Ο καινούργιος μαθητής

Κεφάλαιο 31

Το τωρινό αντίο δεν πονάει τόσο όσο οι αναμνήσεις στο μέλλον...

Ο ΈΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ
......

-Αύριο φεύγω..
-Λες να μην το θυμάμε;
-Ναι το ξέρω
-Να έρθω να σε βοηθήσω;
-Σε τι;
-Να πακετάρεις!
-Ναι αγάπη μου..
Ακούγεται πολύ θλιμμένος. Τι θα κάνω χωρίς εκείνον.

...........

-Φοβάμε. Μην με ξεχάσεις και χαθούμε. Φοβάμε. Πώς θα έχουμε σχέση από τόσο μακριά; Πως θα σε νιώθω δίπλα μου; Πως θα σε αγγίζω;
-Μαρίνα το ξέρω αλλά θα..
-Δεν γίνεται. Δεν θέλω να γίνει με τίποτα ολο αυτό αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Σταύρο.. Πρέπει να..
-ΟΧΙ!
-Ναι Σταύρο! Πρέπει να.. να.. χ-χωρίσουμ-με.. λέω τραβλίζοντας. Δεν μπορώ να έχω τέτοια σχέση..
-ΓΑΜΩΤΟ! λέει και κοπανάει τον τοίχο με όλη του την δύναμη. ΣΕ ΘΕΛΩ ΤΕ ΜΑΡΙΝΑ..
-ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.. είπα. Δεν μίληγε. Απλά κοίταγε αλλού. Θα ορκιζόμουν πως είχε βουρκώσει. Πήγα και τον αγκάλιασα από πίσω. Του φίλησα απαλά την πλάτη. Γύρισε και πιάνοντας με από την μέση με ανέβασε στην αγκαλιά του. Ένιωθα τα υγρά δακρυά του στον ώμο μου.
-Σαγαπάω.
-Σαγαπάω, είπε και με φίλησε τόσο παθιασμένα.
-Απλά μην φύγεις.. του λέω με δάκρυα στα μάτια.
-Δεν γίνεται αλλιώς. μου λέει.
Ξαφνικά με αφήνει απαλά στο κρεβάτι..
-Πρέπει να κοιμηθώ νωρίς αγάπη. Αλλιώς θα χάσω την πτήση.
-Να την χάσεις.
-Δεν πρέπει.
-Καταλαβαίνω. είπα καιε δάκρυα κατέβηκα σπίτι. Πήγα στο δωμάτιο και έπεσα στο κρεβάτι. Δεν έπρεπε να χάσω και εγώ την πτήση του. Το τελευταίο αντίο.

Writer's POV

Η Μαρίνα και ο Σταύρος. Είχαν περάσει αρκετά μαζί. Από την πρώτη ματιά ως το τελευταίο φιλί. Ο Σταύρος την πρώτη μέρα ήταν τόσο ανχομένος. Μπήκε στην τάξη. Φοβόταν να κοιτάξει γύρω παραμόνο κάτω. Γυρνάει όμως το κεφάλι του και στο πρώτο θρανίο βλέπει μια κοπέλα. Μια κοπέλα διαφορετική από της άλλες. Ανταλλάζαν ματιές σε όλο το μάθημα.
Η Μαρίνα βλέπει ένα αγόρι που δεν είχε ξαναδεί να μπαίνει μέσα. Ήταν πολύ διαφορετικός. Την κοίταξε διστακτικά. Η Μαρίνα ντρεπόταν γιατί την κοίταγε σε όλο το μάθημα.
Εκείνη την μέρα.. Την ημέρα που ήταν στο σπίτι του Σταθρου πριν το όνειρο. Τι όμορφη μέρα.
Την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ο Σταύρος έκανε την Μαρίνα να νιώθει τόσο όμορφα και το ίδιο η Μαρίνα τον Σταύρο. Γιαυτό ταιριάξαν τόσο. Εκείνη την μέρα όμως με τον Γιώργο που τους έπιασε ο Σταύρος. Η καρδιά του Σταύρου έγινε χίλια κομμάτια. Όμως την συγχώρησε πολύ γρήγορα γιατί την αγαπούσε πραγματικά και την ήθελε δίπλα του δεν ήθελε να την βλέπει να κλαίει. Τόσο καιρό ο Σταύρος προσπαθούσε να γίνει καλύτερος για εκείνη. Να είναι όσο πιο καλός γινόταν. Δεν ήθελε να δίξει στην Μαρίνα τον άλλο του εαυτό. Διλαδή αυτόν που βρλιζει παραπάνω, πίνει. Απλά τον έκριψε καλά για εκείνη. Γιατί ήθελε να ήταν χαρούμενη. Όταν την είχε στην αγκαλιά του ένιωθε τόσο δυνατός. Και δεν μπορούσε χωρίς εκείνη. Απλά δεν γινόταν. Και τώρα δεν γίνεται να είναι μαζί.

