This Is My Story~ Orcus

#Hoofdstuk 15

{Allison}

Er komt een vreemd geluid achter ons vandaan waardoor ik me snel omdraai, maar zie niks. Helemaal niks. Geen soldaten. Geen voetsporen. Niks. Ik stop langzaam met lopen en kijk naar de plek waar we een seconde geleden nog rende omdat soldaten achter ons aan waren.

"Allison waarom stop je daar? Die sol... waar zijn die soldaten?" Vraagt derek verbaast als hij naast mij komt staan. Ik schud mijn hoofd en het volgende moment is emma ook naast me komen staan, eigenlijk zweven.u

"Ze waren plots weg." Zeg ik eerlijk en kijk een beetje raar rond. Als ik rond kijk vak er één boom wel erg veel op. Ik weet niet of het iets met die soldaten heeft te maken maar ik weet wel dat het vreemd is.

"Jongens ik weet niet of dit er iets mee te maken heeft, maar die boom daar valt wel erg veel op tussen de anderen." Zeg ik bedenkelijk en kijk naar de boom.

"Hoezo?" Vraagt emma.

"Wel. Die boom staat zo alleen en heeft een andere kleur en vorm bladeren. Het lijkt net of deze boom hier niet thuis hoort. En ik heb zo mijn voorgevoel dat er wat niet klopt aan die boom." Zeg ik dan.

Ze kijk me even bedenkelijk aan.

"Nou we kennen je al lang genoeg om te weten dat je voorgevoel altijd wel klopt. Maar ik snap het deze keer gewoon niet. Wat is er vreemd of verdacht aan deze boom omdat hij alleen staat?" Vraagt derek.

Ik glimlach even naar hem. Het klopt wel, mijn voorgevoel heeft het altijd al juist gehad. Soms merk je het pas laat en soms merk je het snel. Ik word met een ruk uit mijn gedachten gehaald door iets groen dat plots beweegt.

"Dat..." Zeg ik als er een groen gedaante voor ons komt staan.

"Hallo ik ben max van sector 218." Zeg een mannelijke stem.

Sector?! Ik ben toch niet zo lang weg geweest? Een groen mannetje?! Wat heb ik allemaal gemist eigenlijk toen ik weg ging.

Ik ga een keer niet wetend met mijn hand door mijn haar.

"Wacht even. Wat heb ik allemaal gemist toen ik er niet was? Hoelang was ik eigenlijk weg?" Vraag ik dan beetje bedenkelijk.

"Het valt redelijk wel mee wat je hebt gemist." Zegt max. "Ik ben dus een groen sector mannetje. We zijn ontdekt toen er zoon grootte aanval was hier op orcus. De aanvallen waren deels van Regina en deels door iets of iemand anders maar wie of wat?, dat weet niemand." Zegt max. Ik knik bedenkelijk en kijk rond.

"En je bent een jaar weg geweest." Zegt Derek. Ik kijk hem aan.

"Er spookt al zolang een vraag door mijn hoofd; hoe is dit allemaal kunnen gebeuren?" Zeg ik dan bedenkelijk. Ik weet momenteel niet meer wat doen.

Hoe moet ik er aan beginnen?

Hoe moet ik dit oplossen?

Hoe versla ik iets dat onbekend is?

Hoe krijg ik al deze vragen uit mijn hoofd?

Oke misschien zijn die vragen wel goed.

"Oke we doen het als volgt." Begin ik. "Als eerste moet ik leren hoe ik mijn krachten gebruik. Als tweede moeten we de vrede terug brengen. Als derde, moeten we dat onbekend iets of iemand weten te verslagen. Als dat allemaal goed is. Regina."

"Klinkt als een goed plan." Zeg derek met een knipoog. Ik rol met mijn ogen en geef hem een zacht duwtje.

"Ik zou graag willen helpen." Zegt max. Ik kijk hem bedenkelijk aan. We zouden wel wat hulpen kunnen gebruiken maar.

"Hoe weet ik dat ik je kan vertrouwen?" Vraag ik aan hem.

"Dat weet je niet tot het zover is. Maar geloof me dat kan je." Zegt hij met een knipoog. Ik rol met mijn ogen en knik.

"Oke goed je doet mee." Zeg ik en kijk hem aan. Hij lijkt net wel te schrikken.

"Meer niet? Geen kracht test of een ontgroening? Of wat dan ook?" Vraagt hij verbaast. Ik lach zacht en schud mijn hoofd.

"Nee dit was het." Zeg ik dan gewoon. Oke normaal is het meer maar momenteel niet. Ik hou hem natuurlijk extra in de gaten.

"Zullen we verder gaan? Onder weg kan je je magie oefenen en kan ik je het wolven ding leren beheersen." Stel derek voor.

"Ja."

We lopen met ons vieren door het donkere bos van orcus. Het is een lange weg om bij de vampieren aan te komen. Terwijl we lopen kijk ik goed rond. Het is echt zoon zonde wat er is gebeurd met orcus. Ik weet nog heel erg goed dat derek en ik aan heg stand samen speelden. We hadden twee stokken waar we dan mee vochten om te bewijzen wie de sterkste was. Ik weet ook nog dat we dat spel aan het spelen waren en dat ik door iets afgeleid werd waardoor ik derek perrongeluk in zijn kruis raakte. Ik voelde me toen zo schuldig en nu nog hoor maar minder. Ik kan zo de pijn voelen die hij voelde. Orcus zit vol met mooie herinneringen, maar natuurlijk ook slechte herinneringen.

Nu ik zo er zo mee bezig ben met herinneringen. Herinner ik me nog heel goed hoe grappig het eigenlijk wel niet was mijn aller eerst kus, was derek trouwens. We waren toen een heel gek spelletje aan het spelen. Ik lag op de grond van het lachen omdat derek zo belachelijk deed, hij kwam boven me hangen en lachte mee en toen boem! Nee hoor geen bom, maar toen kuste hij me en stond op of het normaal was. Ik leek wel te zweven... net als toen in Transmeren. Ik stop meteen met lopen en kijk derek aan.

"Zo heb je me terug gekregen." Zeg ik terwijl ik hem verbaast aan kijk.

"Je wist hoe ik reageerde op onze eerste zoen of op elke zoen. Je wist dat er een zwevend bekend gevoel door me zou heen gaan." Zeg ik dan met een glimlach.

"Oeps. Betrapt." Zegt hij lachend. Ik lach ook en druk het volgende moment mijn lippen op die van hem.

Ik weer dat het lang heeft geduurd voor het volgend hoofdstukje en sorry daarvoor. Mijn inspiratie was even zoek waardoor het langer duurde.

Maar wat vond je van dit hoofdstukje?

Wie gaat er op vakantie en waar naar toe?

Lots of love xx