Emmyth 3: Vleugels

Epiloog

POV. Emmyth
"Neehee mam, ik heb echt geen zin om de taart te versieren! Het nieuwe seizoen van 'Help! Fashion!' begint net! Deze aflevering gaat over vleugelwarmers voor de winter, dat kan ik echt niet missen!" Hoor ik Iri en Elysia vanuit de woonkamer roepen nadat ik had voorgesteld dat ze me zou helpen voor het grote bruiloftsdiner voor Airyn. Ja, je hoort het goed, ze gaat trouwen. De Elf met wie ze in het huwelijksbootje stapt heet Eldrin en hij is echt een schat. Hij is best knap en hij past perfect bij Airyn. Ze zijn bijna elkaars kopieën. Ik ben zo blij voor haar, stiekem ben ik ook blij dat ze nu niet meer elke dag ijs en taart op mijn bank zit te eten uit zelfmedelijden. Maar ik heb beloofd te helpen bij het grootse diner van morgen, dus nu sta ik hier in m'n eentje een vijf lagen taart te maken, maar genoeg over mijn kookkunsten.

Het is nu zeventien jaar geleden, de strijd tegen Nesryn. Soms vergeet ik gewoon dat het ooit is gebeurd, maar soms herinner ik het me als de dag van gisteren. De weken erna bleven erg depressief voor de meeste elfen, gewoon omdat er zoveel elfenlevens verloren zijn gegaan, maar na twee maanden begon de stemming op te klaren en werden er zelfs feestjes gegeven om te vieren dat er geen dreiging meer was. Naar het eerste feestje ben ik zelf ook gegaan, maar daarna niet meer. Ze behandelden me als een soort held, maar ik voelde me nog steeds niet zo. Gelukkig kan ik die gevoelens nu opzij zetten en gewoon gelukkig zijn, samen met mijn familie.

Toen de strijd voorbij was, was ik zestien en Fin achttien. We hebben twee jaar gewacht en toen ik eindelijk achttien was zijn we getrouwd. Het was een van de mooiste dagen van mijn leven, vooral omdat ik me toen zo intens verliefd voelde. De ceremonie werd gehouden achter een waterval, in een prachtig verlichte grot. Twee jaar later, toen ik twintig was volgde ik in mijn moeders voetstappen en kreeg jong mijn eerste kind. Dat was Elysia. Ik weet niet meer precies waarom, maar die naam is zo bij me blijven hangen, en het paste perfect bij haar. Ze is nu 13 jaar oud en lijkt erg op mij, hetzelfde groene haar -het zit in de familie- , hetzelfde gevoel voor avontuur, en nog veel meer om op te noemen. Ze is wel een enorme puber, ik laat haar dan ook met rust als ze tv zit te kijken, maar ze is echt geweldig lief. Ze heeft zoals we al verwachtten alle krachten, maar we leren haar er voorzichtig mee om te gaan. Zo komen er geen ongelukken van. Twee jaar later kwam Iri. Ze is nu elf jaar en gelukkig nog niet niet in de puberteit. Iri lijkt meer op Fin, ze heeft donkerbruin kort, piekerig haar en is erg heldhaftig. Ze wil altijd alles zelf doen. Ze is lief tegen Fin en mij, maar ze kan soms wel een stevige ruzie hebben met Elysia. Meestal valt het wel op te lossen, maar het is een keer gebeurd dat ik ze betrapte op aan elkaars haren trekken. Soms vind ik achter de bank nog een pluk.

We wonen trouwens niet in het paleis. Daar wonen mijn ouders nog. Ze zijn nog steeds de regeerders en zullen dat ook blijven tot hun dood. Dan moet ik beginnen, maar ik hoop dat dat dat nog een hele lange tijd duurt. We wonen met z'n vieren in een knus boomhuis in het centrum van Nandor, als je tweehonderd meter rechtdoor vliegt kom je een kruising tegen met afslagen naar bijna alle andere steden. Er staan wel veel dozen in de woonkamer, over een maand gaan we namelijk verhuizen, we hebben zeer binnenkort een extra kamer nodig.

Inaya woont nog steeds bij haar ouders, ze heeft helaas geen geluk in de liefde gevonden, maar besefte op een gegeven moment dat de mensen van wie ze het meeste houdt toch wel haar ouders zijn. Ze is dan ook erg gelukkig, we bezoeken haar ook vaak en doen vaak leuke dingen buitenshuis.

Ik denk nog vaak aan mijn leven van vroeger. Overleven in de mensenwereld. Het was me het avontuurtje wel. Ik mis sommige mensen soms nog steeds. Zoals Daan, ik heb geen idee wat er van hem terecht is gekomen... Maar ik weet dat ik eigenlijk ook niet meer terug mag gaan naar de mensen, het is tegenwoordig gevaarlijk. Ik hoop in ieder geval dat hij het fijn heeft, hij was een van mijn beste vrienden toen ik nog dertien was. Pfoeh, wat is dat lang geleden zeg. Ik ben nu drieëndertig jaar, Fin vijfendertig. Bij elfen is dat niet heel oud want de meesten worden over de honderd en dan sterf je nog jong, dus ik heb nog wel eventjes te gaan. Maar daar denk ik nu niet aan. Ik leef vooral in het moment. Momenteel spuit ik mijn zelfgemaakte slagroom op de bovenste laag van de taart, zittend. Staan gaat tegenwoordig niet meer zo makkelijk. Ik ben in verwachting van mijn derde kind, en ik voel me net een olifant. We hebben laatst ontdekt dat het een jongetje wordt. Fin en ik schrokken wel een beetje toen we erachter kwamen, we vonden twee kinderen eigenlijk wel genoeg, maar sinds ik hem voel schoppen zijn we helemaal verliefd. We hebben nog geen naam besloten, vooral omdat Elysia telkens protesteert.
"Met zo'n naam zou ik echt niet rond willen lopen!"
"Ehm, mam, volgensmij is dat een ziekte."
"Waar heb je die naam vandaan? Het bejaardentijdschrift uit de middeleeuwen ofzo?"
Zo kwamen we telkens weer op niets uit. We hebben nu maar gewoon besloten om hem een naam te geven zodra hij geboren is, dan zien we gelijk wat bij hem past.

Mijn ouders waren ook gelijk overenthousiast. We moeten nu ook minstens vijf keer per week langskomen om ze tevreden te houden dat alles goed gaat. Voor de rest doen ze ook echt heel lief. Na het eind van de strijd heb ik een sterke band opgebouwd met mijn ouders en hij is gelukkig nooit meer weggegaan.

Als ik er over na denk, hebben we nu een geweldig leven, ik had me dit vroeger nooit kunnen voorstellen. Maarja, niemand weet ooit echt wat de toekomst zal brengen, ik al helemaal niet.