'Mannetje.' Hoor ik enorm zacht naast me en ik open heel langzaam mijn ogen en zie mama zitten, een steek gaat door mijn rechterbeen en ik sluit weer even mijn ogen 'hey schatje.' Zegt ze langzaam 'hoe voel je je?' 'Mm...' kreun ik uit en voordat ik er erg in heb staat er al weer een arts naast mijn bed 'Dag jayden.' Zegt hij en ik maak een lichtelijke vorming met mijn mond zodat hij doorheeft dat ik hem heb gehoord 'hoe gaat het?' 'Mm...' zeg ik weer 'De operatie is goed gegaan. We hebben 3 schroeven in de rug geplaatst zodat alles groeit zoals het hoort te groeien...'
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hij lult nog vanalles wat ik eigenlijk helemaal niet volg... mama daarintegen zit te knikken, die neemt het blijkbaar goed in dr op en zou het mij later wel kunnen vertellen.
een aantal dagen blijf ik in het ziekenhuis van londen, daarna word ik overgebracht naar brighton waar ik nog een aantal dagen zal verblijven waarna ik naar huis ga, ze hebben een op maat gemaakt korset me omgedaan om mijn rug zodat ik op juiste manieren zal zitten en liggen.
het duurt zeker zo'n 3 maanden voordat ik weer echt kan functioneren in mijn rug, en hoelang het zou blijven met mijn benen is niet bekend, sommige zeggen dat ik geen gevoel meer terug zou krijgen, maar anderen zeggen dat ik wel weer dingen zou kunnen gaan doen, en nog anderen zeggen dat het misschien wel kan zijn dat ik over een aantal jaar weer kan dansen, dat laatste, daar gaan we natuurlijk voor he!
POV Harry.
nu jayden in het ziekenhuis in brighton ligt is het eigenlijk voor ons allemaal makkelijker geworden, nathan en suz gaan iedere dag na schooltijd naar hem toe, do is hier ieder weekend en liv gaat een aantal keer per dag, en ik eigenlijk ja ook... haha
vandaag krijgen we een verhoogd bed voor jayden die ook automatisch verstelbaar is zodat hij dus iets kan zitten en goed kan liggen, hij heeft afgelopen week helemaal plat moeten liggen, geen kussens of iets en alleen maar op zijn rug... heftig, zou ik niet kunnen... maar vanaf vandaag mag hij iets meer rechtop zitten, dus dat bed is vandaag enorm fijn dat die komt.
'goedemorgen.' mompelt nathan wanneer hij beneden komt, in zijn pyjama shirt en een enorm vale broek 'nat, ga je even omkleden, die mensen van het bed komen zo.' zijn gezicht betrekt 'owja.' zucht hij 'zou je wel een beetje kunnen opschieten, dan kan je even helpen met de bank.' hij knikt, want de bank in de voorkamer moet weg, want daar gaan we gewoon het plekje voor jayden maken 'ow en trouwens, trek suz ook d'r bed uit, haar vriendje freddie komt zo ook.' nathan schiet in de lach en loopt terug naar boven, ik ben al begonnen met de kussens van de bank afhalen, we gaan deze gewoon even in de garage zetten een aantal kilometer verder op, ik hoop tenminste dat die verhuiswagen even die kant op wil rijden met de bank.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
ik verschuif het plekje van abby een beetje, die enkel opkijkt en daarna haar kopje weer laat zakken, ze wordt echt enorm oud nu, ze speelt niet meer, ze geeft een zielig blafje wanneer ze iets moet en loopt dan de achtertuin in en doet haar behoeften en gaat daarna weer naar binnen en gaat weer in haar bedje liggen, ze komt er alleen uit voor haar behoeften en als ze het woord brokjes hoort, dat is het, het duurt niet enorm lang meer...
de deurbel gaat en ik hoor al iemand van boven naar beneden komen die de deur open doet, ik hoor niet veel later de stem van louis door de gang klinken, hij zei dat hij eleanor en freddie ook mee zou nemen.
