Dutch Twilight Story: Emma Cullen

Hoofdstuk 14

Jack zat op een kei in de tuin van het huisje van Edward en Bella. Hij gooide kleine steentjes in de vijver en keek hoe de kringetjes ontstonden in het water. Zijn ogen waren rood. Hij had gehuild. Ik liep door het tuintje. De bloemen stonden midden in de bloei. Ik ging naast hem zitten. Het duurde even voordat hij me aankeek.

'Waarom heb je me het niet verteld?' vroeg hij. Ik keek hem aan. Zijn rood doorlopen ogen zorgden ervoor dat ik me nog schuldiger voelde en ik kon slecht uit mijn woorden komen.

'Luister Jack,' begon ik, 'ik ben opgegroeid op een plek waar ik mijn emoties leerde weg te stoppen. Ik moest altijd voor een ander zorgen, onzelfzuchtig zijn. Ik had maar enkele vrienden en die zijn allemaal tijdens dezelfde nacht gestorven. De nacht van mijn transformatie.

Hierdoor ben ik ook al sinds mijn hele vampierenbestaan alleen. Ik ben onbekend met relaties. Liefdesrelaties dan. Ik voel voor mijn vampierenfamilie zo veel liefde, ze zijn mijn broers en zussen. Maar nog nooit had ik ook maar een beetje meer voor iemand gevoeld. Totdat jij op mijn pad kwam.

Je betoverde me, je gaf me zo'n licht en gelukkig gevoel. Maar dit was zo onbekend voor me. Dus ik besloot om jou en dat gevoel te koesteren. Ik wilde je gelukkig maken. En toen ik die brief van je moeder las, brak mijn versteende hart. Ik wilde niet dat jij je hetzelfde zou voelen als ik me het grootste gedeelte van mijn leven had gevoeld. Ik wilde je beschermen.

Maar toen we in Forks aankwamen, begon de last steeds zwaarder te worden. Het knaagde aan me. Ik realiseerde me dat ik het recht niet had om zoiets aan jou te ontzeggen. Ik vertelde het aan Edward. Wij hebben de meest sterke broeder-en-zuster band van iedereen. En de rest weet je.'

Ik hield eindelijk op met praten. Ik liet hem even alle nieuwe informatie verwerken. Hij pakte mijn hand. 'Het spijt me dat ik zo reageerde, Emma. Ik had meteen moeten weten dat jij ook verdrietig was en dat je niet wist wat je moest doen.'

Hij stond op en liep door het tuintje. Na een paar seconden stond ik ook op. We stonden bij de rozenstruiken. Hij draaide zich om en legde zijn handen op mijn wangen. 'Door dit alles weer ik eindelijk wat ik wil. En dat ben jij. Jij bent de enige voor mij, Emma. Ik wil niets liever dan jou voor de rest van je leven te beminnen.'

Hij ging op een knie zitten. Ik hield mijn adem in. 'Emma Cullen, jij bent de liefste, mooiste, slimste en meest dappere vrouw die ik ooit heb ontmoet. Wil jij mij de eer verlenen om de rest van jouw onsterfelijke leven met mij te delen?' Hij haalde een zwart doosje tevoorschijn en deed deze open. Er zat een prachtige ring in, die eruit zag alsof hij van bladeren gemaakt was (https://www.google.nl/search?q=leaves+engagement+ring&client=safari&hl=nl&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=VDiLU9HtFsGsO6SngZAL&ved=0CAcQ_AUoAQ&biw=320&bih=356#facrc=_&imgrc=dz42HvVQj-o6mM%253A%3Bi2KZCmOCWMYoLM%3Bhttps%253A%252F%252Fimg0.etsystatic.com%252F023%252F1%252F7939246%252Fil_340x270.502622540_sxa1.jpg%3Bhttps%253A%252F%252Fwww.etsy.com%252Fmarket%252Fleaf_ring%3B340%3B270).

Ik hoefde er niet over na te denken. 'Ja. Dat wil ik.' Hij schoof de ring om mijn linkerringvinger en nam mijn gezicht in zijn handen voor een gepassioneerde kus. En zo stonden we tussen de rozen. Er had van alles kunne gebeuren. Maar wij hadden niks in de gaten. Alleen wij samen bestonden nog.