...................

Μαρίνας POV

Ανοίγω τα μάτια και βρίσκομαι κάτω από τα παπλώματα. Ήμουν με τα ρούχα και η μάσκαρα είχε κυλίσει σε όλο μου το πρόσωπο. Το.ρολόι λέει 10.30.
..
.
.
-ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΖΙ;; ΠΗΓΕ 10.30 ΚΑΙ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΦΕΥΓΕΙ 10.45.
Βάζω γρήγορα παπούτσια και βγαίνω έξω να βρώ ένα ταξί το γρηγορότερο. Μπένω σε ένα.
-Που πάτε;
-ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΓΡΗΓΟΡΑ.
-Καλά κοπέλα μου ηρέμισε.
-ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΥΡΙΕ.ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ.. ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΠΤΗΣΗ ΦΕΥΓΕΙ 10.45!! ΑΠΛΑ ΓΚΑΖΩΣΕ ΤΟ ΤΩΡΑ!!! λεω ουρλιάζοντας
-ΜΑΛΙΣΤΑ!! ΘΑ ΣΕ ΠΑΩ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΠΙ ΚΑΙ ΦΙ!
-ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΟΥ ΣΩΖΕΤΕ ΤΗΝ ΖΩΗ!!
Κιώμος φτάσαμε γρήγορα. Η ώρα λέει 10.44. Τρέχω.
-Γειά σας εδώ είναι η σειρά για την πτήση 5;
-Ναι αλλά όλοι μπήκαν μέσα.
-ΤΙ;;
-Ναι κυρλια μου τώρα σας παρακαλώ φύγετε.
-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΆΝΟ!!
-ΤΙ ΛΕΤΕ ΚΑΛΕ;; ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
-ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΤΟΜΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΑΝΤΙΟ!!
-ΑΧ ΘΕΕ ΜΟΥ ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΖΕΥΓΑΡΙ!!
-ΚΑΛΑ ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΝΟΙΓΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΠΑΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ!! είπα και έτρεξα στην πόρτα.

ΣταύροςPOV

Η Μαρίνα δεν ήρθε. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Απλά δεν ήρθε. Άκουγα μουσική και βλέπω από το παράθυρο του αεροπλάνου την γιγάντια τζαμαρία του αεροδρομίου. ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!! ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΡΙΝΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΤΡΑΒΑΝΕ;;
-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΤΗΣΗ!! φωνάζω.
-ΤΙ ΛΕΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!;!; λένε σοκαρισμένοι οι γονείς μου.
-Σαςπαρακαλώ αυρό είναι αδύνατο! λέει η αεροσυνοδός.
-ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ. λέω και τρέχω στην πόρτα. ΑΝΟΙΞΤΕ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!! ΦΩΝΑΖΩ.
-ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΥΡΙΈ ΜΟΥ!! λένε και με τραβάνε κάποιοι.
Κατάφερα και κάπως άνοιξα την πόρτα.

Μαρίνας POV

Κατάφερα και μετά απο πολύ τράβηγμα άνοιξα την πόρτα. Τρέχω έξω. Βλέπω τον Σταύρο και τρέχω στην αγκαλιά του. Δίνουμε το πιο δυνατό φιλί.
-Έκανες τόσα για μένα; μου λέει ο Σταύρος.
-ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ!! λέω και τον φιλάω. Φιλιόμασταν για ώρα μέχρι που νιώθω χέρια από πίσω μου να με τραβάνε. Ξαφνικά απομακρυνόμαστε.
-ΑΝΤΙΟ! μου φωνάζει.
-ΑΝΤΙΟ! λέω κλαίγοντας.

Γειά σας... Χμ ναι αυτά δεν τα περίμενε κανείς από την Μαρίνα. Ελπίζω να σας άρεσε και να σας συγκίνησε έστω και λίγο αυτό το κεφάλαιο.. Τα λέμε!💗💗