Princess Battle

~10~

Edited 6-1-19

Harde snikken verlaten mijn mond en ik kan ze niet meer stoppen. Het enige geluk van de afgelopen uren is dat ik hier om 8 uur in de avond achter in de tuin zit te huilen en waarschijnlijk niemand me kan horen.

Tenminste dat is wat ik dacht, want natuurlijk ik was weer verdoemd. Dit was net zoals bij iemand die je leuk vond van school: wil je hem zien vind je hem nergens en wil je hem niet zien is hij er altijd.

'Wat is er aan de hand?!' Had hij in paniek gevraagd ik bleef snikken, alles ging als een roes. En ik was al snel vergeten wat hij me allemaal vroeg, het enige wat ik nog wist was dat ik niet antwoordde.

Ik lag ondertussen huilen in bed, en niet mijn eigen bed maar in die van de prins. Nadat ik voor de zoveelste keer niet had geantwoord had hij me opgetild en naar zijn kamer gebracht. Maar lang houd ik het niet meer vol en ik val in slaap.

Ik word wakker van mijn brandende ogen en probeer ze langzaam te openen, vaag wist ik wel wat er gebeurd was en ik wist ook dat ik in het bed van de prins lag. Alleen die was allang weg. Als ik snel de kamer uit wil lopen zie ik dat het al 11 uur is. 'Godverdomme!' Vloek ik en ren snel naar mijn kamer. Dat nog best wel ver is.

Als ik daar ben zijn Shelly en Elise nergens te bekennen, ik trek snel een jurk aan kijk of mijn make-up wat beter kan wat natuurlijk veel beter kon en spuit was aardbeien parfum op.

Ik ren snel de trap af opzoek naar de groep meisjes. De helft zie ik op de bank zitten en ze praten rustig met elkaar. En de andere helft kan ik niet vinden. Gelukkig zit Kerry in de groep die op de bank zit.

'Wat zijn jullie aan het doen?' Vraag ik. 'Je mag vandaag niet mee doen.' Zegt Kerry rustig. Ik kijk haar verbaasd aan en schud dan mijn hoofd. 'Van wie?' Vraag ik natuurlijk weet ik al dat het Estelle is die mijn dood wil hebben. 'De prins.' Zegt ze. 'Hoezo niet?' Vraag ik. 'Omdat hij je huilend in de tuin had gevonden ofzo.' Ik hoor de meisjes om haar heen lachen, en Kerry kijkt ook met gemene ogen mijn kant op.

Als ik weg loop hoor ik allemaal geroezemoes. 'Wat een hoer.' 'Gewoon voor de aandacht!' 'Wat sneu zeg je zo aan de prins opdringen.' Als ze is wisten wat er aan de hand was.

Als Alexandra langs loopt beukt ze me zo erg dat ik op de grond val. 'Lekker bij de prins in bed gelegen?' Zegt ze gemeen. Ik houd mijn mond dicht sta op en loop weer weg. Ik wil naar huis!

Ondertussen loop ik verder om Estelle te zoeken. Als ik haar gevonden heb kijkt ze me een keer met medeleven aan. 'Je weet dat je vandaag niet mee doet he kind?' Zegt ze. Ik knik en kijk rond. Als ik dan toch niks te doen had kon ik beter de prins vragen waarom hij me niet mee liet doen vandaag. 'Weet u waar de prins is?' Vraag ik dan. 'Volgens mij bij de paarden.' Lacht Ze vriendelijk. 'Dank u.' Lach ik terug en maak mijn weg naar de paarden.

In de tuin is zoals altijd niemand te bekennen, als ik iets verder loop zie ik de prins bij het eenzame paard in de stal staan. Hij staat haar gewoon te aaien en voor zich uit te kijken. Ik kuch een keer, de prins schrikt op en kijkt om. 'Ah daar hebben we de schone slaapster.' Lacht hij en loopt op me af.

'Wat was dat gisteren?' Vraagt hij oprecht nieuwsgierig. 'Vervelend nieuws vanaf het thuisfront.' Zeg ik en lach mijn verdriet weg. 'Wat dan?' Vraagt hij. Ik kijk naar mijn voeten en durf het niet te zeggen, ik wil geen medelijden en al helemaal geen uitzonderingen ze meisjes haten me al genoeg door wat er is gebeurd. 'Je hoeft het niet te zeggen hoor.' Zegt hij daarna. 'Het was niks.' Lach ik daarna weer naar de prins. 'Ik kan voor je regelen dat je gewoon mag bellen wanneer je wilt als het echt heel erg is.' Zegt hij. 'Het is niks ernstigs.' Lach ik. Natuurlijk was het ernstig en wisten we niet eens of het goed zou komen met Emma. Maar ik wilde zoals ik al eerder zei geen uitzondering zijn.

De meisjes vinden me toch al een hoer. 'Ik ga maar weer heb toch vrij.' Lach ik naar de prins en loop terug naar mijn kamer. Als ik in de gang van mijn slaapkamer loop zie ik een briefje op de deur. Hoer! Slet! Zielig hoor! Ben je alleen maar goed voor seks? Hopelijk ben jij de volgende die er uit gaat! Al dat soort dingen staan er op. Ik trek het snel van de deur en verdwijn mijn kamer in.

Misschien was het beter als ik naar huis ging. Maar dan zou het ook niet beter gaan. Emma had de zorg nodig die ze verdiende maar die kreeg ze alleen als ik hier bleef. Er word op de deur geklopt en gelijk stormt Kerry naar binnen. 'Wij zijn geen vrienden meer! Gelijk met de prins in bed duiken!' Ze loopt verder dreigend op me af en geeft me daarna een goede stoot tegen mijn oog. 'Ik dacht dat we vrienden bleven! Maar ja het is ook helemaal niet erg dat Emma kanker heeft.' Schreeuw ik en dan merk ik dat ik dat laatste niet had mogen zeggen.

Ik zie dat de woedende blik van Kerry veranderd in een meelevende. 'Dat wist-' 'ik niet, ja vast het boeit jou toch niet en nu verdwijn je! Want ik dacht echt dat wij vrienden waren al ongeveer 17 jaar.' Kap ik haar af. En verslagen loopt ze weg.

Het was gewoon niet slim om het te zeggen, want iedereen zou het binnen een half uur weten inclusief de prins.

Ik had gewoon gelijk de prins die wist het binnen een uur.

Ik lig na het eten eindelijk in bed, de tv stond op prins zoekt prinses, maar daar kijk ik eigenlijk niet naar, Shelly en Elise zijn al weg.

Een klopje op mijn deur doet me opschrikken uit mijn gedachten, ik zeg niks en wacht. 'Celeste?' Hoor ik de diepe stem van Adam zeggen. 'Kan ik binnenkomen?' Vraagt hij. Nog steeds zeg ik niks.

Ik hoor de deurklink en snel ga ik op mijn buik liggen met mijn gezicht weg van Adam. Zijn voetstappen kan ik volgen. Ik voel het bed indeuken naast me maar nog steeds verrek ik geen spier. Hij schraapt zijn keel om iets te zeggen maar dat doet hij niet.

Zijn koude aanraking doet me schrikken en ik verraad mezelf bijna. Daarna legt hij de dekens op me en zet de tv uit. 'Slaaplekker.' Fluistert hij in mijn oor, plaatst een kus op mijn wang en vertrekt.