Second Wave and Round 2 Entries

Entry 18:Titanic

Genre: Sci-fic

Word count: 1124 words

We all make mistakes. Sometimes we regret doing it, sometimes we don't. Veronica is like everyone else. She also make mistakes, and regret it. But what makes her different is that she has gotten too far to make it right. Because the biggest mistake that she have ever done, is when she didn't stop him from getting off the ship. And she's going back to April 10, 1912 to stop him from dying.

Napahawak sa tiyan si Veronica nang bunaliktad ang sikmura niya at nasuka sa tabi ng kalsada. Sumama ang pakiramdam niya sa pagta-travel through space and time from the year 1920, to the year when the Titanic, "the unsinkable ship" sank. Gamit ang likod ng kamay niya ay pinunas niya ito sa tabi ng kaniyang labi at napatingin sa paligid. Luckily, walang tao sa paligid niya. Halos lahat ng tao sa Cherbourg, France ay nasa tabi ng dagat at inaasahan ang pagdating ng mga taong sumakay sa sikat na barko at sa mga taong sasakay pa. Ayos sa kalkulasyon ni Veronica, limang minuto nalang ay dadating na ang barko. At mayroon lamang siyang kalahating oras para baguhin ang isip ng kaniyang kasintahan at makaalis ito sa barko bago pa ito lumubog.

Si Veronica ay isang frustrated inventor. Kahit noong bata palang ay mahilig na itong mang-imbento ng mga di karaniwang bagay ngunit sa kakulangan ng materyales at limitadong kaalaman ay hindi niya ito masimulan. Ang kaniyang kasintahan lang ang kaniyang inspirasyon sa buhay. She loves and she's loved. Marami siyang mga kaibigan at may mapagmahal na pamilya. Ngunit nang mawala ang kasintahan dahil sa paglubog sa barko ay parang nawala sakaniya ang lahat. Para siyang binawian ng buhay at kinabukasan. At sinisisi niya ang sarili niya dahil sa kamatayan nito.

Bago pa man umalis para makasakay sa barko at makapag travel ang kaniyang kasintahan kasama ang kaibigan nito ay nagkaron sila ng away. At ito rin ang unang beses na nag walk-out ang kasintahan niya dahil sa galit ni Veronica. Veronica is unstable and she can barely hold herself kapag nagagalit. At sa araw na 'yon, galit, selos, inggit at frustration. Lahat ng 'yan ay naramdaman niya sa oras na 'yon. She was bewildered. Nagbasag ng mga bagay at umiyak nang walang humpay. Hindi niya matanggap sa sarili niya ang trabaho ng kasintahan.

Ito ay isang painter. Isa sa mga pinaka magaling na nakilala ni Veronica, kahit hindi niya kasintahan ay magagalingan siya rito. Alam niyang hindi dapat pinagbabawalan ang kaniyang kasintahan sa kung ano man ang gusto nitong gawin ngunit hindi niya talaga matanggap. Nauunahan siya ng selos. Paranoid siya sa tuwing babae ang ginuguhit nito. At sa araw na 'yon, he had enough. He walked out. At hindi man lang ito nagpaalam. Ngunit alam na niya kung saan ito pupunta. Kinabukasan ay alam niyang umalis na ito kasama ang kaibigan niya hanggang sa nalaman nalang niya ilang araw ang nakakalipas, lumubog ang barko na sinasakyan ng kasintahan niya kasama amg kaibigan nito. Hindi niya 'yon matanggap.

Naisip niya na sana napigilan niya pa itong umalis... Naisip niya na kailangang may gawin siya rito. Para sakaniya at para sa kasintahan niya. May pangarap pa ito. May pangarap pa silang dalawa. Hindi niya hahayaang mawala nalang 'yon lahat.

Tumakbo si Veronica nang maka-recover sa sama ng tiyan at pumunta sa maraming tao. Tumigil na ang barko at nagsisiksikan na ang mga taong papasok sa barko at nakakasalubong ang mga papalabas na. Maraming humarang na gwardya at mas dumami ang mga tao. Hindi 'yon ininda ni Veronica. Kahit na naiiipit, sumugal parin siya. Nakakaapak man ng ibang tao ay hindi niya 'yon pinansin hanggang sa makarating siya sa harap ng isang gwardya na nakaharang at halos galit na dahil sa tulakan ng mga tao.

Ginamit ni Veronica ang pagkakataon na 'yon at agad siyang tumakbo papunta sa barko. Lumusot sa mga espasyo na pwede niyang lusutan at tinulak ang braso ng gwardya na nakatayo sa pinto dahilan kung bakit ito napahiga sa sahig. Wala nang pakealam si Veronica. Pumasok na siya nang tuluyan sa loob.

"Jack!" sigaw niya na ikinaalarma ng ibang tao sa loob.

"Hey, miss, do you have any ticket?" tanong ng isa sa mga tao na naroroon ngunit hindi ito pinansin ni Veronica at tumakbo na ito papunta sa ilalim ng barko. "Hey!"

"Jack!" sigaw niya ulit at luminga-linga sa paligid, may humawak sa braso niya dahilan kung bakit siya napalingon dito.

"Miss, do you have any ticket?" tanong nito muli.

"I'm looking for Jack Dawson, do you know where he is?" halos mangiyak ngiyak na sinabi nito sa lalake.

Kumunot ang noo ng lalake s sinabi nito, "Wha-"

"Veronica?"

Nakahinga nang mabuti si Veronica nang makita si Jack sa likuran niya. Para siyang maiiiyak nang makita niya 'tong muli. Agad siyang kumawala sa pagkakahawak ng lalake sa braso nito at nilapitan si Jack at sinalubungan ng yakap.

"Jack!"

"W-What are you doing here? In France?!" unang bungad ng kasintahan.

"Jack, you need to come with me. You need to get off!" she said hysterically.

"What are you saying?" kunot noong tanong ng kasintahan sakaniya.

"We should get off before it's too late! Believe me, Jack. Trust me! Let's go!" kinuha niya ang braso ng kasintahan at akmang hihilahin paalis ng barko nang pigilan siya nito.

"V-Veronica... I- I have something to tell you."

By the sound of his voice, natigilan si Veronica at napalingon dito.

"I can't go with you..." Jack said softly.

"What..." Veronica said, almost a whisper.

"I'm in love with someone else... I'm sorry..."

Veronica couldn't believe what she heard. It was only for hours and he's already fell out of love? And fell in love with someone else? All these years of their relationship, ganun nalang 'yon? She built a time machine to save his ass, tapos ganito?

Napailing si Veronica at effortless na tumulo ang luha mula sa mga mata niya. Jack looked away. As if he doesn't want to see her tears.

"I don't know what to say..." Veronica whispered while still puzzled.

Jack nodded, "I'm sorry. You can go back now. You deserve someone better."

Napailing nalang si Veronica. She wanted to slap him. But she couldn't. Instead, she turned her back on him. Hinawakan siya ng lalake palabas ng barko. And without looking back, she walked away.

She's thinking of saying the truth to people, pero naisip na niya ang consequences. These was destined to happen. So let it happen.

She didn't slap him. Or hurt him. Or think of hurting the girl he loves... Because as she walked away, she knows that Jack would suffer enough after this.

She's selfish. And she's impulsive.

But when she traveled back to the present, she more relieved than guilty.

It was destiny's choice.