Mijn leven, mijn dood |deel 2|

Proloog

Op een dag komt alles goed, toch? De vogels zullen zingen, de zon zal schijnen en iedereen zal lachen. Maar is dit niet één van de zovele sprookjes? Is het niet iets om naar uit te kijken, om voor de hopen? In mijn wereld is het een verzonnen verhaal. Een fabeltje verteld door ouders aan hun kinderen. Zorgen dat je niet blijft piekeren, vol angst. Net als wanneer je 's avonds naar bed ging: 'Er zitten geen monsters onder je bed', zeiden mijn ouders altijd. Maar ondertussen weet ik wel beter... Ze zitten niet alleen onder mijn bed, nee, ze zijn overal. Ze hebben maar één doel en dat is het vinden van mij, Clary Valley. Waarom? Omdat ik anders ben dan alles en iedereen om me heen. Dus nee, mijn leven is geen sprookje. Ik moest vluchten met Theresa, een meisje waarvan ik nog steeds niet weet of ik haar kan vertrouwen. Ik verloor drie vriendinnen in de afgelopen maanden, May, Lexi en Rosalie. Wolf, de jongen waarvan ik hou, offerde zich voor me op om samen met zijn broer, Marius, me te beschermen. Mijn ouders hebben een hekel aan me en zullen mijn broertje wijs gemaakt hebben dat ik een monster ben. Waarom? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik weet het niet. Het leven is oneerlijk, maar we kunnen er niks aan veranderen. We zullen ons leven moeten overleven en hopen dat het hierna beter wordt. Ik weet niet of ik geloof in de hemel, maar ik weet dat ik geloof in iets. Waarvoor doen we dit anders? Er moet toch een reden zijn? Op mijn arm heb ik een tattoo met een datum. Ik zou een paar maanden geleden gestorven moeten zijn, maar ik overleefde het. We worden de on-doden genoemd.

Mijn hoofd vult zich met het geluid van onze voetstappen. Ritmisch en regelmatig. Net als mijn hart. Ik zal vechten voor mijn leven, maar nog belangrijker: ik zal vechten voor het leven van hen. Ik zal vechten voor Wolf, voor Marius, voor Alex en mijn ouders, voor mijn drie gestorven vrienden en zelfs voor Theresa. Zij zijn belangrijker dan ik. Zij zijn mijn leven en misschien worden ze mijn dood....