Hoofdstuk 20.

457 41 12
                                    

'Clary?' Ik open mijn ogen, maar ik moet ze snel weer sluiten tegen het felle licht. Ik knipper een paar keer tot ik gewend ben aan de zon. Snel ga ik overeind zitten en ik kijk naar Wolf. Mijn hart maakt een sprongetje zodra ik zie dat Wolf wakker is. 'Wolf', fluister ik zachtjes. Hij glimlacht naar me, maar zijn ogen lachen niet mee. 'Wat is er?' vraag ik bezorgd. Wolf begint te hoesten. Snel help ik hem overeind zodat hij normaal kan ademhalen. Ik schrik wanneer hij bloed uitproest. Hij kreunt van de pijn. 'Theresa!' schreeuw ik zo hard als ik kan. Ze komt aanrennen met haar geweer in de aanslag. 'Haal de dokters', zeg ik in paniek. Mijn stem slaat over. Wolfs lichaam verslapt in mijn armen. 'Nee, niet doen, Wolf', zeg ik terwijl ik hem een mep verkoop om hem wakker te houden. Wolf kijkt me aan en glimlacht naar me. Hij legt zijn arm in mijn nek en kust me. 'Je moet me loslaten, Clary', fluistert hij. Ik schud mijn hoofd. Ik kan dat niet en hij weet het. Hij verplaatst zijn hand naar mijn kloppende hart. 'Ik voel je hoop', zegt hij met tranen in zijn ogen en hij lacht naar me. 'Je houdt me in leven. Ik kan het voelen', zegt hij en vol ongeloof staart hij me aan. 'Waarom?' Ik leg mijn hoofd snikkend op Wolfs schouder. Hij aait door mijn bruine krullen. 'Omdat ik van je hou', stotter ik zachtjes. Wolf tilt mijn hoofd op met zijn twee sterke zachte handen. 'Dat weet ik, maar waarom kan je me niet loslaten nu? Je weet dat ik hetzelfde voor jou voel', zegt Wolf. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet dat een happy ending mij niet gegund is. 'Ken je het verhaal van Romeo en Julia?' vraag ik terwijl ik woel door Wolfs haar.  Hij knikt. Natuurlijk kent hij het. 'Clary, je moet blijven leven zonder me. Je moet je broertje zoeken, je ouders. Je moet alle Blackeyes verwijderen uit deze wereld. Voor mij is het hier klaar. Jij bent mijn leven. Ik heb geen ouders en geen familie. Ik hou van je, maar je moet me laten gaan.' Wolfs stem klinkt zwak en ik knik. Er glijdt een traan over mijn wang en hij veegt hem voorzichtig weg. Zijn laatste minuten kijkt hij mij aan. 'Ik hou van je', fluistert hij nogmaals. 'En ik van jou.' Nog voor ik mijn zin af kan maken, sluit hij zijn ogen. Ik druk nog een kus op zijn voorhoofd. 'Voor altijd'.

 'Voor altijd'

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Mijn leven, mijn dood |deel 2|Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu