This Is My Story~ Orcus

#Hoofdstuk 18

{Allison}

We zijn een paar dagen verder. Veel heb je niet gemist als ik eerlijk ben. Oke er is wel iets vreemds de laatste met me. Ik denk steeds meer aan Dylan. Je kent hem vast nog wel. De badboy van mijn school op de mensen wereld? De persoon dat steeds mijn aandacht wou maar ik vond dat hij het niet waardig was. Nou. Ik krijg hem de komende 2 dagen al niet uit mijn hoofd. sinds de dag dat ik weer wakker werd is alles weg van blokkade. Ik weet alles weer, mijn herinneringen  van de mensen wereld waren compleet vervaagt maar sinds ik terug wakker en weet ik alles weer helder. De gevoelens die ik had op dat moment, hoe erg ik een hekel had aan Dylan maar hem toch ergens graag in mijn buurt had. Ik snap het gewoon totaal niet waardoor ik steeds aan hem moet denken. 

"Allison!" Roept Derek kwaad. Ik zucht en kijk hem geïrriteerd aan. 

"Wat?!" Vraag ik dan bot terug. 

"Ga je nog opletten of hoe zit dat nou met jou?!" Zegt hij kwaad. 

Oh ja. Het gaat niet goed tussen mij en Derek. Nou ja da is nogal zacht uit gedrukt. Het gaat verschrikkelijk. Hij denkt dat hij alles met me kan doen. Ik ben net een wilde hond voor hem dat hij probeert te temmen. Nou vriend niet met mij. 

"Als je het niet aan kan, ga dan weg Derek. Ik heb geen zin in je bazigheid. Ik word ruw tegen een muur geduwd door Derek. Ik hoor hem grommen in mijn nek. "Dat maakt me niet bang weetje." Zeg ik zuchtend. 

Ik zie dat Derek kwaad aan het worden is en maakt zich zelf van me los. 

"Je bent echt onmogelijk geworden Allison!"Zegt Derek dan. Ik lach schamper en kijk hem serieus aan. 

"Wat dacht je Derek? Dacht je dat ik het zelfde hondje ging blijven toen je me liet betoveren omdat je me voeger ook niet aan kon?" Vraag ik fronsend en vol afkeer. Derek kijkt me geschrokken en betrapt aan. Gelijk is hij ook veel rustiger. 

"H-Hoe weet je het?" Vraagt Derek dan. Ik schud lachend mijn hoofd. 

"Serieus?! Je gaat het niet eens ontkennen? Wat had je gedacht? Dat ik er nooit achter ging komen? Kom op derek. Ik kwam er achter toen ik terug wakker werd. Iedere betovering, geheugen dat gewist is alles kwam terug. Dus ieder geheim dat je voor me achter hield heb ik terug. Hoe kon je zelfs? Weetje laat het, ik moet het niet eens weten." zeg ik simpel en ga weg. 

Ik wandel verder maar derek houd me tegen. 

"Allison!" Zegt derek dan wanhopig. 

"Derek wat versta je er niet aan? Aan alles wat ik net zet? Ik zal het even vertalen. Het is over. Dus laat me met rust." Zeg ik simpel en ga dit keer gewoon door. 

Wat dacht hij wel niet? Dat hij er zo maar mee kon weg komen? Niet met mij vriend. Dylan dacht dat ook altijd. Oke hij dacht altijd dat hij er mee weg kwam ik pakte hem gewoon altijd terug. Het was een soort oorlog tussen ons zeg maar. Ik heb me wel altijd goed geamuseerd met hem. We hebben wel eens gelachen en ook veel ruzie gemaakt. 

Ik zucht diep als ik mezelf betrap op mijn gedachten  die weer naar dylan gaan. Ik moet gewoon naar hem toe. Dat is de enige oplossing om hem uit mijn hoofd te krijgen. Ik moet ook gewoon weten of alles daar goed gaat. Het kan toch niet dat dat ik steeds moet denken aan dylan. 

"Emma ik moet terug naar de mensen wereld. Er klopt iets niet. Mijn gedachten trekken steeds terug naar dylan." Zeg ik dan. 

"Is dat het? Heb je gevoelens voor dylan?" Vraagt derek dan. Ik zucht diep. 

"Derek nee. Ik heb geen gevoelens voor hem maar veel minder voor jou?" Zeg ik dan. Ja Derek is verschrikkelijk knap maar toch wat hij heeft gedaan vergeef ik hem niet. 

Ik haat jongens dat jaloers zijn. Ze doen altijd van de impulsieve dingen en zijn kwaad voor het minste. Nou ik snap er geen reet van. Sorry voor mijn taal gebruik maar ben gewoon ontzettend opgefuckt door derek. Ik weet ook wel dat de keuze bij mij ligt kwa derek. Nou ik geef hem op de één of andere manier toestemming dat hij me kan irriteren, want als hij me echt niks meer kan schelen dan had hij de kans niet om me te irriteren. Nou. Ik weet slechte en vreemde logica. Ik moet derek gewoon deftig uit mijn hoofd krijgen. Ik zucht diep.

"Allison! We hebben een volger van Regina gevangen. Hij zei iets over dylan." Zegt Emma. Ik kijk verbaast op en loop met Emma mee.

"Wie ben je?!" Hoor ik derek kwaad roepen. Ik rol met mijn ogen. Typisch nu word hij de chagrijnige ex.

"Zo los je dat toch niet op of ben je dom." Zeg ik simpel. Derek kijkt me moordend aan waardoor ik met mijn ogen rol.

"Wie ben je? En waarom volg je ons al een paar dagen?" Vraag ik iets rustiger. De jongen kijkt me grijnzend aan.

"Wie ik ben dat maakt niet uit. Maar weet je wat wel uit maakt. Mijn boodschap van Regina voor jullie." Zegt hij dan. Ik kijk hem fronsend aan.

"Nou. Vertel op dan."

"Je kent wel die ene dylan. Die jongen dat al dagen door je hoofd heen spookt. Niet waar meisje. Die jongen waar je het zo fijn mee had af en toe voor derek het pret kwam verstoren. Je denkt toch niet dat dat zonder reden is dat hij door je hoofd spookt. Meisje. Ben je vergeten dat je het voelt als je dierbaren in gevaar zijn. Of als iemand in gevaar is. Ik zou maar eens terug gaan als ik jou was. Ik zou het niet op je geweten willen hebben dat er iets gebeurd met dylan door jou schuld. Omdat je te koppig bent om naar daar te gaan." Zegt de vreemde jongen. Meteen kijk ik verbaast naar Emma.

Is dylan in gevaar? Waarom juist hem. Door wie zelfs?

"Emma. We moeten terug!" Zeg ik dan uiteindelijk.

"Wij gaan mee." Zegt Peter en gaat naast derek staan.