Sen şimdi belki birkaç santimetre daha uzamış belki birazda kilo almışsındır. Olsun, gece kapatınca güneşin yüzünü herkes siyah olur. Sayende zatım gece ve gündüz dahil olmak üzere kararıyor. Sen gelmeden, yani ben henüz yaşamaya başlamadan evvel, gök gibi ferah ve maviydim. Sonra sen geldin, ben deniz oldum, derin ve engin bir deniz. Sonra sen bir gittin, bir daha kimse öyle gitmedi. Ben git gide siyahlanıyordum. Bambaşka birisi oluyordum artık, lacivert oluyordum. Ve sen lacivert sevmiyordun. Ben siyah oldum sonunda. Gece gibi, zifiri ve sonsuz. Sen siyah sevmiyordun yine. Sen beni sevmiyordun. Şimdi bu satırları bir gün okuma ihtimalinin olmamasına rağmen ben yazıyorum. Çünkü okunsun diye yazılmaz yazılar. Yazılması gerektiği için, yazılmazsa ölündüğü için yazılır. Hem okumanı da istemem. Okursan belki üzülürsün ve ben o zaman daha önce hiç işlemediğim bir suç ve vicdan azabıyla kahrolurum. Hiç aşık olmamış insanlar buna aptallık diyor. Oysa bir kez bile sevmiş olan insanlar beni hiç sevmemiş birini üzmekten bu kadar rahatsız olmama aşk diyor. Ve bir gün pişman olacaksın. Elbette bir gün, belki elli yıl sonra belki toprak üzerini örtmüşken. Seni bu kadar temiz ve saf, karşılıksız seven birini kaybettiğin için. Çok geç. Kendine iyi bak eski sevgilim...
