Princess Battle

~9~

Edited 6-1-19

Ergens zat ik nog wel met de woorden van Alexandra ik moest nu beter uitkijken stel dat ze wel wat gaat doen. Ze was altijd nog de onbetrouwbare bitch die in 1 hand omdraai en voor kan zorgen dat ik in het ziekenhuis lig. Maar telkens als ik wat at checkte ik het gewoon stel dat het wel iets was.

Natuurlijk moest ik gewoon mijn lessen volgen en vandaag mochten we eindelijk naar buiten, natuurlijk zonder jurkjes en poespas. Gewoon als mijn normale zelf. En de camera crew.

Kerry en ik hadden voor genomen om samen met Madison naar cookies&coffee te gaan, oke het was een uur rijden maar het kon en mocht.

Ik trek in de ochtend een mooie zomer jurk aan met een hoed en mijn handtas. Onderweg was er natuurlijk van alles ten eerste de band raakte lek op een verlaten bosweg, gelukkig is het gelukt met z'n 3e en de cameraman die niks deed, ja alleen filmen. Ik kan wel nu een meisje zijn dat in een kasteel woont maar ik blijf een sterke meid.

Verder toen we dus met de band bezig waren kwam er een vrouw aan, haar haar was vies en vettig en haar kleren oud en verscheurd. Natuurlijk vroeg ze om een lift. Maar al onze plekken waren vol. Overigens leek de chauffeer een goed idee om er snel van door te gaan. In mijn tas had ik nog ergens een appel mee gepikt van de fruitmand. Ik vind dat ik die mee mag nemen kom op anders staan ze er voor niks.

Natuurlijk heb ik de appel niet zelf op gegeten maar de vrouw die me volgens mij eeuwig dankbaar was.

Uiteindelijk kwamen we eindelijk bij cookies&coffee aan en is Madison aan het wachten op onze normale plek en Onze coffee latte's stonden klaar. Zelf wou ik ook nog even naar mijn huis en ben na een uurtje naar mijn huis gegaan, dat heb ik lopend gedaan.

Ik stond voor de deur maar niemand was thuis. Gelukkig zat de bakker om de hoek. Ik loop naar binnen. Emma staat achter de toonbank met een klant. 'Celeste!' Roept ze en rent naar me toe. 'Lieverd! Wat doe je hier!' Gilt ze. 'dagje vrij.' Mompel ik terwijl ik haar nog stevig knuffel. Ook komt Alicia naar binnen lopen. 'Celeste?' Vraagt ze terwijl ik me uit de knuffel met Emma trek.

Dit was een geweldige middag! We hebben nog een uurtje lekker gekletst en toen moest ik terug naar het kasteel.

Bij het kasteel aan gekomen moesten we natuurlijk in onze jurken worden gehesen en als de donder naar beneden gaan, want als de prins wat wilde vertellen wilde je niet te laat zijn.

Ik was overdonder door het nieuws maar vanaf nu mogen we geen enkel contact met de buitenwereld hebben. Geen brieven, geen berichten niet eens buiten de deuren van het kasteel komen. Natuurlijk is er altijd nog meer de prins heeft gezegd dat deze dagen zwaar gaan worden dit word voor sommige zo zwaar dat ze opgeven.

Natuurlijk was ik bang, natuurlijk vond ik het erg dat ik vanaf morgen geen contact met mijn familie kan hebben! Maar ik wil hier toch wel graag blijven. En ik heb ze net nog gezien.

Vanavond is de laatste dag dat ik met mijn telefoon mocht bellen of appen, niet dat ik dood ga maar ik houd er van om na een dag draaien met mijn nichtje te berichten over van alles en nog wat.

'Celeste ik moet je wat vertellen.' Hoor ik de stem van mijn oom zeggen als ik net 1 minuut met hem aan het bellen ben. 'Wat is het?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Het gaat niet zo goed met Emma.' Zegt hij serieus. 'Wat is er dan?' Vraag ik, ik voel dat paniek mijn lichaam over neemt. 'Emma heeft kanker.' Deze woorden komen als een klap aan en ik voel dat heel mijn lichaam begint te trillen. 'En de dokters weten nog niet eens of ze beter word.' Ik durf niet te antwoorden bang dat mijn stem overslaat, maar eerlijk gezegd weet ik ook niet wat ik moet zeggen.

Ondertussen is de telefoon uit mijn handen gegleden en ligt nu op de grond, ik hoor Quint nog praten maar ik ben verdoofd. De tranen lopen over mijn wangen en in zak stil op de grond. Mijn lichaam is verstijfd en mijn hoofd is op hol geslagen. Ik kan niet weer iemand verliezen die me veel waard is!

Als ik mijn lichaam weer normaal kan bewegen pak ik snel mijn jas en schoenen en loop naar buiten, ik wil naar huis.
Als ik nu naar huis ga dan zitten hun nog meer in de schulden.
Als ik achter in de tuin zit zak ik neer op de grond en barst weer in huilen uit.
Waarom moet dat mij weer gebeuren?!