This Is My Story~ Orcus

#Hoofdstuk 3

{Allison}

Ik schrik wakker door een gerinkel door mijn kamer. Ik zucht diep als ik besef wat het is. Mijn alarm. Ik slaag de dekens van mijn lichaam en sta op. Ik loop naar mijn kast en kies een outfit. Na heel lang gestaard en geprobeerd te hebben, heb ik eindelijk mijn outfit gevonden. Een zwarte skiny met een paar kleine scheurtjes in, een wit topje met daar over een geruit zwart wit hemd. Ik knik goedkeurend over mijn outfit en loop dan naar de badkamer. Ik borstel mijn haar en doe wat mascara en lippenstift op. Ik trek nog even mijn zwarte nike's aan en vind dat ik er best goed uit zie vandaag. Al zeg ik het zelf. Ik grinnik even en neem dan mijn tas en telefoon. Ik ren naar beneden en eet snel wat. 8uur perfecte tijd om te vertrekken. Ik loop de deur uit en zie dat het mooi weer vandaag is dus besluit maar te voet te gaan. Ik weet nog best dicht bij mijn school.

Onderweg naar school bekijk ik altijd de natuur. Het is zo mooi, zo kleurrijk, zo geweldig, ... zo puur. Het is altijd mooi om de bijtjes te zien vliegen bij die bloem waar ze hun nectar halen, om daar dat gezoete stroop te maken. Honing. Ik ben er niet zo een fan van maar dat hoor bij de natuur. Oke ik heb een zwak voor natuur net als een zwak voor de nacht.

Omdat ik zo in gedachten was verzonken bots ik tegen een gedaante aan waardoor ik hard op de grond val. "Allison? Gaat het wel?" Vraagt de stem van derek. Tuurlijk wie anders zou het zijn. Ik zucht diep en open mijn ogen. Ik kijk recht in de groene ogen van derek. Ze zijn zo... mooi. "Allison?" Hoor ik plots iemand zeggen. Ik schud mijn hoofd even. "Wat?" Vraag ik zacht. Derek lacht zachtjes. "Gaat het wel?" Herhaald hij zijn vraag. "Ooh ja hoor het gaat. Dankje." Zeg ik lief en trek mezelf omhoog aan derek zijn hand die hij inmiddels naar me had uit gereikt. Ik trek snel terug als er een schok door me heen gaat. Je kent het wel als je de deur knop vast neemt en ineens een schok krijgt. Nu was het ook zo maar het voelde anders. Het voelde anders, maar kan niet zeggen hoe anders. "Ik uh.. ga maar weer eens richting school." Zeg ik en begin te lopen. "Allison is het goed dat ik mee loop?" Vraagt derek snel. "Ja hoor tuurlijk. Ik hou je niet tegen." Zeg ik beetje bot. "Sorry." Zeg ik snel als ik besef dat ik wat bot reageerde. "Geeft niks." Zeg hij met een glimlach.

De hele weg naar school hebben we niet één woord met elkaar gewisseld. Niet dat ik het zo erg vond. Ik was toch afgeleid door de natuur. Ik loop richting mijn kluis en schrik me rot als ik plots stevig tegen de kluisjes word geduwd. Ik kijk op en zie dylan staan. "Wat moet je?!" Snauw ik naar hem. "Jou." Zeg hij hees in mijn oor. Ik rol met mijn ogen. Dit is nou al de zoveelste keer dat dit gebeurd en hij blijft het herhalen. Zo irritant. Ik zucht diep. "Nooit en ga toch weg man." Zeg ik en duw hem naar achter. "Leer er nou mee leven dat je me nooit zal krijgen!" Zeg ik bits. Ik draai me om en stop mijn boeken er in. Ik kijk raar om me heen als dylan weg is. Ja ik weet dat ik zei dat hij weg moest maar dit zou dan de eerste keer zijn dat hij luisterde. Raar. Ik til mijn schouders op en draai me dan naar de kant van lindsey en de rest. Ik schrik als ik derek dicht in mijn buurt zie staan met een boze blik en een... jaloerse blik?! Ach ligt vast aan mij. Ik loop dan naar de meiden.

"Hey meiden!" Zeg ik vrolijk.

"Woow jij ben ineens goed gezind." Zeg luka lachend.

Ik rol met mijn ogen. "Over drijver." Zeg ik dan lachend. Al snel beginnen mijn vriendinnen mee te lachen. Ik ben echt gelukkig met hen. Ze staan altijd voor me klaar in goede en slechte tijden. Mijn moeder is bijna nooit thuis, mijn familie ken ik niet nooit veel van gehoord en als ik er over hoorde dan besefte ik me dat ik niet veel gemeen met hen heb. Dus zijn mijn vriendinnen mijn familie. Ik ken ze allemaal al ruim 7 jaar behalve lindsey. Haar ken ik al van mijn 6 jaar. Ik schrik op uit mijn gedachten door de schoolbel. We lopen naar onze eeste les, twee uur Nederland.

De uren vlogen letterlijk voorbij. Nederlands, wiskunde, biologie, latijn, chemie en het laatste uur gym. Misschien handig om te weten welke richting ik volg. Ik zit in mijn laatste jaar 6 wetenschappen wiskunde met latijn. Een hele boterham. Ik weet het, ik ben blij dat dit mijn laatste jaar is.

Ik word mee gesleurd door lindsey naar de kleedkamers. Ik verwissel mijn kleren voor een korte short en een topje met fijne bandjes. Ik loop de kleedkamer uit en wacht op de rest terwijl doe ik mijn lange bruine haren in een hoge staart. Als lindsey in de zaal komt neem ik een bal. Ze komt bij mij midden in de zaal staan. Ik shot de bal naar en zij weer naar mij. Zo gaan we wel nog even door wachtend op de rest. Als de leerkracht op zijn fluitje blaast schrik ik me rot. Ik en lindsey beginnen gelijk te lachen.

"Mag ik alsjeblieft aan mijn les beginnen?" Vraagt mr. Ronsman licht geïrriteerd.

Ik rol met mijn ogen. "Ooh ja hoor. Ik hou u niet tegen." Antwoord ik geïrriteerd terug. Lindsey begint harder te lachen waardoor ik ook even moet lachen. Ik loop naar haar toe en leg een hand op haar mond. Ik neem haar mee naar de bank en ga zitten.

"We gaan voetbal spelen vandaag." Zeg meneer. Er word wat geprotesteerd maar gaat al snel over.

"Derek en Dylan kiezen de teams." Zegt meneer. Dit word nog wat. Derek en Dylan kunnen elkaar niet echt luchten. Dat is nog zacht uitgedrukt. Hoe vaak dat die twee wel niet dodelijke blikken opzetten naar elkaar. Ik schrik er van dat er nog geen dode zijn gevallen.