Dutch Twilight Story: Emma Cullen

Hoofdstuk 13

Zes weken later

Emma's POV

Ik keek hoe Jack samen met Emmet naar een basketbalwedstrijd keek. Beide waren ze zo gefocust op het televisiescherm, dat ze amper in de gaten hadden dat ik ze zat aan te kijken. Nou ja, Emmet misschien wel, maar hij negeerde alles en iedereen als er een wedstrijd op tv was.

Jack zat naast hem, met een basketballpetje op zijn hoofd. Hij voelde zich helemaal thuis hier. Zes weken waren verstreken sinds dat ik zijn moeders brief had gelezen. En al meer dan zes weken lang had ik het voor hem verzwegen. Dat zijn bloedeigen moeder zowat stervende was.

'Emma,' zei Edward, 'kan ik even met je praten?' Ik werd wakker gemaakt uit mijn gedachten. 'Natuurlijk.' zei ik. Hij leidde me naar zijn oude slaapkamer, die nu van Renesmee was. Ze vond het soms leuk om hier te logeren. Het was hier in deze kamer of bij mij. Ze sliep graag bij mij.

'Ik denk dat het hooguit tijd wordt dat je aan iemand verteld wat er aan de hand is. Al weken blokkeer je expres je gedachten en ik zie dat je er niet helemaal bij bent.' Hij zag er bezorgd uit.

Hij had ook het recht om bezorgd te zijn. Ik was zijn zus. Zijn grote zus. Ik was al bij Carlisle voor hem, voor Esmé. Wij hadden de allersterkste broer en zuster-band.

'Edward,' begon ik twijfelend, 'ik weet niet of ik dit zomaar aan iemand kan vertellen.' 'Maar je moet het aan iemand vertellen,' zei hij vastbesloten, 'je kan het niet eeuwig voor jezelf houden.'

'Nee, inderdaad,' geef ik toe, ' daar heb je gelijk in.' Maar toch is het iets zwaars om te vertellen. Ik weet niet hoe ik het over mijn hart verkrijg om het aan iemand te vertellen, ook al is het iemand die Jane niet kende.

'Toen ik terug uit Londen kwam had ik zo'n extreme behoefte om met iemand te praten' zei ik,' maar zodra ik de kans kreeg kon ik het niet.' Edward keek me aan. 'Je hoeft het niet te zeggen. Als je er even aan denkt dan weet ik het. En dan kan ik je helpen.'

Ik keek hem aan en knikte. Ik gaf toe aan mijn stress en dacht aan mijn problemen. Ik zag de blik in Edward's gezicht veranderen. 'Arme Jane. Arme Jack.' 'Nu weet je het,' zei ik verhit,' en wat moet ik nu doen? Naar Jack toe lopen en hem zeggen dat zijn moeder misschien wel op sterven ligt?'

'Wat?' zei Jacks stem. Ik draaide me vliegensvlug om en ik zag hem in de deuropening staan. 'Jack, ik........' maar ik kon niet op mijn woorden komen. Hij liep naar me toe. 'Hoe kon je dit voor me verzwijgen? Hoe kon je zoiets verschrikkelijks over mijn bloedeigen moeder me ontzeggen?'

'Jack, weet dat Emma dit deed om je te beschermen van de pijn die nog komen moest. Zodra jij getransformeerd zou worden, zou het contact met je moeder verbroken moeten worden.' zei Edward. 'Houd je hier alsjeblieft buiten, Edward!' riep Jack. Hij keek me met een hartverscheurende blik aan en rende weg.

Ik nam niet eens de moeite om achter hem aan te lopen. Ik ging op het bed zitten. Als ik zou kunnen huilen, dan zou ik het nu doen. Edward ging naast me zitten. Ik omhelsde hem en vroeg hem: 'wat heb ik gedaan?' 'De waarheid vertelt. Misschien niet in een directe manier, maar je hebt het gedaan.'

Voor ik nog iets kon zeggen stormde Alice de kamer in. 'Emma! Je moet nu achter Jack aan! Leg hem alles uit!' Ik keek haar aan. Ze had een visioen gehad. En dit was eentje waaraan ik me moest houden.