan naar mijn fiets. Ik fiets op een rustig tempo naar huis.

Ik staar gefrustreerd naar het plafon boven mijn bed. Waarom was derek weer in mijn buurt? Ik weet niet wat ik hier van moet denken. Moet ik me veilig voelen of moet ik bang zijn? Ergens voelt het wel veilig, maar het voelt ook beangstigend omdat hij net een stalker lijkt. Je vraagt je vast af waarom zou het veilig voelen, een jongen dat je al van je 4e precies lijkt te achter volgen. Nou op die vraag heb ik niet echt een antwoord. Het enige wat ik zou kunnen antwoorden is dat het voelt alsof ik een bescherm engel heb. Ik begin een beetje te lachen omdat het best grappig klinkt.

Ik schrik uit mijn gedachten door een geklop op mijn deur. "Lieverd kom je eten?" Vraagt mijn moeder aan de andere kant van de deur. Dit is één van de zeldzame momenten dat mijn moeder thuis is. We zien elkaar zeer weinig. Als ze thuis is of komt dan lig ik meestal al te slapen. Je zou dan denken s'morgens maar dan ligt ze te slapen omdat ze te laat thuis komt. We zien elkaar niet zo veel. "Ja ik kom mam." Zeg ik dan snel als ik merk dat ik te lang niet heb geantwoord. Ik hoor mijn moeder weg wandelen. Ik zucht diep en sta op van mijn bed.

Ik liep met tegen zin naar beneden en begroet mijn moeder. "Hoi mam." Zeg ik zacht. "Heey liefje." Zegt mijn moeder met een warme glimlach. Ik glimlach terug naar haar en begin te eten. Ik wil weten waarom ik derek steeds tegen het lijf loop. Is hij gewoon altijd toevallig op de zelfde plek of stalkt hij me gewoon? Je vraagt je vast af waarom ik niet naar de politie ga. Geloof me ik heb er al vaak over na gedacht. Maar op de één of andere manier voelt Derek veilig en vertrouwd waardoor ik niet naar de politie ga, want als ik eerlijk ben ergens hoop ik dat het nooit stopt. "Liefje? Gaat het wel?" Vraagt de stem van mijn moeder die me uit mijn gedachten haalt. Ik kijk op en kijk haar een beetje raar aan. "Ben er gewoon even niet met mijn gedachten bij." Zeg ik zacht. Mijn moeder glimlach lief. "Als je wilt mag je naar boven hoor lieverd." Zegt mijn moeder vriendelijk. Ik knik en loop vervolgens de trap op die naar mijn en vele andere kamer's lijd.

Kan je geloven dat Derek zelfs vertrouwder en veiliger voelt dan mijn eigen moeder? Ik weet het dat is raar en dat vind ik zelf dus ook. Ik loop naar mijn bureau als ik me bedenk dat ik nog huiswerk heb. Ik zucht diep en begin maar aan mijn huiswerk.

Het duurde niet lang voor mijn huiswerk af was. Ik lig nu al een lange tijd op mijn bed te staren naar het plafon, met mijn gedachten ver weg en bij een persoon. Derek. Wie is Derek? Ik zucht diep. ''Allison waarom pieker je toch zo veel over Derek? Hij is een dood normale jongen.'' Hou ik mezelf voor. Ik zucht diep. Ik moet stoppen met dingen in mijn hoofd te halen ik maak mezelf nog gek.

Ik kijk op als mijn telefoon trilt. Neem mijn telefoon van mijn nachtkastje en bekijk van wie het bericht is. Lindsey.

*Heey alli. Wil je morgen na school mee naar de stad?* Vraagt Lindsey.

*ooh ja tuurlijk lijkt me leuk. Wie gaat er allemaal mee?* Stuur ik snel terug. Als snel krijg ik weer antwoord.

*jij, ik, luka en sara. De rest heeft morgen na school iets te doen of hebben geen zin.* stuur lindsey terug.

*ja oke is goed ik zie je morgen.* stuur ik terug.

*tot morgen.* lees ik nog en leg dan mijn telefoon weer weg.

Ik kijk naar buiten en zie dat het al aardig donker is. Ik kijk naar de donkere lucht dat belicht word door allemaal witte stippen. De sterren. Ik tel ze één voor één. Ze maken me rustig. Ze zijn zo rustig en vredig. Elke ster aan die donkere lucht is een planeet dat is uitgedoofd. Elke nacht opnieuw komt die donkere lucht weer met die prachtige sterren aan zijn zij. De nacht! De nacht is zo mooi. Ik verheug me altijd als het donker word dan zie ik weer die mooie sterren. Ik vergeet bijna iets. Die grootte dikke bol aan de top die zoveel licht geeft. De maan. Ik hou van de donkere lucht met de sterren en de maan aan zijn zij die hem oplichten. Ik hou van de nacht. Langzaam sluit ik mijn ogen en zie weer die donkere lucht voor me met de sterren en de maan. Voor ik het zelf goed door heb val ik in een diepe slaap.