Emmyth 3: Vleugels

Hoofdstuk 5: Een weerzien

HOOFDSTUK 5
POV. Airyn
Kwaad en geïrriteerd land ik met een bons op een van de vele platformen rond de bomen. Nou ben ik ook nog een verdwaald! Het was een grote fout om er in m'n eentje op uit te gaan. Emmyth woont hier al haar hele leven, maar ik kom uit de mensen wereld... Ik mag dan nu wel een half-elf zijn, richtingsgevoel heb ik nog steeds niet, zeker niet in een land waar ik nog nooit ben geweest. Ik leun achterover tegen de dikke, knoestige stam van een oude eikenboom. "Pffffffffffffffffff". Zucht ik hard. Waar ben ik aan begonnen? Ik dacht, ik ben nou toch een waterelf, dan kan ik (als we toch niet terug naar huis kunnen) net zo goed bij de waterelfen gaan wonen. Ik heb meerdere beschrijvingen van Emmyth gehoord over waar ze wonen, en ik dacht dat ik het daarmee wel zou kunnen vinden. Fout gedacht dus. En nou zit ik hier, hoog boven de grond zonder iemand bij me. Oh, fijn, nou begint het ook nog eens te regenen! Ik kan geen kant op, want als ik opstijg, zullen mijn vleugels kletsnat worden en pletter ik naar beneden! Oh nee! Ik besef me net, Emmyth en Fin zijn ook nog aan het vliegen! Dadelijk gebeurt er iets! Met Fin dan, natuurlijk, Emmyth kan me op het moment helemaal niks schelen.
Ik schrik van mijn eigen gedachte, hoe kan ik zo veranderd zijn? Ik moet terug, ik moet ze weer vinden. Maar eerst, wachten tot die stomme regen stopt.

POV. Emmyth
Zo, daar vliegen we weer, hoog boven de harde grond. We hebben mijn huis achter ons gelaten, daar waren geen antwoorden te vinden. Gelukkig hebben mijn ouders toegegeven en ze geloofden me eindelijk. Maar we hebben wel een cruciale beslissing genomen. Aangezien Airyn ervandoor is, hadden we een extra elf nodig, met z'n drieën wordt het al moeilijk om Nesryn te verslaan. We hebben dus mijn zusje meegenomen. Inaya was vastbesloten om me niet nog een keer te laten gaan, en ja... De extra hulp konden we niet weigeren.
"Hèh, getver! Het begint te regenen!" Roept Inaya uit als de eerste natte druppels uit de lucht komen vallen. "Laten we het dichtstbijzijnde platform zoeken en gaan schuilen." Stelt Fin voor als ook hij de druppels uit zijn gezicht moet vegen. Gelukkig zien we na ongeveer 600 meter vliegen een klein platform bij een oude eik. Hmmm, blijkbaar hadden meer mensen het idee om daar te schuilen. We landen zo snel mogelijk. Ik denk dat we hier nog wel even vast zitten, kan ik ons net zo goed even voorstellen, dat is wel zo beleefd. "Hallo, ik ben Emmyth, en dit zijn Fin en Ina-" begin ik, maar ik stop voordat ik mijn zin kan afmaken. Natuurlijk moest dit weer gebeuren, typisch weer dat mij dit overkomt. Airyn staat recht tegenover me.