Dönmedolap

Katil Kim?

Neden?

Acaba beni o çatlak kadına mı tercih ediyor?

Sonra bir anda odanın ortasında bir ışık belirdi.Işığın ortasında da babam.Hala takım elbiseliydi ve elinde tahta boncuklardan yapılmış bir tesbih var.

-Babacım neden bana böyle yaptın?Şu an sıcacık evimizde oturmak varken neden hala bu loş ortamdayız? Neden?

Babam daha soruma bile cevap veremeden odaya bir kadın girdi ve tüm bu ambiyansı bozdu.Kadın her zamanki gibi mini etekli ağzında sakız bulunduran bir tip.Sanırım bu kadın da Buse Hanım olmalıydı.

Kadın odaya girdiği gibi babamın yanına geldi ve elini babamın omzuna yasladı.Sonra o rujlu dudaklarıyla babamın yanağına bir öpücük kondurup,adamın tüm otoritesini bozarak söze girdi.

-Ahh!Hayatım hala bu paçozla aynı ortamda bulunmaktan memnun musun?Şahsen ben hiç memnun değilim.Eğer senin için değersizse atalım gitsin.

Kadının biraz tiz biraz da kalın bir sesi var gerçi nasıl olduğunu ben de tam çözemedim ama şunu söyliyim sesinin tizliği aşırı rahatsız edici,kalınlığı da bir o kadar kulak tırmalıyor.Kısacası hayatımda duyduğum en berbat ses yaa da bana öyle geliyor.Her neyse...

-...

-...
Babam olacak o adama boş gözlerle baktım. Ama sadece baktım. Beni kaç yıldır yedirip içiren o adam değildi sanki. Bir de nasıl tereddüt ediyordu böyle?

-DEĞERSİZ!

Babamın bu sözleri karşısında yıkıldım.Resmen neye uğradığımı şaşırdım.Acaba babam kendinde miydi?Ne yapmaya çalışıyordu ki?İyice gözlerim doldu.Kendimi zor tutuyorum.Bir an dolu dolu gözlerle babama baktım ve...

-Babacım emin misin?

-Eminim!

-...

Sonra kadın o tiz sesiyle tekrar söze girdi.

-Ahh!Hayatım madem öyle sen bizi bir yanlız bıraksana.

-Peki bitanem.Çıkınca bana uğra bi.

-Tamam hayatım uğrarım.

Şimdi o çatlak kadınla karanlık bir odada baş başa kalmıştık.Bir anlık içimi çok yoğun bir derecede korku kapladı.Ne yapacağımı bilemedim.

Uzun bir sessizliğin ardından kadın yerdeki çakıyı aldı ve bana doğru yaklaşmaya başladı.Bir anda tek bir hareketle elindeki çakıyı boynuma yasladı.Sonra tam söze girecekken koridorun başından ayak sesleri duyulmaya başladı.Büyük ihtimalle babam beni bu çatlak karının elinden kurtarmaya geliyordu.Bir anda içimi ansızın bir mutluluk kaplayıverdi.Sonuçta artık babam beni kurtarmaya geliyordu güven duygusundan başka ne olabilir kiii?

Ben böyle kendi kendime babamı Superman yapıp düşüncelere dalmışken kapının açılmasıyla hepsinin tam bir hayalden ibaret olduğunu anladım.Anladım çünkü içeri giren babam değil,bizim şu çatlak kadının adamlarından biriydi.

Buse-çatlak kadın - adamın içeriye girdiğini görmedi fakat ayak seslerini duyduğu anda elindeki bıçağı benim elime tutuşturup şunları söyledi:

-Hadi!Hadi!Ne bekliyorsun?Hadi artık sapla şu bıçağı!

Kollarım dirseklerimden bağlı olduğu için ellerimi rahatça hareket ettirebiliyorum ama bunu yapamam ve yapmamalıyım da zaten.

-Hayır!Bunu yapamam!Hem neden böyle bir şey yapmamı istiyorsun?Neden?

-Hadi!Artık sapla şu bıçağı da kurtulayım şu çöplükten!

Bıçağı da bir güzel elime tutuşturdu oohhh mis...Al şimdi başına belayı.Bunun parmak izi var,görgü tanığı var,var oğlu var...

Bıçak elimde kaldı ve adam kapıda bizi izliyor.Kadın da bana çok yakın elimi hareket ettirsem bıçak kadına girecek.Ben olabildiğince elimi geri çekmeye çalışırken kadın da gittikçe bıçağa yaklaşıyor.

En sonunda Buse elimle birlikte bıçağı da tutup kendine sapladı...

Kapıdaki adam da tüm bu olanları gördü...

Her pazar günü yeni bölüm ile sizlerleyiiim :)

I ♡ you...