Dutch Twilight Story: Emma Cullen

Dutch Twilight Story

Proloog:




Ik opende mijn opende mijn ogen en keek mijn simpele bediendenkamer door. Toen besefte ik dat het een speciale dag was; ik was negentien! Niet dat iemand me hier mee zou feliciteren of aandacht aan zou besteden, maar ik was blij. Vandaag was mijn laatste werkdag, ik zou verlost zijn van dit huis vol met verwaande en egoïstische mensen. Ik woonde en werkte hier al sinds dat ik dertien was. En mijn hoogste prioriteit was om voor Lady Georgina te zorgen, de dochter van de baron. Wat een verwend nest was dat zeg. Ze was zeventien en uiterst arrogant. Ik stond op, friste me op en kleedde me aan. Ik liep de gang op en keek naar het uurwerk aan de muur. Het was half zes s'ochtends. Ik stond al jaren zo vroeg op en ik was er gewend aan geraakt. Ik ging naar Georgina's kleedkamer en legde haar jurken voor de dag klaar; een voor de dag en een voor het bal van vanavond. Het bal was ter ere van het derde huwelijk van de baron. Vieze papzak. Morgen zou ik ontslag nemen en naar Londen vertrekken om te werken als verpleegster in het koninklijke ziekenhuis. Maar eerst nog deze dag overleven. Ik begon met mijn dagelijkse taken; al Georgina's vertrekken opruimen en haar was doen. Het was ondertussen negen uur. Georgina zou zo wel wakker worden. Ik liep naar de keuken en zag Lily, de hoofdhofdame, bij de ontbijttafel staan. " Goedemorgen lieve schat en gefeliciteerd" zei ze vrolijk. " Goedemorgen en bedankt" antwoorde ik. Ik maakte Georgina's ontbijt klaar en Lily zei: " Lieffie, ik wil dat jij geniet van je laatste avond hier, dus ik wil dat je mijn taak als begeleidster van Georgina voor vanavond overneemt." "Dat kan niet Lily, dat mag alleen de hoofdhofdame doen!" "Zeg maar tegen Georgina dat ik ziek ben" zei Lily lachend en ze duwde me de keuken uit. Met het ontbijt in men handen kwam ik dokter Cullen op de gang tegen, de arts van de baron. Hij was altijd heel aardig, zelf tegen de bedienden. "Je ziet er vrolijk uit Emma!" zei hij lachend. "Ben ik ook" antwoorde ik vrolijk terug. Ik ging Georgina's kamer binnen en zag haar aan haar kaptafel zitten. "Uw ontbijt mevrouw." Ik gaf haar het ontbijt en ging haar haren doen. " Ik moet u vertellen dat niet Lily, maar ik u vanavond zal begeleiden naar het bal." " Ik vind het prima, zolang je maar niet aan dokter Cullen zit. Hij is een echte heer. Mijn vader zei al dat hij een goede huwelijkskandidaat zou zijn." "Dat zou inderdaad geweldig zijn." antwoorde ik braaf. Nadat Georgina er weer fris en fruitig uitzag, zei ze tegen mij: " Kies een jurk voor vanavond uit, maar je mag er absoluut biet mooier uitzien dan ik!" Ik koos een simpele, maar prachtige lichtblauwe jurk uit, die goed paste bij Georgina's jurk, die ook licht blauw was, maar ook veel uitbundiger.




Het bal was geweldig. Ik moest dan wel de hele avond bij Georgina zijn, maar het was het waard. Tijdens het dansen kwamen er nieuwe gasten, maar ik vond ze er merkwaardig uit zien. Ik zei niks, gelukkig had ik een goede zelfbeheersing. Terwijl Georgina aan het dansen was met haar vader, stond ik aan de zijlijn, aan het opletten wat er allemaal gebeurde. En toen ging alles heel snel. Ik zag een van de merkwaardige mannen iets uit zijn zak halen en op de grond gooien. Een ontploffing volgde snel. Ik vloog tegen een pilaar op, stootte mijn hoofd en viel van een enorme hoogte op de grond. Het laatste wat ik kon zien was chaos. En toen werd alles zwart.




Ik kan me niet herinneren hoe ik stierf. Het enige wat ik nog weet, is hoe twee sterke handen me uit het puin haalde en me optilden. En toen vloog ik. Hij bracht me naar een grot in een bos. Ik herkende zijn stem. Dokter Cullen. Hij zei dat het hem speet voor wat hij nu ging doen. Ik snapte het niet, maar dat ging snel voorbij. Een brandend gevoel begon bij mijn hand. Het breidde zich uit. Ik stond in brand! Ik had nog veel liever tien klappen tegen men hoofd gehad inplaats van dit..... Vaag hoorde ik een stem tegen me praten: "Hou vol, het is bijna afgelopen." Wat was bijna afgelopen, de pijn? Mijn leven? De tijd vloog voorbij, ik wist niet hoelang ik al zo was. Toen begon de pijn minder te worden. Het werd overal minder, behalve bij mijn hart. Daar bereikte de pijn het hoogtepunt. Het moest stoppen, nu! En toen stopte het. Opeens hoorde ik dokter Cullen tegen me praten; "je kan je ogen nu openen." En dat deed ik.