'hey.' zegt hij wanneer hij de woonkamer in komt lopen 'hey mister.' zeg ik en ik geef hem een knuffel en hij loopt mee naar de bank 'gaat goed?' ik knik, hij pakt de rest van de kussens van de bank en gooit ze op de plek neer waar ik de andere kussens al had neergelegd, de bank kussens leggen we op een stapel en de bank halen we uit elkaar. 'hey, gaat die goed?' vraagt eleanor met een klein hummeltje op haar arm en ik knik 'zeker!' ik geef haar een zoen op haar want en kijk haar aan 'je bent een mooie moeder.' zeg ik en ze glimlacht, ze legt freddie weer even in de wagen die ze naast de tafel had neergezet en loopt de keuken in, even later gaat weer de deur bel en suz doet de deur open
'goedemiddag.' hoor ik een zware mannenstem zeggen 'hallo.' zeg ik en er komen 4 grote, sterke mannen binnengelopen 'dag, ik ben harry.' en schud ze alle 4 een hand 'daar komt het bed?' ik knik 'graag.' zeg ik 'het hoofdeind naar de woonkamer of naar buiten?' 'nee het hoofdeind hier in de hoek, en dan het einde richting de keuken. snapt u?' ze knikken 'komt goed.' ze kijken om hun heen 'zullen we die deur kunnen gebruiken? kunnen we het bed makkelijk neerzetten.' ik knik 'is goed, zouden jullie dit zo naar de berging kunnen brengen?' 'natuurlijk.' en ze gaan weer naar buiten en ik hoor de vrachtwagen piepen wat dus betekend dat hij achteruit komt.
ik ga bij eleanor en louis aan tafel zitten waar eleanor koppen koffie heeft neergezet en thee voor suz en nathan. de mannen zetten het bed neer en de bank wordt meegenomen.
'willen jullie ook koffie?' vraag ik ze en een man knikt en ik zet nog 4 koppen koffie op tafel erbij en de mannen schuiven aan, vanzelf vormt zich een gesprek wat het aardig gezellig maakt.
'hooii!' hoor ik in de gang en liv komt thuis 'hey.' zeg ik en ze komt de deur door lopen 'hoi!' zegt ze verrast wanneer ze louis en eleanor ziet zitten, ze geeft me een zoen en kijkt richting het bed van jay 'ziet er strak uit.' zegt ze en ik knik 'dat zeker.' zeg ik en ze pakt ook wat te drinken en komt erbij zitten.
POV Jayden.
vandaag is de dag dat ik naar huis mag, eindelijk, ik heb 3 weken in het ziekenhuis gelegen waarvan 1 week in londen. mama had me net een foto gestuurd van het bed die ze had opgemaakt die in de woonkamer staat.
'dag jayden, hoe is het?' 'goed hoor.' zeg ik wanneer de arts richting de stoel loopt naast mijn bed 'ik denk dat ik wel goed nieuws heb.' zegt hij 'dat hoop ik ook!' grinnik ik 'je mag vanmiddag naar huis.' 'top!' 'Ik zal het je nu allemaal al even uitleggen, straks met je ouders erbij zal ik het sowieso nog eens vertellen.' Ik knik 'zo ga je naar huis, dan heb je nog 1 week bedrust, minstens, dat ligt eraan hoe het dan gaat. Daarna wordt het je geleerd hoe te gaan zitten, dan zou je rechtop mogen zitten in bed, rolstoel of naja waar je op kan zitten, zo word je wel zittend in een auto naar huis gebracht, waarschijnlijk gewoon bij je ouders lijkt me.' Ik knik 'uhm... ja lopen zou eigenlijk wel mogen na een week, maar wanneer je nog steeds last hebt van een verlamming in je been of voet, zou ik het wel laten als ik jou was.' Ik knik weer 'maar train het wel. Probeer eerst enkel je voet als die uiteindelijk helemaal terug is zou geweldig zijn, want hoe het daar nu al mee gaat is enorm goed, en daarna je andere been natuurlijk.' Ik knik 'ik denk dat het zo'n 3 a 6 maanden gaat duren voordat je rug redelijk is. maar ik jou geval met je dansen, weet ik niet of je in 6 maanden er al bent hoor, daar moet je echt nog wel even op wachten.' ik knik
'dat snap ik.'
'al is het natuurlijk uiteindelijk niet verkeerd om te gaan trainen met de fysio om wel je lenigheid en behendigheid te behouden, uhm, ja, zo krijg je vooral info van wat je wel en niet kan doen, en dat hebben we ook al voor je opgeschreven, iedere week komt er wel even iemand langs om te kijken hoe het gaat, en die zal je ook helpen met leren hoe te leven zo, want zomaar opstaan gaat niet.' ik knik
'top.' het hele gesprek gaat nog door en niet veel daarna komen mijn ouders binnen terwijl de arts bezig is met wat spullen van mij al pakken en in een tas te stoppen, hij verteld zijn hele verhaal nog eens en vult het hier en daar nog wat bij
'en als laatste, een rolstoel voor jou, geen krukken gebruiken de komende maanden, en heerlijk naar huis.' zegt hij en ik glimlach en ik word langzaam in de rolstoel gezet
'dag.' zeg ik nog wanneer we de kamer uitrijden, ik ben heel blij dat ik eindelijk naar huis mag, een fris bed, frisse omgeving, geen ziekenhuiseten en geen ziekenhuisgeur, daar was ik zo klaar mee. maar nu heerlijk naar HUIS!!
